Το «κρίμα ρε μάγκες» και ο χρόνος που… τελειώνει

Οι συζητήσεις που έγιναν πριν, κατά τη διάρκεια και θα γίνουν, τώρα που το τουρνουά τελείωσε άδοξα για μας, μπορούν για λίγο να μπουν στην άκρη, για να πάμε στην ουσία. Η καλύτερα στο συναίσθημα, που σήμερα το πρωί με το ξύπνημα, ήταν για όγδοη συνεχόμενη χρονιά πικρό. Ό,τι και αν προηγήθηκε, όποιος και αν έφταιξε περισσότερο ή λιγότερο για να οδηγηθούμε σε έναν ακόμα πρόωρο, με βάση τις δυνατότητές μας, αποκλεισμό, αυτό που μένει είναι το «γιατί», η στενοχώρια και το «κρίμα ρε μάγκες». Δυστυχώς όμως, τείνει να μας γίνει συνήθεια με την Εθνική μπάσκετ, αν δεν έχει γίνει ήδη.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Είναι όμως αποτυχία ο αποκλεισμός από την Ρωσία στα προημιτελικά; Όχι, ιδιαίτερα αν επιτέλους τα παθήματα σε επικοινωνιακό, ουσιαστικό, αγωνιστικό και ό,τι άλλο συνδέεται με την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας στο μέλλον, μας γίνει μάθημα και γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές. Από τη στιγμή που οι διεθνείς και τα μέλη του τεχνικού τιμ, πήγαν, αρχικά χωρίς να έχουν την παραμικρή ευθύνη -στη συνέχεια έβαλαν το χεράκι τους, τις… γροθιές τους, τις άστοχες δηλώσεις τους και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής τους- σα σκόρπια διαδήλωση στο Ελσίνκι και κατάφεραν ΜΟΝΟΙ τους να αλλάξουν το κλίμα, να αντιδράσουν, αποφεύγοντας ένα κάζο άνευ προηγουμένου και να επιστρέψουν στην Ελλάδα ηττημένοι, αλλά σαν κανονική ομάδα, είναι τρόπον τινά επιτυχία. Άσχετο αν εμείς θέλουμε και αξίζουμε κάτι παραπάνω.

Μόνο και μόνο που κατάφεραν να παρουσιάσουν τις πραγματικές τους δυνατότητες και να παίξουν έστω και για δύο-τρεις αγώνες όμορφο μπάσκετ υπό αυτές τις συνθήκες, είναι αξιομνημόνευτο. Βρείτε μου έναν που αν είχε την ευκαιρία να είναι στα αποδυτήρια μετά την ήττα από τη Ρωσία δε θα έπαιρνε μία αγκαλιά τους πέντε που έκαναν κατάθεση ψυχής και θα ανακαλέσω. Καλάθης, Παπανικολάου, Πρίντεζης, Σλούκας και Μπουρούσης, έπαιξαν 172 από τα 200 διαθέσιμα λεπτά που είχε η πεντάδα μας. Αν ο προπονητής δεν αποφάσιζε να ζήσει και να «πεθάνει» με αυτούς –σεβαστή η κάθε επιλογή στο μπάσκετ, αλλά το πρόβλημα φαινόταν και είχε επισημανθεί από τη νίκη κόντρα στη Λιθουανία-, δεν είχε χάσει τους υπόλοιπους με τον ξαφνικό παραγκωνισμό τους μέσα στο τουρνουά -με 1-2 λεπτά δεν έβρισκε ρυθμό ούτε ο Γκάλης- και τους έδινε λίγες ποιοτικές ανάσες όταν έπρεπε, τώρα θα συζητάγαμε για τον ημιτελικό με την Σερβία.

Η οποιαδήποτε άλλη αγωνιστική ερμηνεία του σαραντάλεπτου με την αρκούδα δεκτή, όμως από εκεί προήλθε το πρόβλημα. Και στην άμυνα και στις μη καθαρές επιλογές στην επίθεση και στα χαμένα ριμπάουντ και στο «κόλλημα» από το «ζον πρες» του Μπαζάρεβιτς και και και… Ακόμα και οι βολές στο τέλος που χάθηκαν. Είναι έτσι και αλλιώς πρόβλημα και δεν εμφανίστηκε χθες, αλλά όταν το μυαλό θολώνει και το… ρημάδι το χέρι τρέμει μετά από 35΄ λεπτά συμμετοχής και έβδομο παιχνίδι σε δύο εβδομάδες, τι να συζητάμε; Δεν είμαστε στο 1987… Ο αντίπαλος προπονητής, παρότι στερούνταν ταλέντου και λύσεων στο δικό του ρόστερ, απλά μοίρασε πιο σωστά τον χρόνο σε εννέα παίκτες και σήμερα μας… κουνάει το δάκτυλο. «Ευχαριστώ την Ελλάδα που έπαιξε με μόλις πέντε παίκτες», δήλωσε. Είπατε κάτι;

Ο δικός μας προπονητής έκανε λάθος, όμως αλίμονο σε όποιον ρίξει το «ανάθεμα» μόνο σε αυτόν. Ακόμα και ο Μίσσας «θύμα» της των εγκληματικών λαθών όσων βρίσκονται στα κέντρα αποφάσεων είναι. Όσοι προσπαθούν ακόμα και τώρα, που είναι πιο ηλίου φαεινότερο από ποτέ ότι απαιτούνται αλλαγές, να υπερασπιστούν τα ανυπεράσπιστα, μόνο το καλό του ελληνικού μπασκετ δε διαφαίνεται να επιθυμούν. Διότι δε γίνεται όλοι να βλέπουν πως δίπλα στον πρόεδρο της Σερβικής ομοσπονδίας μπάσκετ, Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς κάθονταν οι Ζέλικο Ομπράντοβιτς και Ντούσαν Ίβκοβιτς και να μη νιώθουν κάτι. Δε γίνεται να υποβαθμίζουν τις παρουσίες όπως των Αντρέι Κιριλένκο, Άρβιντας Σαμπόνις και πολλών άλλων σε άλλες ομοσπονδίες. Και παράλληλα να θεωρούν φυσιολογικές τις ηχηρές απουσίες των δικών μας «θρύλων», λόγω… καπρίτσιου και συμπεριφορών του «μεγάλου».

Το ελληνικό μπάσκετ οφείλει να στεβαστεί τον εαυτό του και να προχωρήσει σε έναν νέο δρόμο, με φρέσκιες ιδέες, μεγαλύτερη οργάνωση, πιο ορθολογική αντιμετώπιση καταστάσεων και νέους ανθρώπους. Ανεξάρτητα από ποια ομάδα θα προέρχονται και τι πρέσβευσαν στο παρελθόν. Και επειδή πολύ κουβέντα γίνεται για τους παλιούς διεθνείς, καλό θα είναι να βγουν «μπροστά», αν το επιθυμούν, με στόχο να βοηθήσουν αφιλόκερδος (τόσα κέρδισαν από την Εθνική). Το να κάνουν κριτική σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και μέσα κοινωνικής δικτύωσης την ώρα μάλιστα που οι αγώνες εξελίσσονται είναι εύκολο, αλλά άκομψο και μη ωφέλιμο. Την… καυτή πατάτα θα την πάρουν στα χέρια τους; Αν το έχουν αποφασίσει και συντονιστούν, η δύναμη των… καρεκλοκενταύρων και γερασμένων παραγόντων της ομοσπονδίας δε θα αρκεί για να τους σταματήσει.

Ομάδα που ενάμισι μήνα πριν τη διοργάνωση δεν είχε προπονητή, ομοσπονδία που βλέπει αόρατους εχθρούς για την απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο την ώρα που ήξερε την απόφαση των Μπακς μέρες πριν τη γνωστοποιήσει και δεν έχει βάλει έναν άνθρωπο ικανό να επιβάλει την πειθαρχία ή αλλιώς να τιμωρήσει όσους βάζουν το «εγώ» πάνω από το «εμείς», είναι θαύμα και ηρωισμός των παικτών της που πήγε στα προημιτελικά. Και κανείς δε θα πρέπει να υποτιμήσει τη δουλειά αυτών και του τεχνικού τιμ. Πάνω σε αυτούς -αφού πρώτα λύσουμε το θέμα με την καταστροφική ιδέα της FIBA με τα προκριματικά- και στα παιδιά των μικρών ηλικιών που έρχονται θα στηριχτούν οι επόμενες Εθνικές.

Για να έχουμε καλύτερη προοπτική και η γεύση να μην είναι το επόμενο πρωί πικρή ξανά, εδώ και τώρα χρειάζεται αλλαγή. Πολλά περιθώρια δεν υπάρχουν πλέον και ο χρόνος τελειώνει…

Υ.Γ.1: Καλό θα είναι και η εν ενεργεία διεθνείς παίκτες να μιλήσουν «ανοικτά» για το τι συμβαίνει και αν τους εμπνέει-τους δημιουργεί ασφάλεια η υπάρχουσα κατάσταση σε όλα τα επίπεδα. Είναι δύσκολο, όμως για να επιστρέψουμε εκεί που αξίζουμε χρειάζονται αλήθειες και… πανστρατιά.

UPDATE: "Οι αρμόδιοι να κάνουν αυτοκριτική, να υπάρξει σωστό πλάνο. Να αγαπηθεί η ομάδα από τους...μέσα" δήλωσε ο Γιώργος Πρίντεζης κατά την άφιξη της αποστολής. Δε χρειάζεται επιπλέον σχόλιο...

Υ.Γ.2: Μακάρι να αλλάξει κάτι με το σύστημα των προκριματικών και να δούμε ξανά τον Γιώργο Πρίντεζη με το εθνόσημο. Έχει και θέλει πολλά ακόμα να δώσει, αλλά είναι αβέβαιο αν οι υπάρχουσες συνθήκες του το επιτρέψουν. Όπως και σε πολλούς άλλους πρωτοκλασάτους παίκτες άλλωστε.

Υ.Γ.3: Νικ Καλάθη, αυτή τη φορά λίγο περισσότερο από τις άλλες, ένα μεγάλο respect. Ανυπέρβλητος. Απορώ πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τον αμφισβητούν… Κακώς τους δίνει σημασία, διότι έχω την αίσθηση πως αυτό τον επηρεάζει σημαντικά.