Σωτήρη, «εδώ είναι ο παράδεισος κι’ η κόλαση εδώ…»

Στα ξερά και τα νταμάρια που πέρασα τα καλύτερα χρόνια μου, γνώρισα πολλά παιδιά με τον χαρακτήρα του Σωτήρη Κυργιάκου. Παιδιά που δεν λούστηκαν ποτέ το φως της δημοσιότητας κι’ έπαιζαν μπάλα βάζοντας από την τσέπη τους. Παιδιά που γύριζαν σπίτι τους ματωμένα από τα τάκλιν στο γαρμπίλι . Παιδιά με ψυχολογία ίδια και απαράλλαχτη με αυτή του Κυργιάκου.

Όταν ο Νικοπολίδης έστελνε για δεύτερη φορά την μπάλα στα δίχτυα του Σάχα και άρχιζε την τρελή κούρσα του προς την εξέδρα των οπαδών της ΑΕΚ, το πιο δραματικό πρόσωπο της βραδιάς γινόταν εκείνος που πιο πολύ από όλους ήθελε να σηκώσει την κούπα. Ενας παίκτης που παρά τα εκατομμύρια «κουβάλησε» μαζί του όσα χαρακτηρίζουν το παιδί της αλάνας. Ο τσαμπουκάς του Κυργιάκου δεν είναι θέμα τακτικής δημοσίων σχέσεων με την εξέδρα. Είναι τρόπος ζωής και παιχνιδιού. Είναι κάτι από την προσωπικότητά του. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς γιατί μέσα σε λιγότερο από μια ώρα έκανε τη διαδρομή παράδεισος κόλαση δυο φορές και τελικά βρέθηκε οριστικά στη δεύτερη. Ότι του συνέβη συγκρίνεται μόνο με τον εραστή που εγκαταλείπεται από την καλλονή του την ώρα που την περιμένει εκκλησία. Καμία αντίρρηση για τον τρόπο που στο πλαίσιο των τυπικών καθηκόντων του ενήργησε ο Κάκος αποβάλλοντας τον διεθνή στόπερ για άσεμνη χειρονομία προς τους οπαδούς των ερυθρόλευκων. Κάπως πρέπει να γίνεται ώστε να υπάρχει κορύφωση στο δράμα. Ο Κυργιάκος το έζησε πρώτη φορά όταν ένιωσε το τράβηγμα στον αριστερό μηρό κι έφυγε στης μάχης τα μισά. Η δεύτερη ήρθε από τον Κάκο κι η τρίτη από τον Νικοπολίδη.

Τιμή και δόξα στον Μπλάνκο, τον Νταρμπισάιρ, τον Σκόκο και τον Νικοπολίδη. Ολοι τους μπορούν να γίνουν μια τυπική κινηματογραφική ταινία που θα καταλήγει να εξυμνεί τα κατορθώματά τους. Χρειάζεται ιδιαίτερη ευαισθησία και κινηματογραφική τεχνική για να αποτυπωθούν σε φιλμ οι ψυχολογικές μεταπτώσεις και τα ταξίδια του Σωτήρη Κυργιάκου από τον παράδεισο στην κόλαση. Οσοι χωμένοι στα κοστούμια τους με το εγχειρίδιο καλής συμπεριφοράς ανά χείρας, είναι έτοιμοι να κουνήσουν επιτιμιτικά το δάκτυλο μπροστά στον αρχηγό της ΑΕΚ, δεν έχουν «μυρίσει» ποτέ τους αποδυτήρια, δεν έχουν κλάψει από χαρά για μια νίκη, δεν έχουν ρίξει μια μπουνιά στην πόρτα ύστερα από ήττα. Ζουν «μετρίως μέτριοι και πάντα μετρημένοι».

Ο Σωτήρης Κυργιάκος, το «αλάνι», παίζει μπάλα όχι μόνο για τον τραπεζικό του λογαριασμό, αλλά και για έναν «γαμημένο» εγωισμό. Τι κι’ αν δεν πέρασε στους ήρωες της μεγάλης βραδιάς. Θα βρεθεί ένας μερακλής σκηνοθέτης να κάνει ταινία τα ταξίδια του Σωτήρη εκείνο το βράδυ Σαββάτου.