Το κερασάκι μιας μπαγιάτικης τούρτας

Μπορεί να αλλάζει ο τρόπος, το σενάριο, ο σκηνοθέτης και οι πρωταγωνιστές, όμως για ένα ακόμα καλοκαίρι είδαμε το ίδιο έργο, αν όχι σε επανάληψη, σε remake. Η Εθνική ομάδα άρχισε την προετοιμασία της για ένα ακόμα διεθνές τουρνουά με φιλοδοξίες, όνειρα, μεγαλεπήβολους στόχους για διάκριση και κατέληξε να επιστρέφει πρόωρα στην πατρίδα. Έχοντας υποστεί ίσως το μεγαλύτερο κάζο της δεκαετίας -τηρουμένων των αναλογιών και του ρόστερ-, πετώντας μία ακόμα μεγάλη ευκαιρία στον κάλαθο των αχρήστων.

Για μία σειρά από λόγους που θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε παρακάτω, η Ελλάδα έμεινε δίκαια εκτός οκτάδας, με βάση την συνολική της εικόνα στην διοργάνωση. Πρόλαβε να δώσει μόλις πέντε αγώνες και δυστυχώς κατάλαβε αργά το ποιο είναι το μπασκετικά ορθολογικό, «πετώντας» ένα ολόκληρο τουρνουά για να κάνει το αυτονόητο. Διότι κανένα +12 δε θα έψαχνε σήμερα κόντρα στην αξιέπαινη Τσεχία, αν στο παιχνίδι απέναντι στην Βραζιλία είχαν χρησιμοποιηθεί για πολύ ώρα στο παρκέ δύο γκαρντ, πολλώ δε μάλλον αν είχαμε επιστρατεύσει από την αρχή το πάθος, την αυτοθυσία και τις αλλεπάλληλες βουτιές που είδαμε κόντρα στην ομάδα του Σατοράνσκι.

Μπορεί στο τέλος να μην έφτασαν όλα αυτά, όμως η Εθνική ήταν στον σημερινό «τελικό» πραγματικά καλή αν και αγχωμένη και πιεσμένη από τη μέγγενη της επιτυχίας που απουσιάζει εδώ και χρόνια. Η άμυνα στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα λειτούργησε καλά, ο Καλάθης έκανε ένα απίστευτο παιχνίδι σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, σκοράροντας, δημιουργώντας και περιορίζοντας τον μεγάλο αστέρι του αντιπάλου. Η άμυνα άρνησης και οι βοήθειες, η υπομονή στην επίθεση και η εγκατάλειψη της εμμονής με τα δύο ίδια φόργουορντ στην περιφέρεια, μας έδωσε ελπίδα. Ήμασταν καλύτεροι σε βασικούς τομείς (αναλογία ασίστ-λαθών, έλεγχος ρυθμού, κλεψίματα), είχαμε σαφές πλάνο και σωστότερο από κάθε άλλη φορά rotation με μοναδικό ψεγάδι τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, τα πολλά άστοχα λέι απ (δείγμα πίεσης), την διστακτικότητα στο να βγάζουμε αιφνιδιασμούς και την φθορά του Γιάννη Αντετοκούνμπο με φάουλ, δύο –τουλάχιστον- εκ των οποίων εξόφθαλμα ανύπαρκτα.

Στο δεύτερο πεντάλεπτο του δεύτερου δεκαλέπτου, όπου σε συνδυασμό με το 4-0 που έκαναν οι τσέχοι από την αχρείαστη τεχνική ποινή που δέχθηκε ο πάγκος μας την ώρα που είχαμε πλήρως το μομέντουμ της πρόκρισης, θεωρώ πως χάθηκε το εισιτήριο για την οκτάδα, χάσαμε για λίγο τη συγκέντρωσή μας, κάναμε λάθη και δεν είχαμε καλές επιστροφές, που έδωσαν την ευκαιρία στους αντιπάλους όχι μόνο να πλησιάσουν, αλλά και να πάρουν σημαντικό για την ψυχολογία του αγώνα προβάδισμα με +1 στην ανάπαυλα. Την ίδια ώρα, είχαμε ήδη αρχίσει να σπαταλάμε τις βολές που έπαιξαν τελικά καθοριστικό ρόλο, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η Τσεχία ήταν πολύ πιο ψύχραιμη σε αυτό το κομμάτι.

Επιβεβαιώθηκε λοιπόν πως αυτή η Εθνική είναι ένα μπασκετικό παράδοξο, καθώς με υπέρ της 12-7 λάθη και 11-7 ασίστ, κατάφερε να είναι ένα πόντο πίσω στο πρώτο μέρος. Για ένα ακόμα παιχνίδια μας εγκλώβισαν οι άμυνες «ζώνης» (απορώ τι είχαμε δουλέψει 35 μέρες από τη στιγμή που ήταν ηλίου φαεινότερο πως έτσι θα μας παίξουν) , δεν είχαμε καλή κίνηση χωρίς τη μπάλα, δεν τρέχαμε και εύλογα κάναμε τη ζωή μας πιο δύσκολη. Μία ακόμα εξήγηση του -1, είναι πως το παιχνίδι είχε λίγες κατοχές και χαμηλό ρυθμό, στοιχεία ανασταλτικά για μία ομάδα που δεν έχει καλό σουτ και κυρίως κυνηγάει συγκεκριμένη διαφορά και όχι απλή νίκη.

Το επί μέρους 13-3 που μετέτρεψε το 44-46 σε 57-49 στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου, ήταν αποτέλεσμα των μαγικών πραγμάτων που έκανε στο παρκέ ο Καλάθης και της υπερπροσπάθειας του Θανάση, ο οποίος βούλωσε για μία ακόμα φορά τα στόματα όσων του καταλογίζουν πως παίζει με… μέσο στην Εθνική. Υπάρχουν τέτοιοι δυστυχώς όλων των χρωμάτων, που στοχοποιούν με δύο μέτρα και δύο σταθμά και δεν καταλαβαίνουν πως η Εθνική είναι Εθνική. Οι παγίδες απέδωσαν, τα εύκολα καλάθια από κλεψίματα ήρθαν και η πρόκριση πλησίασε τόσο κοντά, αλλά συνάμα και τόσο μακριά, από τη στιγμή που επιθετικά δεν βρήκαμε πολλές λύσεις και από αλλού και στην άμυνα ο Σατοράνσκι πήρε μπρος λόγω της ποιότητάς του, αλλά και της δεδομένης κούρασης των περιφερειακών μας. Είπαμε, το… πουλάκι είχε πετάξει από την Τρίτη.

Ίσως μάλιστα και πολύ νωρίτερα από το πρώτο τζάμπολ του τουρνουά. Διότι -παρόλο που οι περισσότεροι έχουν βαλθεί να… ξεσκίσουν τον Θανάση Σκουρτόπουλο-, παρά τα πολλά λάθη του, το πάλεψε με όσα όπλα-γνώσεις διαχείρισης υλικού και καταστάσεων είχε. Οι φόβοι πως δεν θα έπρεπε να καθοδηγήσει την ομάδα στην τελική φάση όμως επιβεβαιώθηκαν. Περισσότερο, από κάθε τεχνική επιλογή (που ακόμα και ο κορυφαίος δημοσιογράφος δεν είναι σε θέση να κρίνει λόγω έλλειψης γνώσεων) ενόχλησε η δήλωσή του 24 ώρες πριν τη σημερινή μεγάλη μάχη περί ανυπαρξίας περισσότερων από δύο γκαρντ. Ασέβεια, απρέπεια και ψυχολογική καταρράκωση δύο παιδιών που μπορεί να μην είναι… Αντετοκούνμπο, όμως όπως και ο ίδιος έδωσαν την ψυχή τους και το καλοκαίρι τους για να βοηθήσουν. Περισσότερο ενοχλεί το ότι δεν έχει το προπονητικό ανάστημα να πει στον Γιάννη με «4» φάουλ «βγαίνεις», παρά το ότι επέμενε να κάνει στα 28 του τον Παπανικολάου σούτινγκ γκαρντ.

Ακόμα και αν τα έκανε όλα λάθος ο κόουτς όμως, η ευθύνη για την τοποθέτησή του στο συγκεκριμένο πόστο –για τα «παράθυρα» ήταν μία χαρά-, τώρα χρειαζόταν συστράτευση ενός πιο έμπειρου και ικανού- ανήκει στον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Στον άνθρωπο που άλλωστε έχει υποστηρίξει δημόσια πως δεν χρειάζεται καν προπονητής. Στον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τον κάθε Τρινκιέρι, Ζούρο, Καζλάουσκας, Κατσικάρη, Σκουρτόπουλο και εσχάτως μέσω… εξαπτέρυγων πίσω από τον Παπανικολάου και όποιον άλλον διεθνή δεν κάνει καλό τουρνουά. Καλοπροαίρετη κριτική λοιπόν ναι για τον προπονητή, όμως αν δεν δούμε και τώρα την πραγματική αιτία του κακού, δε μας σώζει το παραμικρό. Θα χαθούν και άλλες ευκαιρίες και θα μείνει ανεκμετάλλευτο το υπερόπολο που λέγεται, Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Σαν γνήσιοι ελληνάρες που είμαστε μάλιστα, ικανούς μας έχω να κρίνουμε ως αποτυχημένο τον Γιάννη, για τον οποίο κάποιοι προσπαθούσαν να μας πείσουν πως δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε-εκμεταλλευτούμε αλλιώς. Η παραδοχή από τον προπονητή ότι κάτι δεν κάναμε σωστά, ίσως τους δίνει την πιο καλή απάντηση. Ήταν ολοφάνερο πως δεν βρέθηκε ο παραμικρός τρόπος να τον εκμεταλλευτούμε όπως του αξίζει σε όλα τα επίπεδα, όπως και δεν έχουμε εκμεταλλευτεί και άλλους παίκτες και «χρυσές» γενιές που μεσουρανούν σε Ευρωλίγκα και ΝΒΑ, αλλά χάνουν από τη μισή… Νίμπουργκ και στο παρελθόν από Νιγηρίες και άλλα πολλά… εμπριμέ.

Και ασφαλώς υπάρχει εκτός από διοικητικό-δομικό και πρόβλημα παικτών και ταλέντου. Σε συγκεκριμένους τομείς όπως το μακρινό σουτ, το γρήγορο παιχνίδι και το «ένας εναντίον ενός», μένουμε συνεχώς πίσω. Όσο από μικρή ηλικία τα παιδιά δεν εξασκούνται περισσότερο σε αυτό, αλλά μπαίνουν μόνο στην διαδικασία τακτικής, συστημάτων με στόχο νικηφόρα αποτελέσματα σε επίπεδο παίδων και εφήβων (ναι στα τουρνουά που ο ισόβιος πρόεδρος κάνει διαβήματα προς τους διαιτητές και στην Γραμματεία), τόσο το πρόβλημα θα διογκώνεται. Όμως μεγαλύτερο μέρος ευθύνης θα πέσει στους παίκτες, όταν θα έχουν επιτέλους σωστή προπονητική καθοδήγηση, διοικητική σταθερότητα, οργάνωση και σιγουριά από μία εκσυγχρονισμένη και όχι παλαιολιθική ομοσπονδία.

Ως τότε, το μοναδικό παράπονο από νυν και πρώην παίκτες, είναι το ότι ξέρουν, τα λένε μεταξύ τους σε συζητήσεις και με γνωστούς τους για το τι πραγματικά φταίει, αλλά σιωπούν. Στην πραγματικότητα, έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι πιστεύουν και είναι ίσως οι μοναδικοί που μπορεί να ανατρέψουν την κατάσταση. Οι μοναδικοί που μπορούν να κάνουν και τους τελευταίους αμετανόητους να καταλάβουν ποια είναι η γάγγραινα του ελληνικού μπάσκετ και τι το κρατάει εκ βάθρων σε χαμηλότερο επίπεδο απ’ ότι θα μπορούσε να είναι. Η Κίνα και το Παγκόσμιο, έμελε να μην είναι η εξαίρεση της τελευταίας δεκαετίας, αλλά ο κανόνας. Ας ελπίσουμε, να είναι το κερασάκι στην εδώ και χρόνια… μπαγιάτικη τούρτα που μας σερβίρουν και εκτός από την κάκιστή της γεύση, μας γεμίζει με θλίψη και στενοχώρια για αυτή την ομάδα.

H αλλαγή έχει αρχίσει πολλά χρόνια, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Υ.Γ.1: Η πραγματική ειρωνεία στις οθόνες της ΕΡΤ λίγο μετά το παιχνίδι. Ο άνθρωπος «ελληνικό μπάσκετ», Παναγιώτης Γιαννάκης, να σχολιάζει περίλυπος τον αποκλεισμό. Ο άνθρωπος που έχει ετσιθελικά μείνει εκτός Εθνικής ομάδας, όπως και πολλοί άλλοι, από τον πραγματικό υπεύθυνο όλων των αποτυχιών. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μας ήττα, που επαναλαμβάνεται κάθε καλοκαίρι, μόνο και μόνο για να μένει όρθιο ένα «σάπιο» σύστημα, που έχει οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού ένα ολόκληρο άθλημα στη χώρα.

Υ.Γ.2: Κάκιστη η διαιτησία σε βάρος μας, ασέβεια απέναντι στον Γιάννη. Για τους πιο προσεκτικούς, είχε φανεί και στα προηγούμενα παιχνίδια της διοργάνωσης. Δείγμα του πόσο αδύναμη είναι η ομοσπονδία και σε αυτό το κομμάτι (που να μην ήταν και έλληνας ο γενικός γραμματέας της FIBA). Έχει όμως τρομερή πλάκα οι ίδιοι άνθρωποι που εδώ και χρόνια μιλάνε για 50-50 στις εγχώριες διοργανώσεις από διαιτητές FIBA, απαξιώνοντας τους κορυφαίους (σαφώς όχι αλάνθαστους) της Ευρωλίγκας και μας βγάζουν… τρελούς για την καταστρατήγηση κανονισμών, να είναι σήμερα στα… κάγκελα.

Συγχωρήστε μου την λάθος σύνδεση Εθνικής ομάδας-ελληνικής πραγματικότητας (προτιμότερη βέβαια αυτή η αιτία, από τη στοχοποίηση παικτών με βάση τη φανέλα συλλόγου που φορούν), αλλά στο τέλος θα μας περάσουν και για… μακάκες.