Το ποτάμι του Παναθηναϊκού, το τσακισμένο δέντρο και το… δάσος του Ολυμπιακού

Το αποψινό ντέρμπι, δεν θα σήκωνε συζήτηση παραπάνω από λίγες ώρες, αν ο Ολυμπιακός δεν ήταν στην δύσκολη κατάσταση που είναι λόγω κάκιστων αποτελεσμάτων. Ο Παναθηναϊκός ήταν πρώτος ο,τι και να γινόταν, ήθελε να κρατήσει κάποιες από τις στερεμένες όπως φαίνεται το τελευταίο διάστημα δυνάμεις του ενόψει Μπάμπεργκ. Ο αντίπαλός του δεν είχε αυτή την πολυτέλεια, αν και πολύ θα ήθελε να το κάνει γιατί την Πέμπτη απέναντι στη Φενέρμπαχτσε κρίνονται πολύ περισσότερα απ’ ότι απόψε. Και όμως πραγματάκια βγήκαν και μάλιστα πολλά.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Αρχικά, είδαμε αντίδραση από τον Ολυμπιακό και διαφοροποίηση του αμυντικού του πλάνου στις αλλαγές, με παγίδες στο χαμηλό ποστ, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να ελέγξει τον ρυθμό και να εκμηδενίσει την δημιουργία του Καλάθη. Αυτό, του έδωσε το προβάδισμα στην αρχή, καθώς ο Σπανούλης λειτουργούσε υποδειγματικά στην επίθεση και η παραγωγή του ήταν σε υψηλά επίπεδα. Ο Παναθηναϊκός σκόραρε μόνο με βολές στα πρώτα εννέα λεπτά και αν δεν είχε τους Λεκάβιτσιους και Βουγιούκα να αντιδρούν επιθετικά, το πρόβλημά του θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από το 30-32 του ημιχρόνου. Σε ένα πρώτο ημίχρονο, όπου οι «ερυθρόλευκοι» δικαιούνται να ομιλούν για διαφορετικά κριτήρια των διαιτητών, καθώς οι Μιλουτίνοφ και ΜακΛίν τους χρεώθηκαν πολύ γρήγορα με φάουλ, την ώρα που στην αντίπερα όχθη δεν επικρατούσε η ίδια αυστηρότητα.

Αυτόματα, ο Ολυμπιακός έχασε το όποιο σημείο αναφοράς του προσφέρουν το τελευταίο διάστημα οι ντεφορμέ ψηλοί του και η ρακέτα του έγινε εύκολα προσβάσιμη για τους αντιπάλους, με αποτέλεσμα να δεχθούν πολλά εύκολα καλάθια. Όταν στο δεύτερο ημίχρονο ανέλαβε δράση ο συνήθης ύποπτος (σε βαθμό κακουργήματος για την άμυνα μεγάλης ομάδας), Κέι Σι Ρίβερς, ο Παναθηναϊκός βρήκε ρυθμό, εγκλώβισε με την άμυνά του τα ατού των «ερυθρόλευκων» και όλα πήραν τον δρόμο τους. Με σύμμαχο την εξαιρετική του ψυχολογία απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο, έφτασε σε μία ακόμα νίκη χωρίς να παίξει καλό μπάσκετ, γεγονός που πρέπει να τον προβληματίσει αλλά και να τον χαροποιήσει παράλληλα.

Ο κόουτς Πασκουάλ, όντας σε πιο ισχυρή και άνετη θέση, έριξε στη μάχη τον Μήτογλου και δικαιώθηκε πλήρως (δύο χρόνια στο ραδιόφωνο ανέφερα πως όποιος τον αποκτήσει έχει τον νέο Τσαρτσαρή), την ώρα που ο πιο πιεσμένος Σφαιρόπουλος δεν ρίσκαρε με τα γρήγορα πόδια του Τολιόπουλου πάνω στον Λεκάβιτσιους για να αποφύγει όσο το δυνατόν περισσότερο τα «ρήγματα» του λιθουανού. Ασφαλώς και δεν φταίει αυτός για το τραγικό 4/18 τρίποντα και το 40% στα δίποντα των παικτών του, την ώρα που ο Παναθηναϊκός είχε 50%, όπως και δε φταίει για τα σε βάρος της ομάδας του 11-8 λάθη που σε ένα τόσο «κλειστό» ματς, έπαιξαν τον ρόλο τους. Κυρίως γιατί ο Παναθηναϊκός τα εκμεταλλεύτηκε περισσότερο, όπως και τα επιθετικά ριμπάουντ, παρότι πήρε λιγότερα.

Την ίδια ώρα, ο πάγκος των γηπεδούχων πρόσφερε πολλά περισσότερα από των φιλοξενούμενων στην παραγωγή. Με δύο Αμερικανούς, Ρόμπερτς και Τόμπσον αρνητικούς και τον Στρέλνιεκς εμφανώς καταβεβλημένο από την κούραση, είναι λογικό ο Ολυμπιακός να μη μπορεί να παρουσιάσει για περισσότερα από δεκαπέντε λεπτά την αρχική εικόνα. Εύλογα η ευθύνη πήγε πάλι στους Σπανούλη-Πρίντεζη, σε κρίσιμες επιθέσεις το καθαρό μυαλό πήγε… περίπατο (π.χ. σούταρε στο 65-60 ο Γουίλτζερ) και οι «ερυθρόλευκοι» ηττήθηκαν. Παρότι έδειξαν να κάνουν ένα βήμα μπροστά, παρότι συσπειρώθηκαν και αντέδρασαν, ξέρουν πολύ καλά πως τα περιθώρια στενεύουν και πολλά για πολλούς θα κριθούν την Πέμπτη.

Η Φενέρμπαχτσε είναι το ματς «κλειδί» και από εκεί πρέπει να αρχίσουν να φαίνονται ακόμα περισσότερο οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν αρχικά στον εσωτερικό τρόπο παιχνιδιού. Με την μέχρι τώρα εικόνα πάντως, είναι δεδομένο πως για να προχωρήσει το πράγμα θα πρέπει να υπάρξει προσθήκη σκόρερ στην περιφέρεια και γιατί όχι και ενός αθλητικού σέντερ για να καλύψει την τεράστια αδυναμία στην άμυνα ένας εναντίον ενός που έχουν οι περιφερειακοί. Αυτό είναι το… δάσος για τον Ολυμπιακό.

Το πώς θα γίνει καλύτερος, από τη στιγμή που η διοίκηση στηρίζει τον προπονητή –το έδειξε ξεκάθαρα η θετική απάντηση στην εισήγηση για απόλυση του Χρήστου Μαρμαρινού-, διορθώνοντας τις ανορθογραφίες που υπάρχουν και θα υπήρχαν, ακόμα και αν νικούσαν ή αν θέλετε οι τρεις διαιτητές τους επέτρεπαν να διεκδικήσουν τη νίκη, σφυρίζοντας 50-50.

Αν το πρόβλημα κρυφτεί κάτω από το… χαλί ή αν θέλετε το χιλιοταλαιπωρημένο εδώ και χρόνια δέντρο της ασέβειας που του δείχνουν οι έλληνες διαιτητές σε πολλές περιπτώσεις, θα χαθεί το δάσος και… ποτάμια όπως ο Ρίβερς θα τους παρασύρουν συνεχώς.

Υ.Γ.1: Βλέποντας τις φωτογραφίες που έβγαλαν οπαδοί του Παναθηναϊκού με Σπανούλη και Πρίντεζη (ευτυχώς υπάρχουν υγιείς και στις δύο πλευρές) πείστηκα ακόμα περισσότερο πως τους σέβονται περισσότερο απ’ ότι οι έλληνες διαιτητές.

Υ.Γ.2: Το θετικό για τον Ολυμπιακό είναι πως κατάλαβαν ακόμα και αυτοί που ήθελαν σε περίπτωση ήττας να επαναλάβουν συμπεριφορές σαν και αυτή απέναντι στον κόουτς Μπαρτζώκα, πως είναι προτιμότερο να ενωθούν γύρω από την ομάδα και να την στηρίξουν με τα καλά της και τα κακά της.

Υ.Γ.3: Ο κόουτς Πασκουάλ, η συμπεριφορά του και η σταθερότητά τους στις απόψεις του όταν μιλάει δημόσια, είναι ένα δώρο για το ελληνικό μπάσκετ.

Υ.Γ.4: Το πρόβλημα με την ελληνική διαιτησία είναι γενικό, απλά τα φώτα πέφτουν στα ντέρμπι που πολλές φορές και οι δύο ομάδες έχουν διαμαρτυρηθεί χωρίς να έχουν δίκιο. Στα άλλα ματς να δείτε τι... εφευρέσεις σφυρίζονται. Όμως είναι πρόβλημα που ξεμπροστιάζεται ακόμα και από τις νομικές νίκες των «κομμένων» διεθνών διαιτητών. Απλά λίγοι τολμούν στην Ελλάδα να αναδείξουν το πρόβλημα, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο.

Follow @ZervasNikolaos