Απ' την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω;

Πέρα από τα κλασικά εικονογραφημένα «σεβόμαστε, αλλά δεν φοβόμαστε κανέναν αντίπαλο», τα «σ' αυτό το επίπεδο όλες οι ομάδες είναι σπουδαίες» και τα «δεν έχουμε καμία προτίμηση για τον επόμενο αντίπαλο», ήρθε η ώρα να (απο)δείξει η ομάδα αν ισχύουν αυτά που είχε πει ο Κώστας Αντωνίου σχετικά με τη σημαντικότητα και την προτεραιότητα των εγχώριων τίτλων έναντι της ευρωπαϊκής πορείας. Ή αν τρώγοντας ήρθε η όρεξη. Πλέον η διοίκηση, παρέα με τους παίκτες και τον προπονητή, θα δώσει τα ρέστα της για να φτάσει όσο πιο ψηλά, όσο πιο μακριά γίνεται. Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κόσμος της ομάδας μ' αυτό ξυπνάει και κοιμάται. Αυτό ονειρεύεται ακόμα και με ανοιχτά μάτια.

Οι «7 σαμουράι» στον δρόμο του Παναθηναϊκού είναι για κάθε γούστο, από διαφορετικές σχολές, αλλά και με δύο κοινά γνωρίσματα: το μεγαλύτερο μπάτζετ και τα πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα στα οποία μετέχουν -αν εξαιρέσουμε ίσως τη Σπόρτινγκ Λισσαβώνας, της οποίας το μπάτζετ είναι πάνω-κάτω το ίδιο με αυτό του Παναθηναϊκού, ενώ και το πορτογαλικό πρωτάθλημα δεν είναι μια διοργάνωση που τη ζηλεύουμε στην Ελλάδα, όπως ας πούμε την Πρέμιερ ή την Πριμέρα. Τσέλσι και Αρσεναλ από το νησί, Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης και Βιγιαρεάλ από την Ισπανία, Λιόν από τη Γαλλία. Πάρε τη μία και χτύπα την άλλη. Ή μήπως όχι;

Η προφανής επιλογή, αν είχαμε τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο, είναι για τους περισσότερους αυτόματα η Σπόρτινγκ. Με λογικά επιχειρήματα, όπως «από τις επτά αυτή μοιάζει περισσότερο στα μέτρα του Παναθηναϊκού», μέχρι γραφικότητες, όπως «έλα, μωρέ, με τα πελατάκια τους Πορτογάλους, τους έχουμε για πλάκα». Οσοι ψηφίζουν Σπόρτινγκ δαγκωτό κινδυνεύουν να πέσουν (των παικτών συμπεριλαμβανομένων) στη λούμπα του εφησυχασμού και της υπεραισιοδοξίας. Να αρχίσουν να κάνουν όνειρα για τον επόμενο αντίπαλο πριν από το πρώτο παιχνίδι στη Λισσαβώνα.

Να ανεβάσουν τον πήχη των προσδοκιών. Και όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τόσο πιο επώδυνη είναι η πτώση, αν έρθει. Δεν λέω, φυσικά, να πάμε στο άλλο άκρο. Οτι η Ρεάλ, ας πούμε, είναι ο ιδανικός αντίπαλος, επειδή οι παίκτες του Παναθηναϊκού θα είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι και θα τα δώσουν όλα απέναντι στην πιο ιστορική ομάδα του κόσμου. Οσο κι αν σε υποτιμήσει η Ρεάλ, όσες μειωτικές δηλώσεις κι αν κάνουν οι Μιγιάτοβιτς του κόσμου τούτου, αρκούν ένα επτάλεπτο στο «Μπερναμπέου» και δύο παίκτες της σε μεγάλη μέρα για να σε κάνουν φύλλο και φτερό.

Υπάρχουν άλλοι πέντε εκλεκτοί υποψήφιοι, απ' τους οποίους εγώ θα διάλεγα την Αρσεναλ, όπως τουλάχιστον είναι σήμερα -το πώς θα είναι σε δύο μήνες είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αμέσως επόμενη τη Βιγιαρεάλ, μια ομάδα που τρέχει πολύ, αλλά καμιά φορά μπουρδουκλώνεται μόνη της και πέφτει -όσο εύκολο είναι να σου βάλει τρία γκολ άλλο τόσο εύκολα τα δέχεται. Μακριά κι αλάργα απ' την Ατλέτικο και τη χαρούμενη παρέα του Αγκουέρο, του Φορλάν, του Μάξι και του Σιμάο, μια ομάδα που δεν ταιριάζει καθόλου στο αγωνιστικό στυλ του Παναθηναϊκού. Ναι και όχι στη Λιόν, που παραδοσιακά κλατάρει μετά τη φάση των ομίλων και πλην του Μπενζεμά και των στημένων του Ζουνίνιο δεν δείχνει να έχει την ποιότητα του παρελθόντος, αλλά παρ' όλα αυτά είναι ομάδα δουλεμένη εδώ και χρόνια με τον ίδιο βασικό κορμό.

Οσο για την Τσέλσι; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Παρακαλώ πολύ να σταθεί κάποιος άλλος απέναντι από τον Ανελκά ή και τον Ντρογκμπά, να κυνηγήσει τον Λαμπάρντ, να πάρει κεφαλιά από τον Μπάλακ, να τα βάλει με τον Καρβάλιο και τον Τέρι, να κρατήσει πίσω τον Μποσίνγκουα, να νικήσει τον Τσεχ. Τα υπόλοιπα προσεχώς. Επί της οθόνης.