Ανγκόλα, δώσ' τα όλα

Πώς ορίζεται ένας «νικητής»; Οχι απαραίτητα από το αν το τελικό σφύριγμα τον έχει βρει καβάλα στ' άλογο, αλλά τουλάχιστον από το αν τα έχει δώσει όλα για να τα καταφέρει. Αν έχει λιώσει το κορμάκι του που λέγαμε και στον Στρατό, αν έχει στύψει το μυαλό του για να τα καταφέρει, αν το έχει παλέψει με κάθε τρόπο. Τότε, ό,τι και να γράφει ο φωτεινός πίνακας, ξέρει κι αυτός κι εμείς που τον παρακολουθήσαμε, τον εμψυχώσαμε, τον χειροκροτήσαμε, πως έκανε όσα περισσότερα μπορούσε.

Στον Παναθηναϊκό φέτος δεν είδαμε «νικητές» ούτε στις διοικητικές καρέκλες, ούτε στον προπονητικό πάγκο, ούτε στο χορτάρι. Τουλάχιστον όχι πάντα. Σποραδικά, σαν κατά τόπους βροχές. Μια διοίκηση που παραδέχτηκε ότι τον Γενάρη δεν ενίσχυσε την ομάδα όπως έπρεπε, ένας τεχνικός διευθυντής που δεν είχε το καλοκαίρι εναλλακτική λύση μετά την άρνηση του Πεγεράνο και του Αβραάμ και κατέληξε στην πρόχειρη και ακριβή λύση Μελίσση, ένας προπονητής που παραδέχτηκε σε κάποιους αγώνες που «στράβωσαν» νωρίς ότι αποσυντονίστηκε (όπως π.χ. μετά το γρήγορο 2-0 στην Κύπρο), παίκτες που κατέβηκαν να πάρουν ένα σωρό παιχνίδια με μοναδικό εφόδιο την πράσινη φανέλα, τα παχιά τους συμβόλαια, την τεχνική τους κατάρτιση. Οχι πάντα, αλλά σε πολλά «εύκολα» παιχνίδια, εκεί όπου ουσιαστικά χάθηκε και το πρωτάθλημα και το Κύπελλο.

Αποτέλεσμα; Ο Παναθηναϊκός έχει μείνει με μοναδικό στόχο τη δεύτερη θέση, μπαίνει –μάλλον– στα πλέι οφ με ένα βαθμό λιγότερο από τον ΠΑΟΚ, δεν πείθει κανέναν με τις εμφανίσεις του και η μόνη αντίδραση του προπονητή είναι να ψάχνει τον ρουφιάνο τον «μπάσταρδο» για να τον τελειώσει και να βάζει χέρι στους παίκτες. Καμία προσέγγιση στο φιλότιμό τους, στο θυμικό τους, καμία διπλωματία, κανένα erase and rewind, ώστε να γίνει μια καινούργια αρχή έστω και στο τέλος, να έρθει η ευλογημένη δεύτερη θέση που θα καθορίσει το μπάτζετ, τους στόχους, το μέλλον της ομάδας –ίσως και το δικό του. Κάποιοι θεωρούν ότι με καλές μεταγραφές θα αλλάξουν όλα. Και θα δούμε το φως το αληθινό, θα λυθούν όλα τα προβλήματα, θα κερδίζει η ομάδα παντού. Μέχρι να ανακαλύψουμε ότι ο Πιζάρο, ας πούμε, ή ο Ανχελιέρι «δεν είναι νικητές». Και τους βάλουμε να δηλώσουν σε ποια θέση προτιμούν να παίζουν.

Συμφωνώ, οι παίκτες που θα έρθουν μπορούν να αλλάξουν πολλά. Μόνο που εγώ δίπλα στους πανωραφάτους που θα ξεσηκώσουν τον κόσμο και θα πουλήσουν χιλιάδες διαρκείας, θέλω και δοκιμασμένους, γνώριμους παίκτες. Που δεν θα χρειαστούν ένα εξάμηνο προσαρμογής, που δεν θα αναρωτιόμαστε ενάμιση χρόνο μετά αν αξίζουν τα λεφτά τους ή όχι, όπως κάνουν οι Ολυμπιακοί κοιτώντας τον Μπελούτσι από τη μια και τα 7,5 μύρια για το 50% των δικαιωμάτων του από την άλλη. Διαβάζω ότι ο Ολυμπιακός πάει για τον Ζουέλα και αναρωτιέμαι, όπως κάνω εδώ και καιρό, αν υπάρχει έστω και μία ελληνική ομάδα στην οποία δεν έχει θέση ο Ανγκολέζος. Είτε ως στόπερ είτε ως αμυντικό χαφ. Ποιος 29χρονος και άγνωστος Κριμπάρι, όταν έχεις μέσα στα πόδια σου ένα μικρότερο παίκτη με σταθερά καλή πορεία όλα αυτά τα χρόνια, αξιόπιστο και συνεπή απέναντι σε μεγάλους και μικρούς αντιπάλους;

Και μια που ήρθε η κουβέντα στους Ανγκολέζους, διάβασα ότι η Χαλ θέλει να πάρει τον Μανούτσο από τη Μάντσεστερ με λιγότερο από ένα εκατομμύριο. Κάτι η πολυκοσμία στη Γιουνάιτεντ, κάτι ο Μακέντα, κάτι ότι ο σερ Αλεξ δεν πολυεμπιστεύεται τους Αφρικανούς και μπορεί να πει το «ναι». Θα είναι πραγματικό έγκλημα να μην προσπαθήσει ο Παναθηναϊκός να τον αποκτήσει, όταν τον ξέρει καλά, είδε ότι τη δουλειά του την κάνει και μπορεί να του προσφέρει το δέλεαρ της Ευρώπης. Συμφωνώ, η Premier είναι πολύ πιο πρεστιζάτη από τη Super League. Αλλά είναι διαφορετικό να μάχεσαι για τη σωτηρία σου στο νησί κι άλλο να κουνάς σεντόνι στην Ελλάδα. Ας αφήσουμε τους Σισέδες και τους Ιακουίντες του κόσμου τούτου στην ησυχία τους. Ή ας είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Αρκεί να υπάρχει ήδη η τούρτα.