Με τον Βύντρα και τον Σαριέγκι ο Μήτρογλου έκανε πάρτι

Εψαχνα να βρω πότε έχει νικήσει τελευταία φορά τον Ολυμπιακό ο ΠΑΟ έχοντας πείσει για να την ανωτερότητά του ως ομάδα: νομίζω ότι αυτό έχει να συμβεί από ένα ντέρμπι στη Λεωφόρο, όταν ο ΠΑΟ είχε νικήσει 1-0 μ' ένα γκολ του Κωνσταντίνου. Μετά προέκυψε στην ιστορία του ΠΑΟ το δίδυμο του Βύντρα με τον Σαριέγκι και έκτοτε οι «πράσινοι» έχασαν κάτι που ιστορικά τους χαρακτήριζε, δηλαδή τη σιγουριά στην άμυνα.

Η διαφορά των δύο ομάδων στο ματς ήταν εν τέλει απλούστατη: η άμυνα του ΠΑΟ, κάθε φορά που ο Ολυμπιακός πλησίαζε βασιζόμενος κυρίως στις εμπνεύσεις του Ζαϊρί, έμοιαζε πανικόβλητη –όχι τυχαία, ο Μήτρογλου σκοράρει δύο φορές αμαρκάριστος. Η άμυνα του Ολυμπιακού από την άλλη υπέφερε μόνο σε στιγμές από τον πολύ καλό Σισέ και τίποτε άλλο. Οταν, μάλιστα, ο Μέλμπεργκ περιόρισε τον Γάλλο, ο ΠΑΟ δεν έκανε την παραμικρή ευκαιρία και θα μπορούσε να γνωρίσει και συντριβή, αν ο Οσκαρ και ο Ντουντού ήταν πιο προσεκτικοί στην τελική προσπάθεια.

Το Σάββατο έγραφα για ποιους λόγους ο Ολυμπιακός ήταν φαβορί και είχε το προβάδισμα. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν απλώς ένα καλό ματς στο Καραϊσκάκη, δηλαδή το λιγότερο που μπορεί κανείς να περιμένει από μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Η σοβαρότητα του παιχνιδιού είχε αποτέλεσμα να πάνε στην άκρη για μία εβδομάδα οι γκρίνιες.

Ο Ζίκο, αποφεύγοντας τις αλλαγές και δείχνοντας εμπιστοσύνη σε αυτούς που έχουν τραβήξει κουπί όλο αυτόν τον καιρό, έδειξε εμπράκτως την εμπιστοσύνη του στην ομάδα, που πολλές φορές φέτος έχει στηθεί στον τοίχο. Αποφεύγοντας τις χαλαρότητες στην άμυνα (χαλαρότητες που στα ματς με τον Ηρακλή και τον ΠΑΣ τού είχαν στοιχίσει πιο πολύ απ' ό,τι οι πολυσυζητημένες απουσίες), ο Ολυμπιακός έκανε ένα ματς μεγάλου πάθους, διότι και στην άμυνα μόχθησε και στην επίθεση έτρεξε.

Από τον πρωταθλητή είδαμε ένα ματς παικτών και θέλησης. Ο Μήτρογλου σκοράρει με τρόπους που θυμίζουν Αλεξανδρή και «Αναστό», ο Ζαϊρί είναι ο ηγέτης της μιας βραδιάς, ο Μαρέσκα και ο Ντουντού ελέγχουν τον χώρο του κέντρου και οι αμυντικοί είναι σχεδόν αλάνθαστοι, την ώρα που στην άλλη μεριά του γηπέδου οι αμυντικοί του ΠΑΟ πελαγοδρομούν. Ο Πάντος μπαίνει και παίζει μαν του μαν τον Λέτο με τέτοια αυτοπεποίθηση, που στο τέλος επιχειρεί και να σκοράρει.

Από την άλλη, κανείς παίκτης του ΠΑΟ δεν τολμά να πλησιάσει τον Ζαϊρί για να βοηθήσει τον Σπυρόπουλο, ο οποίος περνά ένα εφιαλτικό βράδυ. Ενώ ο Ολυμπιακός έχει μόνο μαχητές, ο ΠΑΟ δεν έχει καλά καλά διακριθέντες. Εχασε ο Τεν Κάτε το ματς; Ναι, αλλά το καλοκαίρι, όταν δεν πίεσε όσο όφειλε για να ενισχυθεί ο ΠΑΟ στην άμυνα.

Μένοντας με αυτούς τους αμυντικούς που είχε πέρυσι (ο Καντέ κι ο Μπιέρσμιρ είναι βοηθητικοί παίκτες, οι οποίοι για την ώρα δεν έχουν βοηθήσει την άμυνα της ομάδας να ανέβει επίπεδο), ο Ολλανδός υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων να σκέφτεται πώς θα βρει σχήματα και τρόπους για να προστατέψει την άμυνα, έτσι όμως ομάδες που επιβάλλουν το παιχνίδι τους δύσκολα γίνονται.

Οταν ο τεν Κάτε έλεγε ότι θα νικήσει 4-2 ένα πράγμα είχε δει σωστά: τις αδυναμίες της ομάδας του στην άμυνα. Η σύνθεση που παρέταξε δείχνει πως ζήτησε από την ομάδα να επαναλάβει το ματς που έκανε με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ: από το Σάββατο είχε προειδοποιήσει ότι αυτού του τύπου το παιχνίδι στο Καραϊσκάκη δεν μπορεί να γίνει. Τα όσα ελάχιστα έκαναν στο β' ημίχρονο ο Λέτο και ο Νίνης δείχνουν ότι λάθος σοβαρό στη σύνθεση δεν έγινε: η προσέγγιση του ματς ήταν λάθος. Μόνη ίσως ανορθογραφία, η χρησιμοποίηση του Σεϊταρίδη. Ομως, για να μην τον αδικούμε, ο Ζαϊρί, ο οποίος διέλυσε τον ΠΑΟ, έπαιζε από την άλλη πλευρά.