Τι ωραία που... περπατάει ένας «χοντρούλης» με τη φανέλα της Κορίνθιανς!

Τι να φταίνε άραγε οι δεκάδες χιλιάδες κόσμου που θα πάνε στο Ολυμπιακό Στάδιο, για να παρακολουθήσουν τον τελικό του Κυπέλλου αν είναι να δουν Ολυμπιακό και ΑΕΚ της τελευταίας αγωνιστικής; Θα φταίνε γιατί δεν έλαβαν σοβαρά υπόψη τους όσα (δεν) είδαν από τις ομάδες τους στα ματς της Φυλής και του Παγκρήτιου. Μια κακοποίηση του αθλήματος δηλαδή. Μια μαραμένη ΑΕΚ που ήθελε αλλά δεν μπορούσε να βγάλει φάσεις απέναντι στην όχι και τόσο σκληροτράχηλη άμυνα του Εργοτέλη. Εναν Ολυμπιακό που θυμήθηκε ότι βρίσκεται στο γήπεδο επειδή ο Νταρμπισάιρ κι ο Γκαλέτι είχαν προσωπικούς λόγους να βάλουν ένα γκολ.

Ποδόσφαιρο της.. διεκπεραίωσης βλέπουμε συχνά όταν όλα έχουν κριθεί. Μέχρι εδώ όλα κατανοητά. Επειδή σε λίγες μέρες έρχεται ο τελικός κυπέλλου οι μηχανές έπρεπε να ανεβάσουν στροφές κι όχι να δουλεύουν στο ρελαντί. Ετσι όπως έχουν τώρα τα πράγματα στέκει η εκτίμηση ότι το ματς θα κριθεί από κάποια ξεχωριστή ατομική προσπάθεια και τίποτα παραπάνω. Στα χτεσινά ματς των φιναλίστ απουσίαζαν οι ατομικές προσπάθειες. Περίσσεψαν μόνο οι προσωπικές φιλοδοξίες τον Μπλάνκο και Γκαλέτι. Τα πατριωτάκια ήθελαν το καθένα για λογαριασμό του, τον τίτλο του πρώτου σκόρερ. Θα τον μοιραστούν κι αυτό από μια πρώτη ματιά μοιάζει δίκαιο. Ο Ίσμαελ Μπλάνκο πιστοποίησε φέτος την εκτελεστική του δεινότητα. Τούτο σημαίνει ότι τα περσινά κατορθώματα του δεν ήταν συμπτωματικά. Αρχισε τη σεζόν με παρατεταμένη αφλογιστία και πήρε μπροστά στη συνέχεια. Υπέρ του μετράει η διαπίστωση πως η ΑΕΚ έβγαζε φάσεις με το σταγονόμετρο. Υπέρ του και η ικανότητα που έδειξε φέτος να βγαίνει εκτός περιοχής παίζοντας και για τους συμπαίκτες του.

Ο Γκαλέτι ούτε ήταν μέχρι τώρα ούτε πρόκειται να γίνει από εδώ και πέρα ο δεινός σκόρερ. Τα δεκατέσσερα γκολ που πέτυχε πιστοποιούν τη σπουδαία κλάση και την κλειστή ντρίπλα που του έδωσαν τη δυνατότητα να φτάνει απέναντι στον τερματοφύλακα. Οχι τα γκολ όσο η γενικότερη προσφορά του, τον κατατάσσουν ως τον πολυτιμότερο παίκτη του πρωταθλητή για φέτος. Οι δύο τους θα έχουν την ευκαιρία της άτυπης μονομαχίας στον τελικό του κυπέλλου. Η διαφορά του φετινού Ολυμπιακού από την ΑΕΚ μπορεί - έστω με υπερβολή - να αποτυπωθεί στην εξής παρατήρηση: Για να σκοράρει ο Μπλάνκο πρέπει να βρεθεί σε λειτουργία η μηχανή της ΑΕΚ συνολικά. Για να σκοράρει ο Γκαλέτι αρκεί μια προσωπική ενέργεια.

Γράφοντας για τους δύο φιναλίστ και τις σβησμένες μηχανές τους στα ματς με Εργοτέλη και Θρασύβουλο έριχνα κλεφτές στην συνδρομητική τηλεόραση, στο ματς Σάντος - Κορίνθιανς. Ο Ρονάλντο έκοβε βόλτες στην επίθεση. Η κίνηση του ήταν ανάμεσα σε τροχαδάκι προθέρμανσης και κανονικό περπάτημα. Ξαφνικά έγινε μια ψηλοκρεμαστή μπαλιά προς την πλευρά του. Προσγείωσε την μπάλα με το δεξί έκανε τέσσερα - πέντε βήματα με την "παλιά" ταχύτητα και πλάσαρε αστραπιαία με το αριστερό βρίσκοντας στόχο. Μετά συνέχισε το περπάτημα.

Το ίδιο ακριβώς είχε κάνει λίγες μέρες πριν στο ντέρμπι με την Σάο Πάολο. Τώρα είναι "φαινόμενο" για έναν ακόμα λόγο. Γιατί μπορεί να περπατάει για ενενήντα λεπτά κάνοντας μια - δύο εξαιρέσεις. Που συνήθως σημαίνουν ότι η μπάλα πάει στα δίχτυα. Ενα "περπάτημα" για το οποίο οι οπαδοί της Κορίνθιανς δεν βαρυγκομάνε. Το... περπάτημα του καλύτερου παίκτη στον κόσμο αν δεν μεσολαβούσαν δύο σοβαρότατοι τραυματισμοί και ένα ενενηντάλεπτο σε τελικό Μουντιάλ για το οποίο ούτε και σήμερα ξέρουμε την αλήθεια...