Διάολε, το ίδιο μενού. Αυτό το βαρετό της στενοχώριας, του καταμερισμού ευθυνών, του «γιατί» για την μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Απαράλλακτο με τα πέντε τελευταία καλοκαίρια που αυτή η ομάδα, μας κάνει να βουρκώνουμε όχι από χαρά, αλλά από θλίψη και απογοήτευση. Και ως συνήθως απέναντί μας χαμογελαστοί οι Ισπανοί. Αυτή τη φορά μάλιστα, χωρίς να είναι καλύτεροι. Διότι σε όλες τις μάχες του πρόσφατου παρελθόντος, μας πλήγωσαν αλλά γιατί ήταν εμφανώς ανώτεροι. Στην Λιλ, όμως έπρεπε εμείς τώρα να προετοιμαζόμαστε για ημιτελικό και αυτοί να ψάχνουν μετά από 18 χρόνια… παρηγοριά στους αγώνες κατάταξης.
Γράφει ο Νίκος Ζέρβας
Δυστυχώς όμως η αλήθεια είναι μία. Χάσαμε. Στο παιχνίδι που θα όριζε την επιτυχία ή την αποτυχία αυτής της προσπάθειας, «πετάξαμε» στα σκουπίδια ένα ολόκληρο ημίχρονο. Παρά την κάκιστη εικόνα και τα πολλά λάθη, το κοντέρ έγραψε τιμητικά μόνο -7, καταφέραμε να το γυρίσουμε, αλλά δεν ήταν αρκετό. Χάσαμε. Παρότι ήμασταν καλύτεροι σε ποσοστά ευστοχίας, μοιράσαμε περισσότερες ασίστ, κάναμε περισσότερα κλεψίματα, ελέγξαμε τα ριμπάουντ, κάναμε σχεδόν ίδια λάθη με την Ισπανία, τρέξαμε περισσότερο, κάναμε περισσότερα κλεψίματα και τάπες. Και όχι μόνο αυτά. Χάσαμε, κρατώντας της Ισπανία των 88 πόντων μέσο όρο στους 73 και ο αντίπαλος εμφάνισε μόλις τέσσερις επικίνδυνους παίκτες στο παρκέ. Πως γίνεται αναρωτιέμαι ακόμα… Και όμως γίνεται.
Γίνεται, γιατί και εμείς την ίδια ώρα ήμασταν… άσφαιροι και βραχυκυκλωμένοι επιθετικά. Με εξαίρεση το πολύ καλό μας τρίτο δεκάλεπτο. Αν παίζαμε περισσότερο όπως σε αυτό το διάστημα, τώρα θα πανηγυρίζαμε. Γίνεται, διότι στο 64-60 χάσαμε τρείς σερί επιθέσεις για να πλησιάσουμε και γιατί στο τέλος πλην των συγκινητικών Αντετοκούνμπο και Καλάθη οι υπόλοιποι ήταν μακριά από τον καλό τους εαυτό. Γίνεται, γιατί πήραμε 13 (!) επιθετικά ριμπάουντ και βάλαμε μόλις 5 πόντους σε αυτές τις έξτρα κατοχές. Γίνεται, διότι όταν η μπάλα «έκαιγε» ήμασταν άστοχοι και στερούμασταν φρέσκων ιδεών στην εκδήλωση των επιθέσεων. Την ίδια ώρα, ο τεράστιος Πάου Γκασόλ, έχοντας μικρή αλλά υπεραρκετή συνεισφορά από τους Ρέγες –κυρίως αυτου, λόγω της κρισιμότητας του σημείου- Μίροτιτς και Ροντρίγκεθ, βάλθηκε να… σκίσει σαν κουρελόχαρτο τον νόμο που λέει πως «ο ένας δεν μπορεί να κερδίσει μόνος του». Η αλήθεια είναι ότι δεν τον… κουράσαμε όσο θα έπρεπε.
Κυρίως, έγινε διότι –από την αρχή του τουρνουά- κάναμε μειονέκτημα το μεγάλο μας πλεονέκτημα, που ήταν οι δώδεκα πολύ καλοί παίκτες στο ρόστερ. Στα προηγούμενα παιχνίδια το «κλειστό» rotation δε στοίχισε, αλλά υπήρχε πάντα το γιατί. Κόντρα στην φετινή Ισπανία των 6-7 παικτών, όλα τα συμπλέγματα του παρελθόντος ή τα ψυχολογικά «κολλήματα» που μπορεί να επικαλεστεί ο οποιοσδήποτε, θα είχαν πάει περίπατο αν η Εθνική ήταν σε θέση να πάρει κάτι και από τους δώδεκα παίκτες της. Και αν κάποιοι έχουν ενστάσεις για όλους –και ίσως δικαίως- πως γίνεται δύο κομβικοί για την αμυντική και επιθετική λειτουργία του δευτεραθλητή Ευρώπης παίκτες, Σλούκας και Μάντζαρης, αντίστοιχα να βλέπουν αυτό το παιχνίδι από τον πάγκο; Πως γίνεται να είναι απλός θεατής του τουρνουά ο πολύτιμος σε όποια ομάδα και αν αγωνίζεται Περπέρογλου;
Ο Φώτης Κατσικάρης, επέλεξε το «κοντό» rotation και μπορεί να είχε δικαιωθεί, αν είχαμε βάλει ένα-δύο σουτ παραπάνω ή έστω τις βολές –αχίλλειος πτέρνα-. Όμως, η εμφανέστατη κούραση της ομάδας στο τέλος –φάνηκε στα γλιστρήματα της μπάλας και στις πολλές λάθος αποφάσεις-, φοβάμαι πως δεν αποτελεί σύμμαχό του. Όπως επίσης και οι αγωνιστικές ανορθογραφίες που ήταν εμφανής και σημειώθηκαν στις νίκες –με προσδοκία να εκλείψουν στον προημιτελικό-. Αφορούν την αντιμετώπιση του πικ εν ρολ (ήταν προβλέψιμο πως οι ισπανοί θα χτυπήσουν ανελέητα σε αυτό), τη δυστοκία μας στις άμυνες «ζώνης» και την απροθυμία να γίνουν δυναμικά χεντς άουτ στην άμυνα, ώστε να κλέψουμε μπάλες και να πάρουμε σκορ στο «ανοικτό» γήπεδο.
Όλα αυτά τα γιατί, θα μας ταλανίζουν για αρκετές ημέρες, αλλά πλέον δεν αλλάζει κάτι. Η ευκαιρία χάθηκε και είναι άγνωστο πότε θα έχουμε ανάλογη στο μέλλον. Ευτυχώς υπάρχει άπλετο υλικό που σιγά-σιγά θα σηκώσει το «βάρος» και ίσως οδηγήσει την Εθνική στον πολυπόθητο στόχο. Για την ώρα, οφείλουμε να μαζέψουμε τα… κομμάτια μας, να κάνουμε τη μία νίκη που χρειάζεται για το μίνιμουμ του στόχου που ήταν το Προολυμπιακό και να… περιμένουμε. Πονάμε. Ξέρουμε όμως πως μαζί μας πονάνε και οι παίκτες και ο προπονητής. Τα βουρκωμένα μάτια του μεγάλου, Νίκου Ζήση –και όλων των παιδιών- σφίγγουν ακόμα περισσότερο τον κόμπο στο στομάχι. Μπορούσαμε γαμώτο…
Υ.Γ.: Μένει και ένα μεγάλο κέρδος και ένας λόγος για να χαμογελάμε για το μέλλον. Το όνομά του είναι Γιάννης και το επώνυμό του Αντετοκούνμπο. Όταν αυτό το αστείρευτο ταλέντο ωριμάσει ακόμα περισσότερο και βρει –ή του δοθεί- στο 100% ένας ρόλος, αναμφίβολα θα είναι ο ηγέτης μας.
Υ.Γ.1: Σύμφωνοι, σε δύο-τρεις περιπτώσεις οι διαιτητές προστάτεψαν την Ισπανία. Προς Θεού, όμως δεν μας φταίει αυτό. Οι κραυγές που ακούστηκαν μικραίνουν την προσπάθεια και το «βάρος» της φανέλας της ομάδας. Αυτοί δε που τις ξεστόμισαν, χαρακτηρίζουν … γραφικούς όλους όσοι έχουμε ενστάσεις για την κατάσταση των ρέφερι στην Ελλάδα. Σοβαροί να είμαστε…
Follow @ZervasNikolaos
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
