Λίγο πριν πεις εμπρός

Πριν από μερικούς μήνες. Κτυπάει το κινητό γύρω στις εννιά το πρωί. «Τέτοια ώρα, δεν είναι για καλό» σκέφτομαι. Στην άλλη άκρη η φίλη μου η Μελίνα.

«Τί έγινε βρε Μελίνα;».

«Είμαι στο ΚΑΤ. Θλάση στα πλευρά, δύο σπασμένα δάκτυλα στο αριστερό χέρι και σπασμένο πόδι».

«Μα, πως στο διάολο τα κατάφερες; Σούπα με την μηχανή του Σταύρου;».

Σταύρος ήταν ο αδελφός της. Επεφτε με την μηχανή, πιο συχνά και από ποδοσφαιριστή για πέναλτι.

«Οχι, από σκάλες. Κάποιος είχε αφήσει λίγο λάδι στα σκαλοπάτια για καλό, φως αρκετό δεν είχε και έκανα μία κάθοδο για μετάλιο».

«Παραμύθια. Ντοπαρισμένη σαν τους άλλους ήσουν και βρήκες τρόπο να αποφύγεις τον έλεγχο αντιντόπινγκ» της είπα θέλοντας να διασκεδάσω κάπως την κατάστασή της.

«Αυτή η ψευδαίσθηση πως έχεις χιούμορ, να σου έλειπε...Θέλω να έρθεις να μου φέρεις βιβλία. Θα τρελλαθώ εδώ..».

«Θα έρθω...πώς έγινε το μοιραίο;»

«Αν ήταν μοιραίο θα μου έφερνες στεφάνι, βρε γελοίε...σου είπα...έπεσα από τις σκάλες...περίμενα μιά φίλη, είχε χαλάσει το θυροτηλέφωνο και πήγα να κατέβω για να ανοίξω, οπότε θεώρησα πως ήταν μία καλή ευκαιρία να κλείσω κρεβάτι στο ΚΑΤ».

«Κοίτα που έχουμε κοινή ψευδαίσθηση για το χιούμορ...».

Το προσπέρασε.

«Και να σκεφθείς πως έβλεπα ένα όνειρο που με προειδοποιούσε...ότι κοιμόμουν σε ενα ψηλό κρεβάτι και πως μέσα στα άγρια χαράματα κτύπησε το τηλέφωνο...το σήκωσα και λίγο πριν πω εμπρός, έπεσα από το κρεβάτι σε μία πτώση μεγάλης διάρκειας που δεν είχε τέλος...»

«Αυτό με την πτώση, χωρίς το λαδι, είναι συνηθισμένο αλλά δεν θυμάμαι τι σημαίνει» σχολίασα.

«Σημαίνει πως θα δεις το ΚΑΤ από μέσα» απάντησε και γέλασε... «σε κλείνω τώρα γιατί έχω γραμμή...να έχεις έρθει μέχρι το απόγευμα και να φέρεις να διαβάσω κάτι καλό...όχι τίποτε από αυτά που σου στέλνουν οι εκδοτικοί οίκοι και ουτε τα ανοίγεις καν...ετσι;»

Οταν η Μελίνα μου διηγήθηκε το όνειρό της, μου ήρθε η ιδέα για τα βιβλία.

Το πρώτο βιβλίο ήταν μία συλλογή διηγημάτων του Ιταλο Καλβίνο από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Και ο τίτλος του «λίγο πριν πεις εμπρός» το ταιριαστό τρολάρισμα στο όνειρο της φίλης μου. Βιβλίο που έχει ένα χαρακτηριστικό το οποίο ίσως και να βρίσκεται μόνο στο νου μου. Εδώ υπάρχουν πολλές εκπληκτικές μικρές ιστορίες τις οποίες συνδέει ένα αόρατο νήμα. Μπορεί να είσαι από τους τύπους αναγνωστών που χορταίνεις έκπληξη, σχετικά εύκολα, οπότε αυτό το βιβλίο θα σου κρατήσει περισσότερο χρόνο συντροφιά.

Καταλαβαίνω ότι σε «συνθήκες νοσοκομείου» το ανάγνωσμα πρέπει να είναι πολύ πολύ ενδιαφέρον για να αποσπάσει την προσοχή σου από τον πόνο ή τον βαρύ χρόνο της νοσηλείας, που κυλά αργά. Επειδή θυμόμουν πως της άρεσε να διαβάζει φιλοσοφικά μυθιστορήματα, της πήγα το «Γκασπάρ, Μελχιόρ και Βαλτάσαρ» του Μισέλ Τουρνιέ από τις εκδόσεις Εξάντας. Η μαγική ιστορία ενός τέταρτου μάγου που δεν είναι παρά μία παραβολή, την οποία αντιλαμβάνεσαι σε όλη της την διάσταση, μόνον αφού κλείσεις το βιβλίο.

Ενα βιβλίο από εκείνα που όταν τα ανοίξεις, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το αφήσεις στην άκρη.

Αφού το τελειώσεις.

Καλή ανάγνωση και μακριά από νοσοκομεία.