Πόσα… ταβάνια μπορείς να τρυπήσεις Ολυμπιακέ;

Έφτασε λοιπόν η ώρα για την οποία ο Ολυμπιακός από την αρχή της σεζόν δούλεψε, πάλεψε, μόχθησε, πληγώθηκε και στο τέλος χαμογέλασε. Το Final Four της Κωνσταντινούπολης ανοίγει τις πύλες του και στη μεγάλη γιορτή είναι ξανά παρόντες οι «ερυθρόλευκοι».

Στην Πόλη τους, στο γήπεδο που έγραψαν την πιο λαμπρή σελίδα της ιστορίας τους και με μία ομάδα όπως πάντα τα τελευταία χρόνια αουτσάιντερ, αλλά έτοιμη για όλα. Διατεθειμένη να δώσει και την τελευταία ικμάδα της δύναμής της, για να φύγει με ψηλά το κεφάλι ακόμα και αν ηττηθεί.

Γράφει από την Κωνσταντινούπολη, ο Νίκος Ζέρβας

Βάζοντας στην άκρη όλες τις προϊστορίες, τις θύμησες που ξυπνούν οι όχθες του Βοσπόρου, τις συνεχόμενες νίκες σε νοκ άουτ ματς απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και όλα τα συναφή (σ.σ. μακάρι να τα ξαναθυμηθούμε κατά τη διάρκεια του τριημέρου), είναι δεδομένο πως ο Ολυμπιακός έχει πετύχει μόνο και μόνο που βρίσκεται εδώ. Ανάμεσα στους κορυφαίους, όπως συμβαίνει άλλωστε τις περισσότερες φορές τα τελευταία εννέα χρόνια. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, ο κόουτς Σφαιρόπουλος, οι παίκτες και όλοι όσοι εργάζονται για τον πιο υγιή από όλες, μα όλες, τις απόψεις ελληνικό αθλητικό οργανισμό, μπορούν να είναι υπερήφανοι και να αισιοδοξούν για ανάλογη συνέχεια στο μέλλον.

Η υπέρβαση έχει ήδη γίνει όλη τη σεζόν, όμως αυτό δε σημαίνει πως η δουλειά τελείωσε. Η μενταλιτέ της ομάδας πλέον προστάζει πως η μάχη πρέπει να δοθεί μέχρι το τέλος για την κορυφή. Παρά το δεδομένο έλλειμμα στο μπάτζετ και την όποια διαφορά μπορεί να υπάρχει στην ποιότητα και την ποσότητα των ρόστερ, ο πρωταθλητής Ελλάδας δεν θέλει να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Θα την κυνηγήσει λυσσαλέα με όλες του τις δυνάμεις και όπως έχει αποδείξει στο πρόσφατο παρελθόν, είναι ικανός για όλα. Αυτό που πρέπει να κάνει αρχικά, είναι να μην φοβηθεί και να μην υπερτιμήσει αντιπάλους και καταστάσεις. Η φανέλα του είναι πολύ «βαριά» και η οντότητά του ικανή να υπερκεράσει οποιοδήποτε αγωνιστικό χάντικαπ.

Αρχικά από τον ημιτελικό με την γνώριμη αντίπαλο των τελευταίων ετών ΤΣΣΚΑ, έδειξε πρόσφατα μέσα στη Μόσχα πως υπάρχει τρόπος να νικηθεί. Όσο και αν το παιχνίδι είναι διαφορετικό, ο Ολυμπιακός μέσα από την άμυνά του και την θωράκιση του αμυντικού ριμπάουντ, μπορεί να τρέξει στον αιφνιδιασμό, να εκμεταλλευτεί τις αργές επιστροφές των ρώσων και να παίξει μέχρι τέλους με την… ψυχολογία τους. Η αποφυγή των πολλών λαθών, η καλή κυκλοφορία της μπάλας θα επιφέρει ηρεμία και εύστοχες επιλογές στην επίθεση. Το ΠΡΕΠΕΙ είναι και πάλι στον αντίπαλο και αυτό μπορεί να αποδειχθεί και πάλι κομβικό. Οι Έλληνες που έχουν εμπειρία από τέτοιες καταστάσεις θα παίξουν καθοριστικό ρόλο, ενώ όσο πιο πολλά έχουν μάθει από την… κατήχηση που γίνεται όλες αυτές τις ημέρες οι πρωτάρηδες ξένοι, τόσο το καλύτερο.

Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει «κλειδί» τον περιορισμό του διδύμου Τεόντοσιτς-Ντε Κολό, όμως δεν είναι μόνο αυτοί. Και επειδή στα Final Four πολλές φορές «γεννιούνται» νέοι πρωταγωνιστές, άπαντες θα πρέπει να τύχουν της προσοχής που τους αρμόζει. Το ίδιο νομίζω πως προσεύχεται και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Να βγάλει υποστηρικτικούς «άσους» των δύο ηγετών του Σπανούλη-Πρίντεζη από το μανίκι. Κάποιον, ή κάποιους που κανείς δε θα τους περιμένει. Ίσως τότε η δουλειά να γίνει ευκολότερη. Ο 50χρονος κόουτς είναι πλέον στο δεύτερο Final Four της καριέρας του ως πρώτος προπονητής και ίσως η μοίρα που επιδεικτικά όπως θα καταλάβατε έχω αγνοήσει, να του χρωστάει κάτι από αυτό που έχασε μέσα από τα χέρια του πριν πέντε χρόνια ως βοηθός, από την τωρινή του ομάδα.

Θα ήταν ατόπημα να μη σημειώσω πως με Λοτζέσκι και Χάκετ υγιείς, ίσως να μιλάγαμε με άλλα δεδομένα για αυτό το Final Four, αλλά την ιστορία την γράφουν οι παρόντες. Πάντα άλλωστε ο Ολυμπιακός πήγαινε για την τελική μάχη με προβλήματα ή προέκυπτε κάποιο τη τελευταία στιγμή. Και κόντρα σε όλους και σε όλα έκανε υπεραθλητικές υπερβάσεις. Και η ιστορία συνεχίζεται και θα συνεχιστεί. Για μία ακόμα φορά θέλει να… τρυπήσει το ταβάνι και να υπερβεί τα όρια της λογικής. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε που το πάνε και φέτος αυτοί οι, έτσι και αλλιώς, μάγκες…