Το συνειδητό αλλά αναγκαίο ρίσκο του Σφαιρόπουλου

Αντί προλόγου…

«…Αν ο προπονητής δεν έχει κάνει και στους δώδεκα παίκτες να καταλάβουν απόλυτα τον ρόλο τους, με αποτέλεσμα να γκρινιάζουν ή να μην αισθάνονται καλά επειδή παίζουν λιγότερο απ’ ότι πιστεύουν πως αξίζουν, είναι σε κάθε περίπτωση, αποκλειστικά και μόνο δική του ευθύνη».

Το απόσπασμα από το προηγούμενο άρθρο μετά την «σφαλιάρα» από την Γαλατασαράι, «φωτογράφιζε» σε μεγάλο βαθμό αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στον Ολυμπιακό. Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγες ώρες για να γίνει το πρόβλημα γνωστό ανά το πανελλήνιο, με την 48ωρη τιμωρία του Ερικ Γκριν, απόφαση που φούντωσε ακόμα περισσότερο την κουβέντα των απανταχού σχετικών και άσχετων. Μέχρι το απόγευμα του Σαββάτου το θέμα ή αν θέλετε η αφορμή για απαξίωση και… κράξιμο ήταν το αγωνιστικό, μετά την ενημέρωση της ΚΑΕ, μπήκε στην ημερήσια διάταξη και το αν υπάρχει κακό κλίμα στα αποδυτήρια των «ερυθρόλευκων».

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Η απάντηση είναι ξεκάθαρα «όχι», αφού όσο τα κοσμούν με την παρουσία τους προσωπικότητες όπως οι Σπανούλης και Πρίντεζης και εξαιρετικοί χαρακτήρες όπως είναι σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, οι κρίσεις θα ξεπερνιόνται και το σύνολο θα βγαίνει ακόμα πιο δυνατό. Όλες οι ομάδες έχουν τα εσωτερικά τους. Δημοσιογράφοι και οπαδοί, γνωρίζουν μόνο το 5% από αυτά και ίσως το νούμερο να είναι υπερβολικό. Διότι το να θέλουν και οι δώδεκα παίκτες μίας ομάδας να παίζουν όσο περισσότερο γίνεται, δεν συγκαταλέγεται στα προβλήματα, αλλά στα… must. Η διαφορά με τα προηγούμενα θέματα που αντιμετώπισε στη σύγχρονη ιστορία του ο Ολυμπιακός, είναι πως τώρα επέλεξε να δημοσιοποιήσει την κακή συμπεριφορά του Ερικ Γκριν. Θα μπορούσε η τιμωρία να επιβληθεί σιωπηρά και να μην πάρει κανείς χαμπάρι.

Κάποιο λόγο θα είχε ο Σφαιρόπουλος όμως για να το κάνει. Αναμφίβολα ο Αμερικανός δεν είναι ο μόνος που αλλιώς τα περίμενε και αλλιώς ίσως να του έχουν έρθει, όμως ακόμα και αν ο προπονητής έχει αδικήσει έναν παίκτη, υποχρέωσή του είναι να τα δίνει όλα, να δουλεύει χωρίς μουρμούρες για να τον… εκθέσει στην πρώτη ευκαιρία που θα του δώσει. Αυτή είναι η υγεία, αυτός είναι ο σωστός τρόπος σκέψης σε όλα τα επαγγέλματα. Με το να γκρινιάζεις δεν πετυχαίνεις το παραμικρό. Περισσότερο τη συγκέντρωσή σου χάνεις και ειδικά όταν μιλάμε για μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός που όλα αυτά τα χρόνια έχει στηριχτεί στο άριστο κλίμα που υπάρχει στο εσωτερικό του, το πιθανότερο είναι να μείνεις εκτός εξίσωσης. Ο Σφαιρόπουλος και ο κάθε Σφαιρόπουλος, οφείλει να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού το όπλο της ομοιογένειας και της… παρέας, που έχει βοηθήσει σημαντικά στο πρόσφατο παρελθόν να υπερνικηθούν ομάδες με μεγαλύτερα μπάτζετ και ίσως περισσότερη ποιότητα.

Όταν λοιπόν ο προπονητής βλέπει πως η… μπάλα κινδυνεύει να χαθεί όταν κάποιος υπερβαίνει τα εσκαμμένα, οφείλει να δράσει έγκαιρα για να προλάβει και να μην χρειαστεί να περάσει στην καταστολή. Το αν η ενέργειά του και η απόφασή του να δημοσιοποιηθεί θα ωφελήσει, θα το μάθουμε στο άμεσο μέλλον. Είναι ένα συνειδητό, αλλά πιθανότατα αναγκαίο ρίσκο, του οποίου τα πρώτα αποτελέσματα φάνηκαν στον τρόπο παιχνιδιού άμεσα, έστω και αν ο αντίπαλος ήταν χαμηλού βεληνεκούς. Αυτές οι μίνι-κρίσεις πολλές φορές έχουν αποβεί σωτήριες για τις ομάδες. Ο Ολυμπιακός μπαίνει πλέον σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου οι νίκες είναι αναγκαίες για να επανέλθει η ηρεμία και να ανέβει η ψυχολογία.

Σε καμία περίπτωση όμως, δεν αρκεί μία τιμωρία στον Γκριν ή σε κάποιον άλλο που μπορεί να βγάλει δυσαρέσκειά για τον χρόνο συμμετοχής του. Ευθύνες για την κακή αγωνιστική εικόνα και κυρίως για την σε κάποιες περιπτώσεις ανεξήγητη διαχείριση το τελευταίο διάστημα έχει και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Όπως εκείνος είναι «υπεύθυνος» για το εξαιρετικό μπάσκετ απέναντι σε Παναθηναϊκό, Εφές, Αρμάνι και Μπασκόνια. Φάνηκε να έχει καταλάβει το λάθος, μοιράζοντας σωστά τον χρόνο σε όλους και ξεκουράζοντας παίκτες στο ματς με τον Απόλλωνα. Ειδικά στα παιχνίδια της Basket League, έχει την δυνατότητα να μετατοπίζει τα βάρη σε παιδιά που στην Ευρωλίγκα έχουν πιο περιορισμένο ρόλο, αλλά και να δώσει στον Γιανγκ ρυθμό.

Ακόμα και αν χαθεί ένα παιχνίδι (δε νομίζω αν οι… αναπληρωματικοί έχουν προετοιμαστεί πνευματικά ότι θα παίξουν) δεν χάθηκε ο κόσμος. Τα πάντα κρίνονται στους τελικούς και το πλεονέκτημα έδρας τα τελευταία χρόνια δε παίζει ρόλο.

Από την αρχή της φετινής ειδικών συνθηκών σεζόν έχει επισημανθεί πόσο σημαντικό οι ομάδες να παίρνουν πράγματα απ’ όλους τους παίκτες και να μην επιβαρύνονται άσκοπα αυτοί που στην τελική ευθεία ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να λείπουν. Πως θα επιτευχθεί αυτό; Με το να αισθάνονται όλοι χρήσιμοι και σημαντικοί, έχοντας κατανοήσει πρώτα πως ο «καθρέφτης» για όλους είναι οι προπονήσεις και οι αγώνες. Μόνο έτσι τα γεγονότα του Νοεμβρίου θα μείνουν ως δυσάρεστη ανάμνηση και τίποτα παραπάνω.

Υ.Γ.: Παράδειγμα προς μίμηση οι Ιωάννης Παπαπέτρου και Γιάννης Αθηναίου. Ο πρώτος ανεξήγητα με ελάχιστο χρόνο φέτος και ο δεύτερος σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια εκτός αποστολής. Στην πρώτη ευκαιρία που τους δόθηκε ήταν εξαιρετικοί. Αυτή είναι η σωστή νοοτροπία επαγγελματία και όχι τα… μουτράκια.

Υ.Γ.1: Ο προπονητής είναι αυτός που κρίνει τους παίκτες και είναι ο απόλυτος υπεύθυνος για τον χειρισμό τους. Εκείνος κρίνεται από τη διοίκηση και μόνο. Η καλόπιστη κριτική είναι απ’ όλους καλοδεχούμενη, όμως η απαξίωση και η στάση εμμονής θα πρέπει να περιφρονείται. Όσοι ονειρεύονται αλλαγές προπονητών κάθε 3-4 μήνες και στο μπάσκετ, μάλλον είναι… περαστικοί από το ΣΕΦ.

Follow @ZervasNikolaos