Ο αγώνας για το αίμα

Ο αγώνας. Του Νόρμαν Μέιλερ. Εκδ. Καστανιώτης.

Στην Ελλάδα, η πυγμαχία δεν απόκτησε ποτέ την απήχηση που είχαν άλλα αθλήματα αν και είχε –και συνεχίζει να έχει- φανατικούς φίλους. Σε αυτό μπορεί να συντέλεσε το γεγονός ότι δεν υπήρξαν κάποιες μεγάλες «εθνικές» επιτυχίες ή κάποιοι μεγάλοι αθλητές. Η αφεντιά μου, μεγάλωσε τις εποχές της αλάνας και του δρόμου όπου οι διαφορές της πιτσιρικαρίας στα παιχνίδια λυνόντουσαν με τα χέρια. Τις μπουνιές.

Επιπλέον, τότε, επί ασπρόμαυρης ΥΕΝΕΔ στην αθλητική εκπομπή του σαββάτου, ο μακαρίτης Κώστας Σισμάνης παρουσίαζε αφιερώματα και μεγαλους αγώνες αμερικανών πυγμάχων. Το τηλεοπτικό θέαμα λειτουργούσε, μερικές φορές, ως υλικό για αντιγραφή που θα φαινόταν χρήσιμη στους καυγάδες του δρόμου. Στην εκπομπή της ΥΕΝΕΔΕ πρωτοείδα τους Τζο Λιούις και Σούγκαρ Ρέι Ρόμπινσον. Φυσικά και τον Αλι. Τον μεγαλύτερο όλων.

Η σχέση μου με την πυγμαχία δεν διακόπηκε ποτέ. Κυρίως γιατί πιο πολύ τις έτρωγα στους καυγάδες. Στην πρώτη νιότη μου, ο Τζακ Λόντον και «οι ιστορίες του μποξ» του, συντήρησαν την φωτιά, τόσο όσο χρειαζόταν για να βρίσκει πάντα αφορμές να καίει. Η μεγαλύτερη αφορμή ήταν το ενδιαφέρον που μου γέννησε ο Αλι. Και ως αθλητής και ως προσωπικότητα.

Αυτό το βιβλίο του Μειλερ, με αφορμή την περίφημη σύγκρουση του Αλι με τον Φόρμαν το 1974 στο Ζαίρ, που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως Rumble in the jungle είναι καθαρή λογοτεχνία και υπόδειγμα δημοσιογραφικού ρεπορτάζ μαζί. Είναι ένα βιβλίο που θα άξιζε να διδάσκεται σε καθε σχολή αθλητικού ρεπορτάζ, όχι μόνο για το ύφος αλλά πιο πολύ για την μέθοδο προσέγγισης του εξαιρετικού αυτού γραφιά και ακτινογράφου της Αμερικής του 1965/75, στο γεγονός, τους πρωταγωνιστές και τον περίγυρο. Στην λίστα μου με τα 100 βιβλία που αξίζει να διαβάσεις.

Γκιάκ. Του Δημοσθένη Παπαμάρκου. Εκδ. Αντίποδες.

Είχα πολύ καιρό να απολαύσω την ανάγνωση τόσο, όσο σε αυτή την μικρή συλλογή διηγημάτων του Παπαμάρκου. Ολα τα διηγήματα της συλλογής έχουν ήρωες, στρατιώτες που πολέμησαν στην μικρασιατική εκστρατεία, η οποία είναι σαν ένα είδος κορνίζας σε πίνακα. Το αόρατο νήμα που ενώνει όλες τις ιστορίες είναι το Γκιακ, το αίμα, ο συγγενικός δεσμός και ο νόμος του που σκιάζει τις ζωές τους. Ιστορίες σκληρές μερικές φορές όσο η αλήθεια τους.