Με συγγνώμες ο καημός δεν μετριάζεται…

Ένα από τα πιο γνωστά άσματα του Νίκου Οικονομόπουλου, αγαπημένου τραγουδιστή του Κώστα Σλούκα, ο οποίος έγινε για τελευταία φορά τούτο το καλοκαίρι πρωταγωνιστής για την ιστορία του Ολυμπιακού, αναφέρει στο ρεφρέν του την φράση: «από έρωτα δεν πέθανε κανείς». Η επιλογή ενός εκ των στίχων του στον τίτλο δεν είναι καθόλου τυχαίος και θα καταλάβετε γιατί. Ο 33χρονος γκαρντ, αποτελεί παρελθόν από τους «ερυθρόλευκους» για δεύτερη φορά, όμως κόντρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, των αρνητικών συναισθημάτων που δημιουργεί η κατάληξη της υπόθεσης, και της επιλογής του να μην εκφράσει ανοικτά αυτό τον… έρωτα, την ομάδα την αγάπησε και την αγαπά. Και όσο και αν φαίνεται περίεργο στο μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου, αυτή τη φορά δεν ήθελε να την αποχωριστεί.

Έχοντας όμως μέσα του έναν δυνατό εγωισμό, όπως και οι περισσότεροι ζεν πρεμιέ (σ.σ. στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένας γόης του μπάσκετ και μάλιστα ένας από τους καλύτερους), που πιστεύουν στον εαυτό τους και έχουν αυτοπεποίθηση, αποφάσισε να κάνει πράξη τα λόγια του τραγουδιού και να μην… πεθάνει για τον έρωτά του. Η αν θέλετε, να βάλει το «εγώ» του κάτω από αυτόν. Σύμφωνοι, είναι κάπως υπερβολική η λέξη, καθώς σε καμία περίπτωση δεν θα πέθαινε με την έννοια του όρου μένοντας σε ένα σύλλογο όπου τον υπεραγαπά, θα τον αντάμειβε με ένα ακόμα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, τον ανέδειξε και μαζί του έφτασε πολλές φορές σε κορυφές. Όμως, από την στιγμή που για τους δικούς του λόγους -σεβαστή κάθε άποψη αν ήταν δίκαιοι ή άδικοι- δεν ένιωθε ευτυχισμένος, «γεμάτος» και απόλυτα παραγωγικός, είναι δικαίωμά του να τον απαρνηθεί και να ψάξει αλλού όλα αυτά τα συναισθήματα. Έχουν γραφτεί και θα γραφτούν πολλά από ανθρώπους που είναι κοντά στην υπόθεση μέχρι και από άλλους που δεν έχουν ουδεμία σχέση. Η άποψη είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, αλλά και πως θα κρίνει τα γεγονότα.

Όπως και το δικαίωμα στην επιλογή για αυτό που θεωρεί καλύτερο για τον ίδιο και το μέλλον του ένας παίκτης που στην τελική, έχει ημερομηνία λήξης. Η ουσία που, λανθασμένα ίσως, ποτέ δεν έβγαλε προς τα έξω ο Σλούκας, είναι πως έχει μια ιδιαιτερότητα-ιδιομορφία, όπως άλλωστε και όλοι μας. Σαν χαρακτήρας, θέλει πολύ να νιώθει και να του δείχνουν πόσο σημαντικός είναι, γιατί πράγματι είναι, και ίσως και μια καλή κουβέντα παραπάνω για αυτά που αξίζει και προσφέρει. Στον αθλητισμό, αυτά δεν μεταφράζονται πάντα με χρήματα και ακόμα και αν στον επόμενο σταθμό της καριέρας του εισπράξει περισσότερα από αυτά που προέβλεπε η εξαιρετική πρόταση του Ολυμπιακού, σε καμία περίπτωση το «αντίο» δεν ήταν για μερικές χιλιάδες ευρώ περισσότερα.

Το πρώτο λάθος

Εδώ μπαίνει το πρώτο άδικο που έχει στην υπόθεση ο 33χρονος παίκτης, καθώς διοίκηση, συμπαίκτες και φίλαθλοι, του έδειξαν και με το παραπάνω την αγάπη τους, τον σεβασμό τους και την αναγνώριση της αξίας του. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ίσως να όφειλε να τους σκεφτεί λίγο περισσότερο και να... ζυγίζει διαφορετικά τα δεδομένα. Μιλάμε για ομαδικό αθλητισμό και όχι για… τένις, οπότε, εκτός από την ατομική αποθέωση, ο Σλούκας απόλαυσε την τελευταία διετία την αναγνώριση όλης της Ευρώπης μαζί με ολόκληρο τον οργανισμό. Διότι αυτό πρεσβεύει ο Ολυμπιακός και ο τρόπος που τον διαχειρίζεται άψογα τα τελευταία χρόνια ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ξεκάθαρα, ο Σλούκας ήταν πικραμένος από το γεγονός πως ο προπονητής του είχε διαφορετική φιλοσοφία ζωής και μπάσκετ και σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους, δεν εξέφραζε τόσο συχνά αυτό τον θαυμασμό-εμπιστοσύνη.

Είτε γιατί έτσι είναι ως χαρακτήρας (σ.σ. δεν τον κάνει κακό αυτό), είτε για να κρατήσει τις ισορροπίες και αυτό που θέλει να πρεσβεύει η ομάδα του και το εξαιρετικό σύνολο που παρουσίασε τα δύο τελευταία χρόνια. Και χάρη στον Κώστα Σλούκα. Όχι όμως μόνο λόγω του Κώστα Σλούκα. Και αυτό αν μη τι άλλο είναι υγιές και απόλυτα ταιριαστό με το σύγχρονο μπάσκετ. Κάπου εκεί χάλασε… η μαγιά και ήταν φανερό όχι του τελευταίους μήνες, αλλά τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Τα παραδείγματα, τα σκηνικά και η γλώσσα του σώματος, «μιλούσαν» από μόνα τους για αυτό που θα ερχόταν όταν το συμβόλαιο θα έληγε. Θα χρειαζόταν ένα… θαύμα για να αντιστραφεί η κατάσταση και αυτό έχασε κάθε ελπίδα πραγματοποίησής του, όταν το πρόβλημα-παράπονο δημοσιεύθηκε. Όχι μόνο την ημέρα της φιέστας για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά και σε προηγούμενες δηλώσεις, ακόμα και με τις κάμερες ανοικτές στα αποδυτήρια. Η επικοινωνία λοιπόν χάθηκε εντελώς, οι δηλώσεις έφεραν δημόσια απάντηση από τον προπονητή και το… ποτάμι ήταν αδύνατο να γυρίσει πίσω.

Ο χειρισμός των Αγγελόπουλων

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, χειρίστηκαν άψογα και όπως αρμόζει σε σοβαρούς διοικητικούς ηγέτες την κατάσταση. Προσπάθησαν να του δείξουν πόσο τον θέλει η ομάδα, τον άκουσαν, του πρόσφεραν χρήματα που δεν πήρε ούτε ο Βασίλης Σπανούλης όταν βάδιζε προς τα 34, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι παραπάνω. Πάγια τακτική τους είναι να στηρίζουν τους προπονητές και δεν θα μπορούσαν να επέμβουν περισσότερο. Έχουν εμπιστευτεί το… καράβι στον Γιώργο Μπαρτζώκα, έχουν δικαιωθεί-τους έχει δικαιώσει απόλυτα και αυτό έκαναν και αυτή τη φορά. Όλοι γνωρίζουν πόσο ρίσκο έχει αυτή η αποχώρηση και πόσο αλλάζει ο σχεδιασμός, όμως οι σωστές ομάδες έχουν ρόλους, αρμοδιότητες, ιεραρχία και στεγανά. Όπως λοιπόν είναι απόλυτα ειλικρινής η στάση του Σλούκα, ο οποίος φανερά δεν μπορούσε να αντέξει μια κατάσταση που ένιωθε πως τον αδικεί και τον πιέζει, έτσι και οι άλλες πλευρές δεν παρέκκλιναν των αρχών τους.

Η θέληση του προπονητή για παραμονή του παίκτη, μεταφράστηκε με την εισήγησή του να παραμείνει στην ομάδα με ένα υψηλότατο συμβόλαιο. Ο θαυμασμός του για την αξία του, είχε μετουσιωθεί στην θέλησή του να αρχίσει να «χτίζεται» το 2020 ο νέος Ολυμπιακός με την επιστροφή του Σλούκα. Μόνο προβλήματα θα επέφερε στο μέλλον ενδεχόμενη κυβίστησή στις αρχές που έχει ή αν για παράδειγμα έταζε κάτι που δεν πιστεύει στον παίκτη για να μείνει. Μπορεί όλοι να μην είναι ίδιοι, αλλά ποιος θα απέτρεπε κάποιον άλλον παίκτη να ζητήσει καλύτερο ρόλο ή χρόνο; Απαιτούνταν πιο λεπτοί χειρισμοί και κυρίως η όποια επανεξέταση του θέματος, να είχε γίνει μεταξύ τους, και χωρίς να έχει πάρει έκταση ο λόγος που είχε τάσεις φυγής ο Σλούκας. Ο προπονητής άλλωστε είναι αυτός που θα κρινόταν και θα κριθεί και στις δύο περιπτώσεις. Ίσως από την στιγμή που δεν είναι... τρελός να μην τον θέλει στην ομάδα του, να έπρεπε να βρει έναν πιο διπλωματικό τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης.

Το αδηφάγο κοινό που τώρα λοιδορεί τον Σλούκα, θα είναι το ίδιο και απαράλλακτο που θα στήσει στον… τοίχο τον κόουτς Μπαρτζώκα, αν την νέα σεζόν χάσει τους τίτλους. Θα τον κατηγορεί γιατί δεν έβαλε νερό στο κρασί του για να μείνει ο παικταράς, που τώρα είναι προδότης. Όσο λοιπόν και αν υπάρχει πίκρα, προβληματισμός για το αποτέλεσμα της υπόθεσης, μήπως ήταν το καλύτερο, πιο έντιμο και πιο δίκαιο για όλες τις πλευρές αυτό που έγινε; Δεν θα ήταν σα μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της ομάδας αν γίνονταν υποχωρήσεις που καμία πλευρά δεν μπορούσε να εφαρμόσει, να διαχειριστεί και να υπηρετήσει; Στο τέλος της ημέρας, πάνω απ’ όλους είναι το καλό της ομάδας και ο Ολυμπιακός, με όλο τον σεβασμό, δεν τελειώνει σε κανέναν Σλούκα και σε κανέναν Μπαρτζώκα. Δεδομένος ο καημός και η στενοχώρια, αλλά η ζωή προχωράει.

Η χαμένη ευκαιρία

Αντίθετα λοιπόν με αυτό που δείχνει το αποτέλεσμα, ο Σλούκας παρότι δεν πούλησε ποτέ οπαδιλίκι, και δεν είναι του χαρακτήρα του να δένεται υπερβολικά με την εξέδρα, πήρε με μεγάλη δυσκολία αυτή την απόφαση. Προς τιμήν του ίδιου και του Γιώργου Μπαρτζώκα, το πρόβλημα που υπήρχε δεν τους πτόησε από το να φέρουν την ομάδα πολύ ψηλά και να είναι άψογοι επαγγελματίες. Τους αξίζουν συγχαρητήρια γι’ αυτό. Ο παίκτης τα έδωσε όλα, τίμησε κάθε ευρώ του συμβολαίου του, πρόσφερε πολλά, όπως και πήρε πολλά από τον Ολυμπιακό. Στον επαγγελματικό αθλητισμό οι καταστάσεις δεν είναι πάντα ρόδινες και οι επιθυμητές και υπάρχει διαφορετική οπτική των πραγμάτων. Είναι πραγματικά κρίμα που αυτός ο μεγάλος παίκτης δεν κλείνει την καριέρα του στην ομάδα που τον ανέδειξε και έζησε μαζί της πολύ μεγάλες επιτυχίες. Είναι επίσης άσχημο που για τρία δευτερόλεπτα, δεν κατακτήθηκε αυτό που κατά γενική ομολογία δικαιούταν αυτή η ομάδα, στην τελευταία σεζόν της παρουσίας του.

Εύλογα γίνονται συγκρίσεις με συμπαίκτες του που μαζί έγραψαν χρυσές σελίδες στην ιστορία της ομάδας, όμως ο κάθε άνθρωπος-επαγγελματίας είναι διαφορετικός. Οι Σπανούλης, Πρίντεζης και Παπανικολάου έβαλαν πολλές φορές τον εαυτό τους κάτω από την ομάδα και δικαίως είναι σημαίες της. Ο Σλούκας όμως, ποτέ δεν θέλησε να συγκρίνεται με κανέναν, είναι διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας, σκέφτεται και λειτουργεί με άλλο τρόπο. Ήθελε πολύ το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του να είναι με τα «ερυθρόλευκα», όμως παράλληλα δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει τα ΠΑΝΤΑ για να γίνει αυτό γεγονός. Είναι σεβαστό, αλλά γνωρίζει και αυτός τι έχασε με αυτή του την απόφαση. Όπως λοιπόν κανείς δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί από τον προπονητή να λειτουργεί διαφορετικά από την φιλοσοφία του και να ζητά λεπτά συμμετοχής, έτσι και κανείς δεν έχει σχέση με την αλήθεια όταν μιλά για απρέπεια, αγνωμοσύνη και προδοσία από την μεριά του παίκτη. Είναι μια υπόθεση που και οι δυο πλευρές βγαίνουν ζημιωμένες, αλλά ίσως ακόμα να μην το έχουν συνειδητοποιήσει…

Η επόμενη μέρα

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, είναι εκ των ων ουκ άνευ να αναφέρουμε τι χάνει ο Ολυμπιακός με την απώλεια του Σλούκα. Σε συνδυασμό με την αποχώρηση του Βεζένκοβ, το πρώτο και κύριο είναι το μεγάλο πλήγμα του ελληνικού κορμού, που δυστυχώς ο Ολυμπιακός δεν το πρόσεξε όσο θα έπρεπε τα τελευταία χρόνια και το βρίσκει τώρα μπροστά του. Με την αγορά να είναι «στενή», οι «ερυθρόλευκοι» έχουν έναν δρόμο που η πινακίδα αναγράφει την δύσκολη περίπτωση Ντόρσι, και έναν ακόμα που τους θέλει να έχουν άλλη ομάδα με εννέα ξένους στην Ευρωλίγκα και άλλη στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κάτι που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το έργο του προπονητή. Το θετικό, είναι πως ήδη υπάρχει «κορμός», αλλά και ομοιογένεια, όμως δεδομένα η δημιουργία, οι σωστές αποφάσεις και η ηγετική ικανότητα του Σλούκα δεν αντικαθίστανται.

Ασφαλώς όμως και στην ομάδα επικρατεί ηρεμία διότι οι αρνητικές εξελίξεις με τους δύο κορυφαίους παίκτες της την τελευταία διετία, ήταν πιθανές και λίγο-πολύ, για όσους γνώριζαν, αναμενόμενες. Οι επόμενες κινήσεις είναι κρίσιμες, αλλά η διοίκηση έχει τρομερή διάθεση (σ.σ. το δείχνουν οι προσθήκες Μιλουτίνοφ, Γουίλιαμς-Γκος και ο εξαιρετικός δίαυλος επικοινωνίας με τον Μίροτιτς) και ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει αποδείξει πως μπορεί να τα βγάλει πέρα υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Είναι μια ακόμα μεγάλη πρόκληση γι’ αυτόν. Ένα καλοκαίρι που εξ’ αρχής ήταν δύσκολο όμως, έγινε πλέον ακόμα δυσκολότερο…

Υ.Γ.: Όσο και αν επάγγελμα είναι και αυτό του δημοσιογράφου, είναι δεδομένη η στενοχώρια. Ειδικά για καταστάσεις που θα μπορούσαν να έχουν καλύτερο τέλος και κυρίως άξιζαν καλύτερο τέλος. Κρίμα…

Υ.Γ.2: Για τον παντοτινό αρχηγό, Κώστα Παπανικολάου, θα υπάρξει άμεσα νέο κείμενο. Δεν αξίζει να είναι απλή αναφορά σε άρθρο αποχώρησης…

Υ.Γ.3: Η αγάπη του κόσμου για την ομάδα και η προσμονή του για την επόμενη σεζόν έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία με τα περισσότερα από έξι χιλιάδες διαρκείας που έχουν πουληθεί. Ο Ολυμπιακός είναι ο κόσμος του, η διοίκησή του και αυτοί που μένουν για να του προσφέρουν…

Follow @ ZervasNikolaos