Ταξίδια με ένα ματωμένο τρένο

Γράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος

Τις πιο πολλές φορές, μου αρέσει να φαντάζομαι την αστυνομική λογοτεχνία σαν ένα τρένο εν κινήσει. Στον χώρο και στο χρόνο. Σαν ένα τρενο που αλλάζει από την στιγμή που επιβιβάζεσαι.

Η αφεντιά μου μπήκε σε ένα τρένο που δούλευε με κάρβουνο και διέτρεχε την αγγλική ύπαιθρο. Ερχόταν από την Γλασκώβη και σε κατέβαζε σε ένα Ντικενσιανό Λονδίνο. Ενα τρένο που είχε μηχανοδηγούς την Αγκάθα Κρίστι και τον Κόναν Ντόυλ οι οποίοι, συχνά διηγούνταν ιστορίες της αγγλικής μεγαλοαστικής τάξης που ήταν διασκορπισμένη στις κτήσεις μιας αυτοκρατορίας που έπαψε να υπάρχει με την συνθήκη της Γιάλτας.

Και η τάξη και η αυτοκρατορία.

Συνεχίζουν να ζουν, όμως, στα μυαλά πολλών από τους σημερινούς κατοίκους του «νησιού», που τρέφονται με τις αναμνήσεις κονσερβαρισμένου μεγαλείου, κλείνοντας τα μάτια στους νεόπλουτους ολιγάρχες, μεγαλοτοκογλύφους και διεθνείς πρεζέμπορους με κοστούμι επιχειρηματία που έχουν αλώσει τις πολυτελείς κατοικίες του Kensigton.

Κοντά 60 χρονιά από το μοναδικό παγκόσμιο κύπελλο που πήραν με την βοήθεια της παράγκας μέσα στο σπίτι τους, οι εφευρέτες “του μπαλέτου της εργατικής τάξης”, συνεχίζουν να πιστεύουν σε μία αναπόφευκτη παλινόρθωση στο πάνθεον των υπερδυνάμεων αφού πάντα «ο Θεός σώζοι τον Βασιλέα» ή την Βασίλισσα έστω, αφού ο Κάρολος βγήκε τόσο χλεχλές.

Οι Sex pistols, βέβαια τα έριξαν χοντρά στην Βασίλισσα, μετά ήρθε το Brixton μαζί με την Θάτσερ, το τρένο είχε εξελιχθεί όπως και οι ιστορίες που μετέφερε, οι οδηγοί είχαν αλλάξει επίσης και από την στιγμή που το τούνελ της Μάγχης ενωσε το νησί με την Ευρώπη, το τρένο, ένα TGV με τεράστια παράθυρα, μπορεί να σε πάει παντού.

Οι ιστορίες μασκαρεύονται ως αστυνομικές για να μιλήσουν πλέον για πράγματα που είναι μεγαλύτερα από ένα έγκλημα, από ένα whodoneit (ποιός το έκανε;) ή πιο σωστά, να διηγηθούν την ίδια παλιά ιστορία που έγινε ανάμεσα στον Κάιν και τον Αβελ. Και πιθανόν αυτό να είναι το μυστικό με την αστυνομική λογοτεχνία. Οτι είναι μία μεταμφίεση που όλοι κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, προκειμένου να ακούσουμε την ιστορία.

Και από καλές ιστορίες, ένας σωρός. Αν, μάλιστα έχεις καιρό και διάθεση μέσα στις γιορτές αναγνώστη μου, ψάξε και βρές τον «Υποβολέα» του Ντονάτο Καρίσι από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, την «Γυναίκα από Ζάγκρεμπ» του Φίλιπ Κερ από τις εκδόσεις Κέδρος, τον «Φάκελο Ρέμπους» του Ιαν Ράνκιν και τον «Θηριοδαμαστή» της Καμίλα Λάκμπεργκ –και τα δύο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο- και last but not least που έλεγαν και στα χωριά μας, ενα ταξίδι με ένα φουτουριστικό τρένο στην χώρα της sci-fi με οδηγό τον Ιγκνάτιους Λέτερμαν και την ιστορία του «Λογοτεχνική αστυνομία. Η πόλη των βιβλίων» από την Oasis publications. Νταξ. Μπορούσαν να έχουν και στην ελληνική γλωσσα το όνομα του εκδοτικού οίκου. Πάντως, λέω πως αν είσαι fan του είδους, θα το εκτιμήσεις και με το παραπάνω.

Αν πάλι είσαι αυτό που λεν παλιομοδίτης, ημίψηλο, μονόκλ, ματουνάκι με ασημένια λαβή και σου αρέσουν τα ταξίδια με τα παλιά τρένα, αναζήτησε την «Δηλητηριώδη ζώνη» του Κόναν Ντόυλ από τις εκδόσεις Αίολος. Ο δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς σε μία ιστορία έκπληξη, χωρίς τον Χολμς και τον βικτωριανό του διάκοσμο. Αυτά, για τώρα. Ραντεβού το άλλο Σάββατο.