Ολυμπιακός, το πιο υγιές κομμάτι του ελληνικού αθλητισμού

Χρειάστηκαν οι συζητήσεις με συναδέλφους λίγες ώρες μετά τον ένα ακόμα επικό ημιτελικό, για να ανακουφιστώ πως δεν ήμουν ο μόνος που δεν έβρισκα καινούργιες, ξεχωριστές λέξεις για να περιγράψω αυτό που μόλις είχα βιώσει. Ακόμα και το πάμπλουτο ελληνικό λεξιλόγιο έχει… στερέψει. Ο Ολυμπιακός είναι για όγδοη φορά στην ιστορία του στον τελικό, έριξε για μία ακόμα φορά στο καναβάτσο την ΤΣΣΚΑ και απέχει 40 λεπτά από την πιο δύσκολη Ευρωλίγκα όλων των εποχών.

Γράφει από την Κωνσταντινούπολη, ο Νίκος Ζέρβας

Ακόμα και αν χαθεί αυτή η μεγάλη, ομολογουμένως, ευκαιρία, οι τύποι συνεχίζουν να γράφουν ιστορία. Όμορφη σαν παραμύθι, που όμως έχει ξεφύγει πλέον από τα στενά όρια του θαύματος ή της μεταφυσικής. Μπορεί τα κατορθώματα των πρωταθλητών Ελλάδας να μοιάζουν με τέτοια, όμως υπάρχει και λογική σε αυτά που κάνουν, καθώς είναι οικογένεια, ομάδα με στόχευση, πλάνο και όλα τα γράμματα κεφαλαία, που δεν τα παρατά ποτέ. Οπότε, σύμφωνοι, υπέρβαση μεν, όχι όμως έκπληξη όπως π.χ. αυτή του 2012. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη δεν είναι άλλωστε σύμπτωση. Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα-μύθος και απλά φροντίζει κάθε χρονιά, να τον μεγαλώνει. Η διαφορά με το 2015; Είναι ότι φέτος θέλει ακόμα περισσότερο αυτή την κούπα για πολλούς λόγους.

Και έχει μάθει από το λάθος του να πανηγυρίσει λίγο περισσότερο απ’ ότι έπρεπε μετά τον ημιτελικό, ενώ κάθε λεπτό που περνάει εξοικονομά όλο και περισσότερη ενέργεια, αντιμετωπίζοντας αυτό το Final Four σαν ένα απλό παιχνίδι κανονικής περιόδου. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της, έτσι και αλλιώς, μαγικής χρονιάς. Ανεξαρτήτου κατάληξης όμως, στην Πόλη βιώνουμε στο μέγιστο βαθμό πως θα πρέπει να είναι τυφλός από οπαδισμό κάποιος για να μην αναγνωρίσει πως στην Ελλάδα της κρίσης, στον αθλητισμό τον παραγόντων που επενδύουν μόνο στο παρασκήνιο και χρησιμοποιούν χυδαίες εκφράσεις για να επιβληθούν, στην χώρα που οι οπαδοί δρουν ανεξέλεγκτα και βίαια εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων και η ποιότητα του θεάματος έχει πέσει κάτω του μετρίου, αυτά τα παιδιά είναι η πιο όμορφη παρέα.

Το πιο υγιές κομμάτι του ελληνικού αθλητισμού που σε γεμίζει υπερηφάνεια. Όχι μόνο με τα κατορθώματά του, αλλά με τον τρόπο που έχει φτάσει σε αυτά. Τώρα υπάρχει μπροστά άλλη μία μεγάλη πρόκληση. Να κατακτηθεί η Ευρωλίγκα εκτός έδρας σε ένα γήπεδο που θα κοχλάζει από την προσμονή της Φενέρμπαχτσε για τον πρώτο τίτλο στην ιστορία της. Αν όπως και στον ημιτελικό είναι όλοι τους υπέροχοι και λειτουργήσουν όπως ξέρουν, οι φωνές αυτές είναι πολύ πιθανό να… σωπάσουν.

Το έχει κάνει τόσες και τόσες φορές ο Σπανούλης. Το έχει κάνει άλλες τόσες ο Πρίντεζης. Δίπλα τους οι επόμενοι ηγέτες Μάντζαρης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου και Αγραβάνης που έπαιξαν με καρδιά, ψυχή και αποτελεσματικότητα ισάξια των αρχηγών τους. Γιατί να μην το κάνουν άλλη μία φορά; Τώρα που μέσα από τον αγώνα μπήκαν στο κλίμα και τις απαιτήσεις οι πρωτάρηδες ξένοι Γκριν, Μπιρτς, Μιλουτίνοφ και Γιανγκ, ο Ολυμπιακός μπορεί αύριο να παίξει ακόμα καλύτερα… Είναι βέβαιο πως θα του χρειαστεί.

Υ.Γ.1: Μακράν η κορυφαία στιγμή μετά τον ημιτελικό το κλάμα του γιού του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Συγκίνηση και υπερηφάνεια. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, ο εξαιρετικός για ένα ακόμα βράδυ στο κοουτσάρισμά του Έλληνας τεχνικός, κατάφερε να μείνει «βράχος» ψυχραιμίας. Είμαι σίγουρος πως… μέσα του έκλαιγε και αυτός.

Υ.Γ.2: Και θόρυβο θα έχει και η διαιτησία θα επιχειρήσει να βοηθήσει (το έκανε άλλωστε προκλητικά και χθες υπέρ της ΤΣΣΚΑ) όμως αυτοί δε καταλαβαίνουν τίποτα. Αν είναι προετοιμασμένοι για ακόμα χειρότερα, ενδέχεται να το κάνουν ξανά, κόντρα σε όλους και σε όλα.

Υ.Γ.3: Αυτά που ζούμε επαγγελματικά δίπλα σε αυτή την ομάδα είναι ευλογία. Ο θαυμασμός που λαμβάνεις από ξένους συναδέλφους και ο τρόπος που μιλάνε για τον Ολυμπιακό, τα λένε όλα για το επίπεδο αυτής της ομάδας.

Υ.Γ.4: Η δήλωση-έκκληση, και μάλιστα χωρίς σχετική ερώτηση, του Ζέλικο Ομπράντοβιτς προς τους οπαδούς της Φενέρμπαχτσε να σεβαστούν τους Έλληνες οπαδούς που είναι στην Πόλη με αφορμή τα χθεσινά επεισόδια στην Ταξίμ, αξίζει ένα τεράστιο μπράβο και έναν σεβασμό.