Όσο και αν πολλάκις έχουμε υπερηφανευτεί πως αγωνιστικά η Ελλάδα έχει τους καλύτερους ίσως τελικούς στην Ευρώπη, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός (δεν είναι τυχαία η σειρά), βάλθηκαν απόψε να μας γελοιοποιήσουν. Το παιχνίδι (;) που παρακολουθήσαμε στο ΟΑΚΑ, συγκαταλέγεται με διαφορά στα χειρότερα ποιοτικά από κάθε άποψη των δύο ομάδων, ενώ είναι ελάχιστα τα τεχνικά στοιχεία στα οποία μπορεί να «ακουμπήσει» κανείς για να το κρίνει. Αν μάλιστα κάνει το λάθος να κοιτάξει τη στατιστική, ίσως να οδηγηθεί στην… τρέλα, για πολλούς και διάφορους λόγους που θα αναλύσουμε παρακάτω.
Γράφει ο Νίκος Ζέρβας
Αυτό που μετράει, είναι η ιστορία, που έγραψε πως ο Παναθηναϊκός έκανε το 1-0, σε μία εικόνα παιχνιδιού που του επιτρέπει να πανηγυρίζει, αφού θέλει μεγάλη προσπάθεια για να είναι τόσο κακός ξανά μπροστά στο κοινό του. Όταν αυτό μάλιστα, θα δημιουργήσει περισσότερα ντεσιμπέλ στο 3ο, αλλά και στο 5ο αν χρειαστεί παιχνίδι. Ομολογώ πως προσέλευση με το ζόρι δέκα χιλιάδων φιλάθλων σε τέτοιο ματς δε θυμάμαι, δείγμα των απαιτήσεων που έχει το μπασκετικό κοινό που έχουν φτιάξει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι «πράσινοι». Αφού λοιπόν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης έβαλε στο τσεπάκι του το ροζ φύλλο, βλέποντας την ομάδα του να έχει 1/20 (αμαρκάριστα) τρίποντα σε οικεία για αυτή καλάθια, έξι λιγότερες ασίστ και τρία περισσότερα λάθη, θα είναι σίγουρα ανακουφισμένος.
Η ψυχολογία του πρώτου αγώνα είναι πολύ σημαντική, ιδιαίτερα όταν έχεις να ηττηθείς από τον συγκεκριμένο αντίπαλο από το 1993 σε τελικούς εντός έδρας. Η νίκη θα είχε έρθει με πιο εμφατικό τρόπο, αν είχαν βρει στόχο 3-4 σουτ, όμως παρόλα αυτά λίγοι πείστηκαν πως αυτός ο Παναθηναϊκός δεν θα αγκομαχήσει για να πάρει τελικά το πρωτάθλημα. Με σχεδόν ανύπαρκτη δημιουργία και ενέργεια στο τέλος, οι «πράσινοι» σώθηκαν χάρη στα ευεργετικά ποσταρίσματα του Ματσιούλις (και όχι μόνο), τη σοφία του Διαμαντίδη σε κρίσιμα σημεία, τη μεγαλύτερη διάθεση που έδειξαν στο επιθετικό ριμπάουντ, αλλά και την απροσπέλαστη τις περισσότερες φορές Low post άμυνά τους (πυλώνες οι Λάσμε-Γκιστ), που οδηγεί σε κάθε παιχνίδι τον Ολυμπιακό σε αμέτρητα εκτός λογικής τρίποντα.
Αν κάποιος έλεγε πριν το παιχνίδι πως πέντε παίκτες (Μπράμος, Φώτσης, Ούκιτς, Κάρι και Ράιτ), θα σημείωναν μαζί οκτώ πόντους, αλλά ο Παναθηναϊκός θα προηγούταν στο σκορ των τελικών, θα τον περνούσαν για τρελό. Ή θα εκτιμούσαν ότι ο Ολυμπιακός δεν… κατέβηκε καν να παίξει. Το χρυσό ρολόι θα πήγαινε στους… δεύτερους. Οι «ερυθρόλευκοι» του πρώτου μέρους και ιδιαίτερα του πρώτου δεκαλέπτου, ήταν απλώς κάτι που θύμιζε κόκκινες φανέλες. Κοινώς… σκορποχώρι. Με μηδέν αποφασιστικότητα, τόλμη, καθαρό μυαλό, κυκλοφορία της μπάλας, ρυθμό και κυρίως ψυχολογία, έβαλαν μόλος δύο σουτ από τα δεκατέσσερα που επιχείρησαν εντός πεδιάς. Βούτυρο στο ψωμί των παικτών του Αλβέρτη, που προηγήθηκαν με 16 πόντους και αν ήταν στοιχειωδώς εύστοχοι από μακριά, θα είχαν αναγκάσει τον ουδέτερο τηλεθεατή να αλλάξει κανάλι.
Με μόλις δύο παίκτες να κάνουν αυτά που πρέπει στο παρκέ (Κόλινς-Περπέρογλου) και με τρία γκαρντ, η διαφορά «μαζεύτηκε» και το 3ο φάουλ με το οποίο χρεώθηκε ο Λάσμε, έδινε πιθανότητες στον Ολυμπιακό για ολική επαναφορά. Και ας μη μπορούσε για ένα ακόμα βράδυ στο ΟΑΚΑ να τρέξει μία (!) φορά στο ανοικτό γήπεδο. Αυτή ήρθε δύο φορές (38-36) και (51-53), όχι μόνο γιατί ο Παναθηναϊκός «κλάταρε» -ο "πράσινος" λόγος ανησυχίας που προαναφέραμε- αλλά γιατί τροφοδοτήθηκε σωστά ο Ντάνστον (τρίτος και τελευταίος διακριθείς), μπήκαν κάποια σουτ που εξακολουθούσαν σε πολλές περιπτώσεις να μην έχουν λογική και σχεδόν από το… πουθενά, ο Ολυμπιακός κρατούσε το break στα χέρια του. Για ένα ακόμα παιχνίδι στο συγκεκριμένο γήπεδο –σε σημείο που σε κάνει να πιστεύεις πως χρειάζεται… ψυχολόγος- ήρθαν τα πάνω-κάτω.
Οι «πράσινοι», αν και έμειναν οκτώμιση λεπτά χωρίς πόντο (!) και παρότι στο -2, έπαιξαν με μυαλό, διάβασαν τα μις ματς, πόσταραν, πόσταραν, ξανάποσταραν και δικαιώθηκαν. Στην αντίπερα όχθη, σουτ εκτός λογικής, ο Σπανούλης να επιχειρεί ξανά (έχοντας βοήθεια στην οργάνωση μόνο από τον Κόλινς) ανεπιτυχώς σε αυτό το γήπεδο να γίνει ήρωας (2/10 σουτ) και παντελής έλλειψη καθαρού μυαλού, όταν το «διπλό» φαίνεται να ‘ρχεται....
Όπως ισχύει για τον Παναθηναϊκό πως δύσκολα θα παίξει χειρότερα στην έδρα του, άλλο τόσο και ο Ολυμπιακός, θα είναι έκπληξη να παρουσιάσει τέτοια εικόνα. Αυτά και μόνο τα στοιχεία, ίσως να αρκούν για να μην πονέσουν ξανά τόσο πολύ τα ... μάτια μας... Ειδάλλως και ανεξαρτήτως πρωταθλητή, ίσως να είναι οι τελικοί που θα ξεχάσουμε γρηγορότερα από ποτέ…
Υ.Γ. Και οι δύο ομάδες, αν θέλουν να είναι περισσότερο ανταγωνιστικές τη νέα σεζόν στην Ευρωλίγκα, θα πρέπει να αλλάξουν αρκετά πράγματα. Ας ευχηθούμε η κατάληξη της σειράς, να μην… αποπροσανατολίσει τον νικητή.
Follow @ZervasNikolaos
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
