Eίναι σαφές ότι χωρίς Μall γήπεδο δεν γίνεται...

Τουλάχιστον με το οικονομοτεχνικό πλάνο που είχαν συντάξει στον Παναθηναϊκό. Ακόμα όμως κι αν είχαν τη διάθεση να αγοράσουν τη γη από τον Bωβό, αμφιβάλλω αν θα τους την πούλαγε.

Aπέναντι από το γραφείο μου στη «SportDay» είναι κορνιζωμένο ένα πρωτοσέλιδο. «Σπίτι του το 2008». Κάτω από τον τίτλο η φωτογραφία μιας μακέτας του γηπέδου του Παναθηναϊκού, που τη μέρα που γραφόταν το ρεπορτάζ υπολογιζόταν ότι το γήπεδο θα έχει τελειώσει μέχρι το 2008. Σε τρεις βδομάδες θα μπούμε στο 2009 και δεν έχουν αρχίσει ούτε τα χωματουργικά. Ακόμα χειρότερα, υπάρχουν αμφιβολίες ότι κάποτε θα ξεκινήσουν. Οι λόγοι πολλοί.

Ο πρώτος και κύριος λόγος είναι ότι ο συνεταιρισμός που προβλήθηκε αρχικά από τον Παναθηναϊκό παρέλειπε να τονίσει έναν από τους κυρίους εταίρους. Τον Αρη Βωβό, που για να χτίσει το εμπορικό κέντρο στην περιοχή ήταν πρόθυμος να αγοράσει και να παραχωρήσει μια έκταση 56 στρεμμάτων για να χτιστεί το γήπεδο. Φυσικά η δωρεά ήταν ταυτόχρονα και εγγύηση. Οποιαδήποτε στιγμή θα είχε πρόβλημα με το Συμβούλιο της Επικρατείας ο Βωβός στο χτίσιμο του Μall, το παιχνίδι της πίεσης θα το αναλάμβανε ο Παναθηναϊκός. Γεγονός που αυτή τη στιγμή συμβαίνει.

Ο λόγος έχει να κάνει με την πολιτική και την επικοινωνία. Η αρχική θέση της «Επιτροπής των Πολιτών για τη Διάσωση του Ελαιώνα», μιας οικολογικής οργάνωσης που ιδεολογικά πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν πράσινο σε όλον τον Ελαιώνα. Οποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να επισκεφτεί το www.vassia4444.blogspot.com, στο οποίο ο Χρίστος Καραμάνος, μέλος της Επιτροπής, τοποθετείται. Καταλαβαίνοντας όμως ότι το αίτημα για αναστολή κάθε εργασίας στον Βοτανικό θα περνούσε σαν επίθεση στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, ο Αλέξης Τσίπρας άλλαξε στρατηγικό στόχο. Στόχος έγινε το Μall του Βωβού, γνωρίζοντας ότι είναι πολύ δυσκολότερο πράγμα να βγάλεις στον δρόμο μερικές χιλιάδες ανθρώπους για να φωνάζουν «Μall τώρα στον Βοτανικό» απ' ό,τι να φωνάζουν για το γήπεδο. Από την άλλη είναι σαφές ότι χωρίς Μall γήπεδο δεν γίνεται. Τουλάχιστον με το οικονομοτεχνικό πλάνο που είχαν συντάξει στον Παναθηναϊκό.

Ακόμα όμως κι αν είχαν τη διάθεση να αγοράσουν τη γη από τον Bωβό, αμφιβάλλω αν θα τους την πούλαγε. Τουλάχιστον όχι αν με τα χρήματα της πώλησης δεν κάλυπτε και τα χρήματα της αγοράς ολόκληρης της έκτασης που πήρε. Γιατί με τον Παναθηναϊκό να πιέζει και με ένα σχέδιο που θα το ταράξουν στις προσφυγές στο ΣτΕ, ο Βωβός θα έμενε με ένα λευκό ελέφαντα. Κάτι εντυπωσιακό, όπως μια έκταση δύο χιλιόμετρα από την Ομόνοια, αλλά εντελώς άχρηστο, αφού δεν θα μπορούσε να χτίσει.

Ποιο είναι το όνειρο των παιδιών που αγαπάνε τον Παναθηναϊκό; Να δουν μια μέρα την ομάδα τους στο δικό της γήπεδο. Γιατί λοιπόν κάποιοι θέλουν να τους καταστρέψουν το όνειρό τους; Και ποιους θα πρέπει να περιμένουν; Κάποιες πουράκλες στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που ύστερα από δύο χρόνια θα δεήσουν να αποφασίσουν αν πρέπει να γίνει γήπεδο; Κι όταν κάποιος μας καταστρέφει τα όνειρα τι κάνουμε; Βγαίνουμε στον δρόμο και τα υπερασπιζόμαστε όπως νομίζουμε. Οπως λέει και η ηγεσία της νεολαίας του Συνασπισμού.

Με το μέλος του Κ.Σ. της νεολαίας, Δημήτρη Παπαδάτο–Αναγνωστόπουλο να έχει πει κάτι στην «Αυγή» στις 20 Ιουνίου 2008, που την εφαρμογή του βλέπουμε τις τελευταίες μέρες. «Δεν θεωρούμε καθόλου αυτονόητη και αιώνια τη νομιμότητα γενικώς, ούτε πιστεύουμε ότι η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων, ιδίως σε εποχές που τα κράτη διεκδικούν και επιβεβαιώνουν το δικαίωμά τους στην ελεύθερη καταστολή, χωρίς η αντιπροσωπευτική δημοκρατία να τα περιορίζει ιδιαιτέρως». Σαν το παιδί ενός ανώτερου Θεού που μπορεί να περπατάει στο λιβάδι με τους νόμους διαλέγοντας ποιον θέλει και ποιον δεν θέλει να υπακούει. Νομίζω ότι το ίδιο ισχύει όχι μόνο για τους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Οπως νομίζω ότι το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τα μέλη της Χρυσής Αυγής, τους χούλιγκαν και για τα μέλη των Σωμάτων Ασφαλείας. Οποιος νομίζει ότι η ελευθερία του ιδίου ή της ομάδος του καταστέλλεται από το κράτος «δεν χρειάζεται να ακολουθεί μια αυτονόητη νομιμότητα». Το μήνυμα είναι διαλέξτε τους νόμους που θέλετε. Και οι υπόλοιποι; Σεμνά και ταπεινά.

Στην «Ελευθεροτυπία» σεμνά και ταπεινά υπήρξε χθες άρθρο του Λεωνίδα Κύρκου. Στο οποίο ανάμεσα σε άλλα λέει:
«Οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί και μερικοί ανώριμοι νεαροί που κάνουν σύγχυση ανάμεσα στα επαναστατικά γεγονότα και κάποιες ευκαιρίες για πλιάτσικο και κάποιοι άλλοι που αρέσκονται να παίζουν τους κλέφτες και τους αστυνόμους ήταν οι ήρωες αυτών των ταραχών που βύθισαν στην απόγνωση εκατοντάδες καταστηματάρχες και χιλιάδες εργαζόμενους που έχασαν τις δουλειές τους και το γλισχρό μεροκάματο. Ολους αυτούς που κατηγορώ στο όνομα της ιστορίας του εργατικού κινήματος τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ να επικαλούνται το όνομα της Αριστεράς. Δεν έχουν, ούτε μπορούν να έχουν κάποια σχέση μαζί της. Και τους κατηγορώ μια ακόμα φορά σαν προβοκάτορες, εχθρούς της δημοκρατίας. Και τους καλώ, αν έχουν κουκούτσι μυαλό και αίσθημα ευθύνης, να εγκαταλείψουν τις άθλιες μεθόδους τους και να εξαφανιστούν από τη δημόσια ζωή». Συμπέρασμα; Είναι φανερό. Ο Κύρκος δεν διαβάζει Ελευθεράτο.

Τώρα πέστε. Πέστε ότι ο Κύρκος δεν καταλαβαίνει το πνεύμα της εποχής, που τα όνειρα των 13χρονων μαθητών οδηγούν. Πέστε ότι δεν ξέρει ότι τα νέα συμβόλαια ασφαλειών καταστημάτων καλύπτουν τους βανδαλισμούς και οι καταστηματάρχες δεν πρέπει να στενοχωριούνται. Πέστε ότι την πολιτική θα πρέπει να χαράζει η ομάδα των φίλων του Αλέξη με τα μανιφέστα της. Πέστε, ρε παιδιά, ότι «πάει, το έχασε ο Λεωνίδας». Το μόνο που δεν μπορείτε να πείτε είναι «Μην τον πιάνεις στο στόμα σου». Είχα τη χαρά να με προσκαλέσει στο σπίτι του για φαΐ. Εσείς, παλικάρια, το μόνο που κάνετε είναι να γράφετε και να πηδάτε σελίδα.