Τυχεροί που έχουν(με) Γιάννη και Τσάβι

Είναι άβολο να αποτελεί αφορμή για οποιοδήποτε άρθρο μία πολύ δύσκολη στιγμή ενός ανθρώπου. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, πόσω μάλλον του πατέρα, ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι ένα από τα χειρότερα που μπορεί να σου συμβούν. Μόνο όποιος το έχει βιώσει μπορεί να καταλάβει τον πόνο. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, έχασε χθες το πρωί τον πολυαγαπημένο του Σάββα και όσα ακολούθησαν και θα περιγραφούν παρακάτω, μπορεί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, να θεωρούνται αυτονόητα, όμως για την Ελλάδα δεν είναι και δείχνουν πολλά.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Μία από τις αρετές του προπονητή του Ολυμπιακού, που λόγω ιδιότητας έχω την τύχη να ζήσω αρκετές φορές αυτά τα τέσσερα χρόνια, είναι το υπερβολικό του ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Η εργατικότητά του, η αγάπη του για το μπάσκετ και την ομάδα, είναι πράγματα που δεν αμφισβητούνται, ενώ για τις προπονητικές του ικανότητες, ο καθένας μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει. Είναι δευτερεύοντα πράγματα στην ζωή. Μιλώντας περί ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο, θα εξιστορήσω μόνο ένα περιστατικό, το πιο… light, διότι δεν υπάρχει λόγος να έρθει κανείς σε δύσκολη θέση. Κατά τη διάρκεια αναμονής σε αίθουσα αεροδρομίου για πτήση επιστροφής από την Κωνσταντινούπολη, απέναντι σε συνεπιβάτη του, κάθετε ένας άνδρας ο οποίος βήχει, φτερνίζεται και γενικότερα δεν έχει την ευγένεια να καλύψει όλα όσα… ξεστομίζει, λόγω της ασθένειάς του.

Ο κόουτς κάθεται περίπου 50 μέτρα μακριά, παρατηρεί όμως το όλο σκηνικό και αποφασίζει να… δράσει άμεσα. «Επειδή αποκλείεται να συνεννοηθούμε με τον τύπο, έλα σε παρακαλώ να κάτσεις στη θέση μου. Έχεις μωρό παιδί θα σε κολλήσει και είναι κρίμα». Παρότι ήμουν μάρτυρας αρκετών άλλων παρόμοιων περιστατικών, ομολογώ πως σάστισα.

Ο ίδιος άνθρωπος λοιπόν, που στα δευτερευούσης σημασίας σε σχέση με αυτό που προανέφερα εσωτερικά θέματα της ομάδας, έχει λειτουργήσει ως κυματοθραύστης και ως πραγματικός ηγέτης για τον οργανισμό όσο κανένας άλλος τα τελευταία χρόνια, θρηνεί την απώλεια του πατέρα του (εκ των ων ουκ άνευ να πω πόσο τον λάτρευε). Ο σύλλογος του λέει να μείνει στην Θεσσαλονίκη κοντά στην οικογένειά του σε αυτές τις δύσκολες στιγμές και εκείνος επιστρέφει για να προπονήσει την ομάδα, καθώς ακολουθεί παιχνίδι Ευρωλίγκας με τη Μπαρτσελόνα. Και δεν είναι μόνο επαγγελματισμός, ούτε προσπάθεια να… απαλύνει τον πόνο του μέσω αυτού που λατρεύει.

Είναι θέμα απίστευτης εσωτερικής δύναμης, αλλά και αγάπης για αυτή την ομάδα. Που είναι τυχερή που έχει έναν άνθρωπο-παράδειγμα και όσοι γνωρίζουν, δεν περίμεναν αυτή την τραγική στιγμή για να το διαπιστώσουν. Θερμά συλλυπητήρια, δύναμη στην οικογένειά του και να τον θυμούνται πάντα με υπερηφάνεια.

Το τραγικό αυτό γεγονός όμως, είχε και άλλη μία πολύ σημαντική ευκαιρία διαπίστωσης του πόσο τυχερός είναι ο Παναθηναϊκός, αλλά και όλοι όσοι ασχολούμαστε με το μπάσκετ, που υπάρχει στον πάγκο του ο Τσάβι Πασκουάλ. Μας έχει δώσει δεκάδες αφορμές για τον χαρακτήρα του –το ίδιο ισχύει για την ικανότητά του σαν προπονητής, αλλά και αυτός αμφισβητείται έντονα σε αυτή τη χώρα που αγαπά μόνο τη νίκη- την εξυπνάδα και την ολόσωστη νοοτροπία του. Χθες όμως έκανε ένα ακόμα βήμα μπροστά. Γι’ αυτόν αυτονόητο, για την Ελλάδα, όχι και τόσο. Μετά το ματς με την Κύμη, έκανε επί πρόσθετη συλλυπητήρια δήλωση προς τον συνάδελφό του, τονίζοντας, και αυτό έχει μεγαλύτερη αξία, πως είναι δίπλα του σε αυτή τη δύσκολη στιγμή του.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Παναθηναϊκός (και πολλές άλλες ΚΑΕ) και μπράβο του. Πρόσφατα παραδείγματα εκατέρωθεν συλλυπητηρίων υπάρχουν πολλά, όμως για να βγούμε επιτέλους στο «ξέφωτο» και να ξεφύγουμε από τα όρια του στενού οπαδισμού και του μίσους, θα πρέπει να μην είναι και τα μοναδικά. Ας θυμόμαστε, επιτέλους, και σε στιγμές που δεν υπάρχει στη μέση… θανατικό πως είμαστε άνθρωποι. Και μιλάμε για αθλητισμό και όχι για πόλεμο.

Υ.Γ.1: Όσα σκληρά μέτρα και τιμωρίες θεσπιστούν, ακόμα και αν τηρηθούν (εδώ γελάμε), το βασικότερο πρόβλημα των ομαδικών σπορ στην Ελλάδα, είναι πως οι παράγοντες έχουν αναγάγει (με την αμέριστη συμπαράσταση οπαδών και Τύπου) τον εαυτό τους σε πρωταγωνιστή. Όταν θα καταλάβουμε πως οι πραγματικοί είναι οι αθλητές και οι προπονητές, τότε ίσως να αλλάξει κάτι.

Follow @ZervasNikolaos