Ως εδώ και μη παρέκει

Αυτοί που παριστάνουν τους γιατρούς άνευ ειδικότητας και τους ιατροδικαστές άνευ χαρτοφυλακίου και αποφάνθηκαν ότι κανείς δεν πέταξε τίποτα στον Τζόρβα κι ότι τα σημάδια είναι από προηγούμενο αγώνα ή από προηγούμενη ζωή, μήπως είναι αυτοί που είχαν βγάλει τη φωτογραφία του Μαυρογενίδη με το φραπέ στο πρόσωπο, στο απαράδεκτο εκείνο ενσταντανέ από τη Λεωφόρο;

Και μίλαγαν για «καφρίλες», «κλίμα τρομοκρατίας» και «ζούγκλα της Λεωφόρου»; Παίζει ρόλο αν ο Μαυρογενίδης απλώς λερώθηκε από το φραπεδάκι ή αν έπαθε εγκεφαλική βλάβη; Οχι βέβαια. Το να πετάξεις αντικείμενο στον ποδοσφαιριστή, να τον πετύχεις και μετά να καμαρώνεις κιόλας για το καλό σου σημάδι, είναι ένας καλός λόγος να σε μπουζουριάσουν, να σε πάνε στον εισαγγελέα και να μην ξαναμπείς σε γήπεδο στη ζωή σου όχι για να δεις αγώνα, αλλά ούτε για να ποτίσεις το γκαζόν.

Αν έχω καταλάβει καλά, το πρόβλημά μας αυτή τη στιγμή δεν είναι αν πετάχτηκαν πράγματα στον Τζόρβα, αλλά αν χτυπήθηκε από αεροβόλο, από σφεντόνα, από φυσοκάλαμο ή από μπαζούκας. Μιλάμε για την αποθέωση της βλακείας και την επιτομή της ηλιθιότητας, τη στιγμή που τα δεδομένα μας είναι απτά και απλά:

βρέθηκε σουγιάς στο χορτάρι –τον οποίο δεν έφερε ο Τζόρβας για να κόψει τα νύχια του–, έσκασαν κροτίδες δίπλα του, πετάχτηκαν διάφορα αντικείμενα, τα οποία είδαμε όλοι να «στολίζουν» την περιοχή του και τον χώρο δίπλα και πίσω από την εστία του. Υπάρχει καμία αντίρρηση για όλα αυτά; Τα θεωρούμε πταίσματα και ανάξια σχολιασμού, έρευνας και τιμωρίας; Το μοναδικό θέμα που πρέπει να μας απασχολεί είναι αν υπήρξε χρήση αεροβόλου ή όχι; Από πότε δηλαδή οι σουγιάδες και οι κροτίδες έγιναν ασήμαντες λεπτομέρειες;

Απέφευγα αυτές τις μέρες να ασχοληθώ με το ζήτημα, διότι στα άρρωστα μυαλά κάποιων το να φωνάζεις για τα προφανή είναι δείγμα αδυναμίας και άλλοθι για την ήττα. Αλλά βλέποντας εφημερίδες και site να υπονοούν ή να λένε φόρα παρτίδα ότι ο Τζόρβας είπε ψέματα και την επόμενη στιγμή να βγαίνουν οι φωτογραφίες με τα σημάδια στην πλάτη, όσο να 'ναι, σου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι.

Είχε κανένα λόγο ο Τζόρβας να πει ψέματα; Αν ήθελε να κάνει το παιχνίδι ροντέο, θα μπορούσε πολύ εύκολα: είτε όντως τον πέτυχαν βόλια αεροβόλου είτε όχι, θα μπορούσε να ξαπλάρει κάτω, να κάνει τον ψόφιο κοριό, το παιχνίδι να διακοπεί και να συνεχιζόταν είτε ύστερα από μισή ώρα, είτε κατόπιν εκκένωσης της συγκεκριμένης κερκίδας, είτε κάποια άλλη μέρα. Δεν το έκανε όμως.

Αυτό δεν του αφαιρεί το δικαίωμα σε καμία περίπτωση να βγει μετά το τέλος του αγώνα και να δείξει τα σημάδια στο σώμα του, ζητώντας να γίνει κάτι. Οπως, ας πούμε, να βρεθεί αυτός που τον σημάδεψε από κάποιο βίντεο κάποιας κάμερας. Αυτός που χθες και σήμερα και αύριο κόμπαζε, κομπάζει και θα κομπάζει στην παρέα του και θα ανταλλάσσει high five μαζί τους για το αετίσιο μάτι του και το σταθερό του χέρι.

Στη χώρα του «πρέπει κάθε μέρα να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας» σε λίγο θα ζητήσουμε να τιμωρείται το θύμα και όχι ο θύτης –αν δεν το έχουμε ζητήσει ήδη. Οχι απαραίτητα επειδή θεωρούμε ότι ο Τζόρβας είπε ψέματα, αλλά επειδή «ρούφηξε δύο γκολάκια και τώρα μας δείχνει τα σημάδια στην πλάτη του». Επειδή τόλμησε να καταγγείλει την καφρίλα. Επειδή φοράει το μισητό χρώμα φανέλας. Επειδή δεν γύρισε και το άλλο πλευρό, να είναι ομοιόμορφα τα σημάδια και συμμετρικά. Διαλέξτε και πάρτε.