Παναθηναϊκή…απα-ΓΚΙΣΤ-ρωση

Όταν τα φώτα έσβησαν στο ΟΑΚΑ, η ανακούφιση είναι σίγουρο πως θα ήταν το συναίσθημα που θα κυριαρχούσε στα πρόσωπα των ανθρώπων του Παναθηναϊκού. Το… κάζο από την χειρότερη ομάδα του ομίλου, αποφεύχθηκε, το τρίτο ροζ φύλλο αγώνα μπήκε στην τσέπη του Αργύρη Πεδουλάκη και τουλάχιστον βαθμολογικά, οι «πράσινοι» αναπνέουν πιο άνετα. Σε αντίθεση με το κομμάτι των εμφανίσεών τους, που για ένα ακόμα βράδυ –ίσως πιο έντονα από ποτέ φέτος- προκαλεί προβληματισμό και ερωτηματικά. Όσο περνάει ο καιρός η λογική έλεγε ότι οι «πράσινοι» θα γίνονταν καλύτεροι, όμως πλησιάζει το τέλος του Νοέμβρη και ο βαθμός αγωνιστικής βελτίωσης παραμένει μηδενικός.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Το πρώτο ευρωπαϊκό ματς στο ΟΑΚΑ, «έσβηνε» όλες τις δικαιολογίες της κόπωσης λόγω της …ξενιτιάς και ο αντίπαλος προσφερόταν για άνετη επιστροφή στις νίκες. Ή τουλάχιστον για μία πιο πειστική εμφάνιση, άσχετα αν στο παρκέ δεν κατάφερε τελικά να πατήσει ο Λάσμε. Ο Παναθηναϊκός ήταν για περίπου 25 λεπτά κακός και προβλέψιμος επιθετικά, χωρίς συγκέντρωση και δημιουργία και παρουσιάστηκε υπέρ του δέοντος αγχωμένος και απροετοίμαστος. Η αστοχία έξω από την… αγαπημένη γραμμή των 6.75 μεγάλωνε τον εκνευρισμό, η άμυνα θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί… εφηβική, όχι μόνο για την αποτελεσματικότητά της, αλλά και το μπασκετικό… ξύλο που δεν έπαιζε και η Λιέτουβος απείλησε με μία ήττα που θα επέφερε δυνατούς κλυδωνισμούς στο οικοδόμημα.

Οι «πράσινοι» προσπαθούσαν μέχρι τα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου να καταργήσουν τη λογική, αφού με πολύ περισσότερες κατοχές από τα επιθετικά ριμπάουντ ήταν στο -13, πολύ απλά γιατί στην άμυνα… κοιτούσαν τους Γκετσεβίτσιους-Τέπιτς να τους «εκτελούν» και στην επίθεση, ακολουθούσαν το σύστημα της αλάνας «μία πάσα και μετά σουτ». Τα γρήγορα εύστοχα τρίποντα, ο εκπληκτικός Τζέιμς Γκιστ (τρία ρεκόρ σε ένα βράδυ) που έπαιξε και για τον Λάσμε, ο σταθερότατος Ματσιούλις, ο αποφασιστικός σε άμυνα, επίθεση και ριμπάουντ, Φώτσης και ο καθοριστικός όταν χρειάστηκε Κάρι, έγειραν οριστικά την πλάστιγγα προς Παναθηναϊκό μεριά. Χρειάστηκε η άμυνα να «σφίξει» σε υποφερτό βαθμό, η Λιέτουβος να φθαρεί έξυπνα με φάουλ και να γίνουν τα αυτονόητα στην επίθεση.

Η βραδιά είχε καλό φινάλε, λόγω και της διαφοράς εμπειρίας, της μεγαλύτερης ποσότητας και ποιότητας κάποιων παικτών. Δεν θα ήταν κακό η νίκη να είχε έρθει με… δύο πόντους διαφορά, αν το μπάσκετ που απέδιδε ο νταμπλούχος Ελλάδας ήταν πιο θελκτικό. Ο τρόπος που προσπαθεί να αναπτυχθεί η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη όμως, δεν πείθει. Ακόμα είναι πολύ νωρίς και η εικόνα μπορεί να διορθωθεί. Το ρόστερ είναι ικανό από μόνο του να «σηκώσει» ανάστημα, ενώ ο προπονητής, παρά την προσφιλή συνήθεια των ελλήνων να ανεβάζουν και να κατεβάζουν για…πλάκα, δεν είναι «λίγος». Όπως βέβαια δεν είναι και ο δεύτερος καλύτερος μετά τον Ομπράντοβιτς.

Ανάλογο ήταν και το περυσινό ξεκίνημα, ενώ φέτος με τον Ούκιτς τραυματία από την αρχή της σεζόν, τον Διαμαντίδη εμφανώς κακό και αβοήθητο από έναν πραγματικό πλέι μέικερ –που πρέπει να αποκτηθεί-, τους Λάσμε-Γκιστ να προέρχονται από ελλιπή προετοιμασία και τους περυσινούς πρωταγωνιστές να μην είναι στο επίπεδο που ήταν στο φινάλε της σεζόν, δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη το «αγκομαχητό». Αποτελεί όμως γρίφο για δυνατούς λύτες, το πότε οι νίκες θα έρχονται μέσα από συνολική «απαγκίστρωση» και όχι από ξεσπάσματα δύο-τριών παικτών και το πόση υπομονή θα γίνει, στην ομολογημένη από τη διοίκηση «τραγική εικόνα»…

Follow @ZervasNikolaos