Το μεγαλύτερο επίτευγμα της «πράσινης» διοίκησης

Χθες το βράδυ κοιμήθηκα, λατρεμένε αναγνώστη, έχοντας στο προσκέφαλό μου την ανακοίνωση παραίτησης του Βασίλη μου. Είχα καρφώσει το βλέμμα μου πάνω της προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω αν ήταν αλήθεια ή αν ζούσα έναν εφιάλτη. Με τα πολλά με πήρε ο ύπνος και λυτρώθηκα. Είδα ένα όνειρο τόσο ζωντανό και έντονο, που με έπιασε πονοκέφαλος απ' τη συγκίνηση εν ώρα ύπνου. Φαντάσου...

Ητανε, λέει, χιλιάδες κόσμου συγκεντρωμένοι σ' ένα αεροδρόμιο και περίμεναν το αεροπλάνο της χαράς να προσγειωθεί. Οταν αυτό συνέβη, το συγκεντρωμένο πλήθος ξέσπασε σε πανηγυρισμούς. Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά και η μορφή του Βασίλη μου, όπως βλέπεις και στο σκίτσο, ξεπρόβαλε. Το αγόρι μου χαιρέτισε τους πιστούς του, στη συνέχεια κοίταξε προς το εσωτερικό του αεροπλάνου και έκανε ένα νεύμα με το χέρι του. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα εμφανίστηκε στο πλευρό του ο Οτο Ρεχάγκελ και οι δυο τους κατέβηκαν τη σκάλα έτοιμοι να κάνουν δηλώσεις. Mon Dieu, ακόμα και τώρα ανατριχιάζω...

Ο καλός μου κοίταξε με πάθος την κάμερα και είπε με στυλ που μέχρι και ο Χατζηγιάννης θα ζήλευε αυτό που ο μισός πλανήτης περίμενε ν' ακούσει (ο άλλος μισός δεν περίμενε, παρακαλούσε): «Δεν φεύγω, θα μείνω άλλα δέκα χρόνια στην ΕΠΟ μου». Αυτό ήταν. Οι πιστοί σήκωσαν με τα στιβαρά τους χέρια το καμάρι μου ψηλά για να το πάνε κι απ' την αγάπη πιο πάνω, ευχαρίστησαν τον Θεό (εκείνον, δηλαδή, για το καλό που τους έκανε) και άρχισαν να τον ραίνουν με ροδοπέταλα. Υστερα ξύπνησα...

Απ' τη στενοχώρια μου που όλο αυτό ήταν ένα όνειρο απατηλό πήρα και πάλι την ανακοίνωση παραίτησης του Βασίλη μου και τη διάβασα πιο προσεκτικά, μήπως ξεχαστώ λίγο. Συνειδητοποίησα, dear, ότι στην πραγματικότητα δεν είχε γράψει καμία ανακοίνωση. Απλώς ο χρυσός μου απαντούσε στο ερωτηματολόγιο του Προυστ. Πάρε μια μικρή μόνο γεύση για να καταλάβεις:

Ερώτηση: «Πού και πότε υπήρξατε ευτυχισμένος;».
Απάντηση: «Τριάμισι χρόνια ως γενικός γραμματέας και επτάμισι ως πρόεδρος είχα την ευτυχία να υπηρετήσω την ΕΠΟ και το ελληνικό ποδόσφαιρο, με τη συμπαράσταση άξιων συναδέλφων και συνεργατών, όσο λίγοι στην ιστορία της Ομοσπονδίας».

Ερ.: «Ποιο πράγμα θεωρείτε το μεγαλύτερο επίτευγμά σας;».
Απ.: «Ονειρευτήκαμε μια Εθνική ομάδα μέλος στο κλαμπ των ισχυρών του κόσμου και την είδαμε πρωταθλήτρια Ευρώπης, με δικό της αθλητικό κέντρο και δυναμική μεγάλης ομάδας, που προκαλεί τον σεβασμό όλων».

Ερ.: «Για ποιο πράγμα έχετε μετανιώσει;».
Απ.: «Στα έντεκα αυτά χρόνια και με την ΕΠΟ σε διαρκή διαδικασία μετασχηματισμού έγιναν πάρα πολλά. Ανάμεσά τους και λάθη. Ηταν αδύνατο να τα αποφύγουμε, όπως συμβαίνει με κάθε ζωντανό οργανισμό. Ηταν, όμως, λάθη αυθεντικά, χωρίς πρόθεση. Προφανώς και αναλαμβάνω και γι' αυτά την ευθύνη».

Ερ.: «Ποιο είναι το αγαπημένο σας απόφθεγμα;»
Απαντ.: «Πάντα ήμουν υποστηρικτής της άποψης "ουδείς αναντικατάστατος". Το ίδιο πιστεύω και τώρα».

Βρήκα την ιδέα του Βασίλη μου εξαιρετική. Ο καλός μου μάλλον σκέφτηκε ότι σε κάνα μήνα από σήμερα μπορεί να αλλάξει γνώμη, να θελήσει δηλαδή να επιστρέψει στον θρόνο του, και φρόντισε να καλύψει τα νώτα του. Αν του κουνηθεί κανείς, θα υποστηρίξει –και με το δίκιο του– ότι εκείνος ποτέ δεν παραιτήθηκε. Απλώς δεν είχε τι να κάνει και για να περάσει ευχάριστα η ώρα του, αντί να παίξει Τζένγκα, συμπλήρωσε το ερωτηματολόγιο του Προυστ και το έστειλε στο Δ.Σ. της ΕΠΟ για να του πουν αν είναι σωστές οι απαντήσεις και τι κερδίζει. Σατανικό...

Το θέμα της παραίτησης του Βασίλη μου, κεχαριτωμένε, απασχόλησε το σύνολο των αθλητικών εφημερίδων και έτσι είχα τη χαρά να διαβάσω άρθρα που με συγκλόνισαν. Οπως αυτό του «Πρασινοφρουρού» στην «Πράσινη», το οποίο είναι αλήθεια ότι αρχικά με προβλημάτισε. Γράφει ο γλυκός μου: «Η 11η Δεκεμβρίου 2008 πήρε μια ξεχωριστή θέση στο βιβλίο της ιστορίας. Τα επόμενα χρόνια θα μνημονεύεται, όπως ήδη συμβαίνει με τη 13η Απριλίου. Σαν ημέρα ανεξαρτησίας για όλους μας. Σαν μια επανάσταση των σκλάβων, που ήταν δεμένοι χειροπόδαρα και, υποταγμένοι στις ορέξεις των αφεντικών, δεν είχαν στον ήλιο μοίρα».

Εχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου, λατρεμένε. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι έπεσε η κυβέρνηση Καραμανλή και εγώ είχα χάσει επεισόδια. Συντονίστηκα άμεσα στον NovaΣΠΟΡ FM για να μάθω τις τελευταίες εξελίξεις. Θεώρησα πιο βέβαιο κι απ' τον θάνατο ότι αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, θα άκουγα τον Ελευθεράτο στο μικρόφωνο. Φευ. Ζερβάκη έπιασα τελικά. Ακυρος ο συναγερμός...

Συνέχισα να διαβάζω τον «Πρασινοφρουρό» με την ελπίδα ότι θα γινόταν λίγο πιο διαφωτιστικός παρακάτω: «Οι συνταγματάρχες υπό το βάρος της οργής του κόσμου άρχισαν να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Ενας ένας πηδάνε απ' το καράβι, γιατί έβλεπαν το τσουνάμι να έρχεται και εκεί που θα τους έστελνε το κύμα δεν θα τους έβρισκε ούτε ο Κουστό».

Mon Dieu, στον Βασιλάκη μου αναφερόταν τόση ώρα ο «Πρασινοφρουρός»; Το σουσάμι του μυαλού μου άνοιξε με τις κωδικές λέξεις «ελαφρά πηδηματάκια». Μόνο το αγόρι μου, που έχει αέρινο περπάτημα, θα μπορούσε να την κάνει μ' αυτόν τον τρόπο. Είναι ανάλαφρος σαν πεταλούδος ο αγαπημένος μου...

Προσοχή, dear. Κάθισε τώρα αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου, πιες μια στάλα νερό για να δροσιστείς και ετοιμάσου. Αν μετά την ανάγνωση του επόμενου αποσπάσματος απ' το άρθρο του «Πρασινοφρουρού» τη βγάλεις καθαρή, δεν σε φοβάμαι. Χίλια χρόνια θα ζήσεις:

«Ολη η μαγκιά, όμως, πιστώνεται στον Πατέρα και τη νέα διοίκηση. Ολα τα μπράβο δικά τους είναι. Τα σωθικά μάς έτρωγε αυτή η αρρώστια εδώ και τόσα χρόνια και όλοι έδειχναν ανήμποροι και ανίκανοι να την αντιμετωπίσουν... Ο,τι δεν έγινε, λοιπόν, τα προηγούμενα οκτώ χρόνια το κατάφερε η νέα διοίκηση του Παναθηναϊκού μέσα σε οκτώ μήνες. Αποδεικνύοντας πως όταν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται».

Θα σκεφτόσουν εσύ ποτέ, φίλε αναγνώστη, ότι ο Βασίλης μου παραιτήθηκε υπό το βάρος της πίεσης των μεθοδικών κινήσεων της διοίκησης του πολυμετοχικού; Θα τρελαθώ. Βέβαια, μπορεί και να 'χει δίκιο ο χρυσός μου. Ισως ο Bill, επειδή ακριβώς οι πολυμετοχίτες δεν έκαναν τίποτα, να μην άντεξε, να ένιωσε παραμελημένος και προσβεβλημένος διότι δεν του δίνουν καμιά σημασία και γι' αυτό παραιτήθηκε. Λες;