Το Final Four της Κωνσταντινούπολης άφησε στο τέλος γλυκόπικρη γεύση στον Ολυμπιακό, όμως η απώλεια του τίτλου στον τελικό, δε μειώνει σε καμία περίπτωση την αξία του. Έκανε και φέτος υπέρβαση, γέμισε με υπερηφάνεια τον κόσμο του, «ψήλωσε» το ελληνικό μπάσκετ και πιστοποίησε πως είναι στην κορυφή της Ευρώπης την τρέχουσα δεκαετία. Με ένα επιτυχημένο μοντέλο που η διοίκησή του έχει επιλέξει λόγω και των αβάστακτων ποσών που αναγκάζεται να καταβάλει ως φόρο για συμβόλαια στην Ελλάδα της κρίσης. Μία πολιτική, που από μόνη της δημιουργεί οικονομικές ανισότητες σε σχέση με τον πακτωλό εκατομμυρίων που σπαταλούν οι αντίπαλοί του, αλλά εκτοξεύει αυτόματα την σημασία και την οντότητα των κατορθωμάτων του.
Γράφει ο Νίκος Ζέρβας
Γι’ αυτό και όσα έχει καταφέρει από το 2011 και μετά αυτή η ομάδα έχουν μπει στη σφαίρα του ανυπέρβλητου, του πολύ ωραίου και του ανεπανάληπτου. Μετά από μερικά χρόνια που θα κλείσει αυτός ο κύκλος, άπαντες θα καταλάβουν στον υπέρμετρο βαθμό τις δυσκολίες και την ανεκτίμητη αξία τους. Ο Ολυμπιακός, έχει πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων το ρητό των Αμερικανών πως ο «πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα». Ασφαλώς και δε θα πρέπει να αρκείται μόνο σε δεύτερες θέσεις και να έχει στόχο να κάνει το κάτι παραπάνω για να ξαναπατήσει στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Φυσικά και θα ήταν υπέροχο αυτή η παρέα ή πιο συγκεκριμένα το εκπληκτικό δίδυμο Σπανούλη-Πρίντεζη να κατακτήσει άλλη μία Ευρωλίγκα, όμως ήδη αυτά που έχουν καταφέρει, χορταίνουν και τον πιο απαιτητικό.
Παίζουν, προσπαθούν, δουλεύουν, ξοδεύουν και δικαιούνται να πανηγυρίζουν και οι άλλοι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Φενέρμπαχτσε, δαπάνησε 150 εκατομμύρια σε τέσσερα χρόνια, επένδυσε στον κορυφαίο προπονητή της Ευρώπης και νίκησε δίκαια. Μπροστά στο κοινό της και παρότι όλη τη χρονιά δεν ικανοποίησε με το μπάσκετ που έπαιξε, ήταν πιο έτοιμη από ποτέ την κατάλληλη στιγμή για να πάρει τον παρθενικό της τίτλο. Κανένας λοιπόν λόγος για δάκρυα, ούτε για δικαιολογίες, όσο και αν αυτές υπάρχουν και είναι σημαντικές. Αυτό που έχει να κάνει ο Ολυμπιακός, είναι να συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο. Με σκληρή δουλειά, επενδύσεις στο μέτρο του δυνατού και στήριξη στον ελληνικό «κορμό», πρέπει να έχει ως στόχο την επόμενη σεζόν. Και αυτό θα κάνει, όσο και αν οι συμμετοχές σε Final Four και ακόμα περισσότερο τα τρόπαια, θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον.
Οι πρωταθλητές Ελλάδας, μπορούν όμως δικαίως να αισιοδοξούν πως μπορεί να τα καταφέρουν. Έχουν σύμμαχό τους την τεχνογνωσία, την ομοιογένεια (αρκεί να την διατηρήσουν), τους νεαρούς σε ηλικία Έλληνες και ξένους παίκτες που φέτος ανδρώθηκαν ακόμα περισσότερο μπασκετικά, αλλά και το οικογενειακό κλίμα που υπάρχει στην ομάδα και την κάνει μία γροθιά στα δύσκολα. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και στον Ολυμπιακό γνωρίζουν πως έχουν δυνατότητες βελτίωσης. Αν κινηθούν προς αυτή τη κατεύθυνση, ενισχυθούν εκεί που πρέπει, έχουν λιγότερη ατυχία (με Λοτζέσκι και Χάκετ διαθέσιμους θα βλέπαμε άλλο Final Four) και παραμείνουν ταπεινοί, η επανάληψη του φετινού άθλου, θα έχει περισσότερες πιθανότητες επίτευξης στο Βελιγράδι. Ως τότε, προέχει το ελληνικό πρωτάθλημα και η πρόκληση της τρίτης συνεχόμενης κατάκτησης…
«Ασπίδα» όλων αυτών, είναι η διοικητική σταθερότητα, η αγάπη και το μεράκι των αδελφών Αγγελόπουλων. Οι οποίοι είναι στην κορυφογραμμή και οι κύριοι υπεύθυνοι του χαρακτηρισμού-παραδοχής απ’ όλους πως αυτή η ομάδα αποτελεί το πιο υγιές, μαγικό και μάγκικο κομμάτι του ελληνικού αθλητισμού. Οι δυο τους, έχουν συνεισφέρει τα μέγιστα (οικονομικά και όχι μόνο) για να φτάσει αυτή η ομάδα στην κορυφή και έχουν δημιουργήσει πολλές προσδοκίες με την συμπεριφορά τους, που αποπνέει μεγαλείο-ανωτερότητα και δε μπορεί να μπει σε καμία σύγκριση με οποιονδήποτε άλλο παράγοντα.
Υπό αυτό το πρίσμα και παρότι δεν προσέβαλαν και έδωσαν συγχαρητήρια στη Φενέρμπαχτσε και προσωπικά στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (respect για τη συμπεριφορά του όλο το τετραήμερο) για την επιτυχία, ήμουν από τους πρώτους που θεώρησα πως θα μπορούσαν να αποφύγουν στις δηλώσεις τους τα περί θαυμασμού και τρόπου στελέχωσής της. Αυτό που έχουν κάνει είναι τόσο μεγάλο, που δε χρειάζεται καν να ασχολούνται με τον αντίπαλο και να μπαίνουν σε διαδικασία σύγκρισης. Αυτό όμως δεν αλλάζει το ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να λένε την άποψή τους, είτε αυτή αρέσει είτε όχι, εφόσον το κάνουν κόσμια και χωρίς ύβρεις για τον αντίπαλο, κάτι για το οποίο είμαστε συνηθισμένοι εδώ στην Ελλάδα από παράγοντες.
Είναι λοιπόν τουλάχιστον υπερβολικό, για να μη χρησιμοποιήσω άλλες λέξεις, να έχουν αναγάγει κάποιοι μετά από μία τόσο λαμπρή επιτυχία ενός συλλόγου ως πρώτο θέμα δύο-τρεις δηλώσεις. Τη στιγμή που οι ίδιοι άνθρωποι, μπορεί επειδή δεν… διάβασαν ή δεν… άκουσαν λεγόμενα άλλων, απειλές, παρασκηνιακές κορώνες και πολλά άλλα, δεν έχουν μπει ποτέ σε διαδικασία κριτικής τους και φτιάχνουν… αγιογραφίες. Επαναλαμβάνω, καλό θα ήταν να αποφεύγονται ανάλογες αναφορές και κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής. Όμως απορώ γιατί για κάποιους ήταν απλά… Κυριακή, όταν πέρυσι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, δεν αποδέχθηκε ποτέ την ήττα του από την ΤΣΣΚΑ, ούτε μπροστά στον κουμπάρο του, Δημήτρη Ιτούδη, ούτε στη συνέντευξη Τύπου, μιλώντας για διαιτησία…
Και δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα επιλεκτικής κριτικής...
Υ.Γ.1: Ασφαλώς και τα περισσότερα συγχαρητήρια ανήκουν στους παίκτες, τον Σφαιρόπουλο και όλους όσοι εργάζονται για αυτό τον οργανισμό. Έκαναν καταπληκτική δουλειά και η αναγνώριση απ’ όλους είναι δεδομένη. Για τον κόουτς, όσο και αν υπάρχει πίκρα για τον δεύτερο χαμένο τελικό, είμαι σίγουρος πως θα έχει και άλλη ευκαιρία.
Υ.Γ.2: Η ομάδα έχει ανάγκη να δει την Πέμπτη στο ΣΕΦ απέναντι στον Άρη, όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Το αξίζει, ιδιαίτερα σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.
Υ.Γ.3: Περισσότερο ενοχλεί ο παρεξηγήσιμος τρόπος απάντησης στον συνάδελφο, Βαγγέλη Ιωάννου. Ο σεβασμός στη δουλειά του συνανθρώπου είναι ιερός, ιδιαίτερα όταν την κάνει χωρίς να θέλει να βλάψει.
Follow @ZervasNikolaos
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
