Ας το πάρουμε λίγο από την… ανάποδη. Άλλος ένας τελικός χωρίς ασχήμιες σε ένα από τα δύο γήπεδα από τους οπαδούς, με ένα αποκορύφωμα γεμάτο νόημα και ελπίδα. Η σύντομη συνομιλία και εναγκαλισμός των αδελφών Αγγελόπουλων στο κέντρο του γηπέδου με τον Θανάση Γιαννακόπουλο, είναι η πιο όμορφη εικόνα. Χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς ειπώθηκε, αυτές οι κινήσεις πάνε ακόμα πιο μπροστά το μπάσκετ. Συγχωρέστε μου το αδόκιμο ξεκίνημα, αλλά όταν το πρόσφατο παρελθόν των κινήσεων-δηλώσεων των παραγόντων στην Ελλάδα προκαλούν μόνο βία, κατήφεια και προβληματισμό, το σημερινό, είναι κάτι που αποπνέει υγεία.
Γράφει ο Νίκος Ζέρβας
Η όμορφη αυτή εικόνα, ήταν εφάμιλλη και του δεύτερου τελικού που ήταν πιο ελκυστικός μπασκετικά στο μάτι, είχε περισσότερο καλό μπάσκετ και υψηλότερο σκορ, χωρίς να χάνει σε σασπένς και αγωνία σε σχέση με τον πρώτο. Ο Παναθηναϊκός νίκησε κυρίως γιατί έβγαλε «μπροστά» την ελληνική του τριάδα Παππά, Μπουρούση και Καλάθη, ενώ είχε περισσότερη θέληση για το 1-1 λόγω… επιβίωσης. Και περισσότερη ενέργεια και ποσότητα στα γκρντ, που του επέτρεψαν να βρει ρυθμό σε μεγαλύτερα διαστήματα του αγώνα. Στόχευσε σωστά στο «ζωγραφιστό», περιόρισε τα απονενοημένα διαβήματα του Τζέιμς και το χωρίς καθαρό μυαλό παιχνίδι, εκμεταλλεύτηκε περισσότερο τις έξτρα κατοχές από τα επιθετικά ριμπάουντ και έβγαλε περισσότερους συμπαραστάτες.
Την ώρα που οι Γκάμπριελ και Φελντέιν έδιναν επιθετικές βοήθειες, ο Ολυμπιακός βρήκε ανάλογες μόνο από τον Αγραβάνη και είχε καταστροφική παρουσία απ’ όλους τους υπόλοιπους second unit. Ο Παναθηναϊκός ήταν πιο εύστοχος και ψύχραιμος στο τέλος, σε αντίθεση με τους «ερυθρόλευκους» που παρά το τρομερό παιχνίδι των Γκριν-Πρίντεζη (παρά τα πολλά χαμένα σουτ για την αξία του) στο τέλος δεν πήραν το κάτι παραπάνω ακόμα και με προσπάθειες κάτω από το καλάθι. Οι πρωταθλητές όμως παραδόξως δεν έχασαν από την επίθεση, αλλά από την άμυνά τους. Δέχθηκαν πολλούς πόντους μέσα στο ζωγραφιστό, καθώς εκτός του Μιλουτίνοφ, οι υπόλοιποι ψηλοί ήταν… αλλού αμυντικά.
Από τη στιγμή που ο Σέρβος σέντερ χρεώθηκε νωρίς με φάουλ, η ρακέτα έμοιαζε με αφύλακτη διάβαση και ο Παναθηναϊκό το εκμεταλλεύτηκε. Έτσι, πήγαν… στράφι και οι περισσότερες ασίστ, παρά την μεγάλη απουσία του Σπανούλη και η ισορροπία σχεδόν σε όλους τομείς της στατιστικής. Ίσως οι «ερυθρόλευκοι» να είχαν περισσότερη τύχη στο ματς αν επεδίωκαν να τρέξουν λίγο περισσότερο στον αιφνιδιασμό, όμως και πάλι δεν το έκαναν. Τουλάχιστον περιόρισαν το transition παιχνίδι του αντιπάλου. Παρόλα αυτά, αγωνιστικά το σαραντάλεπτο ήταν περισσότερο σε ρυθμό γηπεδούχων, που όμως παρά το 1-1 δεν έδειξαν να έχουν το πάνω χέρι στη σειρά.
Ο Ολυμπιακός έχω την αίσθηση πως αν και ηττημένος, φεύγει λιγότερο προβληματισμένος από το ΟΑΚΑ, καθώς κατάφερε μέσω της ομαδικής δουλειάς να καλύψει το κενό του Σπανούλη, αλλά και τα υπόλοιπα κακά της μοίρας του (Λοτζέσκι, Χάκετ) που δεν τον αφήνουν σε ησυχία. Ο πρώτος τελικός μετά από 44 συνεχόμενες παρουσίες που έλλειψε στην καριέρα του ο Σπανούλης, έμελε να συνδεθεί και με την πρώτη ήττα του Σφαιρόπουλου εκτός έδρας σε τελικό από τον Παναθηναϊκό. Οι τελικοί έχουν ακόμα δρόμο και κανείς δε μπορεί να προβλέψει την εξέλιξή τους, ιδιαίτερα αν στο τρίτο ματς δεν είναι έτοιμο και διαθέσιμο το καθαρό μυαλό του αρχηγού των «ερυθρόλευκων». Όπως και τον ίδιο τον Παναθηναϊκό, που παρά τα εσωτερικά προβλήματά του και το παλεύει και έχει την αξία να είναι άξιος διεκδικητής. Η συνέχεια λοιπόν την Κυριακή…
Υ.Γ.1: Η διαιτησία δεν ήταν επιπέδου τελικού, αλλά αν στον Ολυμπιακό σταθούν παραπάνω και επηρεαστεί το μυαλό τους, μόνο κακό στους εαυτούς τους θα κάνουν.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
