Ιστορίες βγαλμένες μέσα απο τη ζωή-Part 3
Με το που πέρασα έξω από το γωνιακό βιβλιοπωλείο, κοντοστάθηκα. «Ωραία εποχή για να ανοίγεις βιβλιοπωλείο» σκέφτηκα. Σίγουρά λεφτά και άμεση απόσβεση του δανείου που πήρες για να ανοίξεις το μαγαζί. Αυτό που έκανα φυσικά ήταν να κοιτάξω μόνο τη βιτρίνα με τη σκέψη να πάρω κάτι να διαβάζω τις γιορτές. Βέβαια αυτή τη σκέψη την έκανα και το καλοκαίρι.«Να πάρω κάτι να διαβάζω στις διακοπές». Και πιο πριν το Πάσχα. «Να πάρω κάτι να διαβάζω μετά τον επιτάφιο». Καμία από αυτές τις προθέσεις δεν έγινε πραγματικότητα, αφού κανένας τίτλος βιβλίου δεν μου κίνησε την προσοχή. Όχι δεν ήθελα να μάθω το «Μυστικό των ιπποτών» ούτε να μάθω για τη «Χαμένη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας». Θεωρίες συνομωσίας δεύτερης διαλογής, ξέρω να βγάζω πολύ καλύτερες και το οφείλω στη γιαγιά μου.
Αθήνα 1992
«Έλα αγόρι μου να φας, έχω φτιάξει κάστανα» είπε η γιαγιά όλο χαρά. Ας δοκιμάσω έτσι για αλλαγή, σκέφτηκα την ώρα που την είδα να ανοίγει φούρνους ντουλάπια και το ψυγείο. «Τι έγινε;» της λέω. «Χάθηκαν τα κάστανα». «Πως μπορεί ρε γιαγιά να χάθηκαν τα κάστανα;». «Δεν είναι πουθενά. Κάποιος τα πήρε». Πίστευε ότι ένα κλέφτης μπήκε στο σπίτι, πήρε μόνο τα κάστανα και έφυγε. Βέβαια προσπάθησα να την ηρεμήσω αλλά τίποτα. Το μυστήριο λύθηκε όταν εμφανίστηκε ο παππούς με ένα πιατάκι και μέσα τις φλούδες από τα κάστανα. Τα είχε καβατζώσει κανονικότατα και δεν είχε αφήσει ούτε ένα για δείγμα. Να λοιπόν μια ωραιότατη θεωρία συνομωσίας δεύτερης διαλογής. Γιατί να δώσω λοιπόν είκοσι ευρώ για ένα βιβλίο γεμάτο παπαρολογίες και αόριστα συμπεράσματα;
Αθήνα 2008
Κοντοστάθηκα για λίγο έξω από τη βιτρίνα κοιτώντας τον καινούργιο τσελεμεντέ όταν το είδα… Στεκόταν εκεί αγέρωχο με το χρωματιστό του εξώφυλλο. «I was told there’d be cake» ήταν ο τίτλος του, που κέρδιζε εύκολα το βραβείο του καλύτερου τίτλου στην ιστορία των καλύτερων τίτλων. «Μου είπαν ότι θα έχει και γλυκό». Πόση σοφία έκρυβε αυτή η πρόταση μέσα της. Υποσχέσεις που δεν εκπληρώθηκαν, όνειρα που έμειναν απραγματοποίητα. Αγάπες που χάθηκαν και άλλες τόσες μελιστάλαχτες μπούρδες. «Μου είπαν ότι θα έχει και γλυκό». Δεν είχε όμως γλυκό και αυτό σήμαινε ότι κάποιος με πρόδωσε. Δεν είχε γλυκό και αυτό σημαίνει ότι κάποιος έπαιξε με την υπομονή μου. Όπως τότε που μου δημιούργησαν την προσδοκία για ένα ουίσκι από το 1972.
Αθήνα 1998
«Αλήθεια σου λέω. Ξεσκόνιζα την κάβα του πατέρα μου και βρήκα πολλά παλιά ποτά. Τώρα θα έχουν γίνει νέκταρ» μου είπε η νεαρή φοιτήτρια της νομικής. «Κανένα ουίσκι της προκοπής έχει;» τη ρώτησα. «Έχει ένα από το 1972». «Ευκαιρία να δούμε την κάβα του μπαμπά σου» είπα στη νεαρή φοιτήτρια της νομικής που έμενε σε ένα τριάρι στην Κυψέλη στη γωνία Κερκύρας και Παξών. Το θυμάμαι πολύ καλά γιατί από κάτω ήταν το μόνο ψιλικατζίδικο που είχε εκείνη την εποχή χαρτάκια γλυκόριζα για τον καπνό. Πήγα την επόμενη μέρα προετοιμασμένος να πιω το καλύτερο ουίσκι όλων των εποχών. «Που είναι ο πατέρας σου;» τη ρώτησα. « Δεν θα μας ενοχλήσει για το υπόλοιπο βράδυ» μου είπε με ένα βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις. «Φέρε το ουίσκι τώρα» έλεγε το δικό μου βλέμμα. Έφερε το μπουκάλι μπροστά μου. Ήταν σκονισμένο… καλό σημάδι. Και τότε έκανε το λάθος και γύρισε την ετικέτα προς το μέρος μου. Ήταν ένα χαρτί κολλημένο πρόχειρα, κιτρινισμένο και ξεφτισμένο στις άκρες. «Ουίσκι» έλεγε πάνω το χαρτάκι, αλλά γραμμένο με στυλό ενώ με μικρότερα γράμματα από κάτω έγραφε 1972. «Με δουλεύεις;» της είπα, ρίχνοντας της ένα οργισμένο βλέμμα. Σηκώθηκα γρήγορα για να φύγω. Αύτη έτρεξε στο στερεοφωνικό και πάτησε το play. «Με πιάνουν οι ευαισθησίες μου» τραγουδούσε η Καίτη Γαρμπή στο χιτάκι της εποχής. «Μη φεύγεις άκου το τραγούδι στο αφιερώνω» είπε κλαίγοντας την ώρα που κοπάνησα την πόρτα πίσω μου και κατέβηκα με γρήγορο βήμα τις σκάλες…
Αθήνα 2008
«Μου είπαν ότι θα έχει και γλυκό» σκέφτηκα την ώρα που έφερα στο μυαλό μου την φοιτήτρια της νομικής. Κοιτούσα ακόμα τη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου. «Συγνώμη κύριε. Μπορείτε σας παρακαλώ να φύγετε μπροστά από τη βιτρίνα. Διώχνετε τον κόσμο» είπε ο νεαρός υπάλληλος που είχε βγει στην είσοδο του μαγαζιού. «Τι θες ρε; Εγώ σου διώχνω τον κόσμο; Αφού δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω» είπα στον υπάλληλο έτοιμος να τον βουτήξω από τον σβέρκο.
«Και πώς να πλησιάσει κόσμος κύριε όταν κάθεται απ’ έξω ένας μαντράχαλος και τραγουδάει Καίτη Γαρμπή;»
«….Εμ…. Τραγουδούσα Γαρμπή;»
«Φυσικά και τραγουδούσατε. Οι ευαισθησίες είναι το αγαπημένο μου τραγούδι και το σκοτώσατε κυριολεκτικά» είπε ο νεαρός. Του έριξα ένα απορημένο βλέμμα και έφυγα. «Τι ακούσματα έχουν τα παιδιά στην εποχή μας» σκέφτηκα και άρχισα να σιγοτραγουδάω το «Ρουντολφ το ελαφάκι» με brutal φωνητικά…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
