Ο τέλειος «γάμος» Ολυμπιακού-Μπλατ

Ένα από τα μεγαλύτερα παράπονα των φίλων του Ολυμπιακού την σεζόν που ολοκληρώθηκε πριν λίγες ημέρες, ήταν πως η ομάδα, εκτός των άλλων, είχε χάσει τον χαρακτήρα που την έκανε αγαπητή από το 2011 και μετά. Αυτόν που την ήθελε να παλεύει με όλο της το «είναι» και σε πολλές περιπτώσεις να ανατρέπει σε βάρος της διαφορές, κάνοντας το ένα μπασκετικό θαύμα μετά το άλλο. Αντιθέτως, σε πολλά παιχνίδια φέτος όταν ο αντίπαλος προηγούταν με δέκα-δώδεκα πόντους, υπήρξε… παραίτηση και η διαφορά αυξανόταν.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Τα ακριβή αίτια του συγκεκριμένου φαινομένου, είναι πολύ δύσκολο να αναλυθούν από ανθρώπους που είναι εκτός ομάδας, αλλά είναι δεδομένο πως έχουν αρκετές προεκτάσεις. Μία από αυτές, ήταν πως σταδιακά (με την αρχή να γίνεται πριν το περυσινό καλοκαίρι) ο Ολυμπιακός άρχισε να αρνείται την φύση του. Και σε ό,τι αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και σε αυτό της στελέχωσης του ρόστερ ή αν θέλετε τη νοοτροπία των παικτών που το πλαισιώνουν. Και αν για το πρώτο σκέλος (με κυριότερο λάθος τη μη απόκτηση αθλητικών σέντερ και γκαρντ) έχουν ειπωθεί πολλά, οι περισσότεροι λησμόνησαν πως ο τρόπος και η τακτική που οδήγησε την ομάδα στις μεγάλες επιτυχίες σε Ελλάδα και Ευρώπη, είχε πάει… περίπατο.

Ποιος ήταν αυτός; Η πλαισίωση των ελλήνων παικτών με ταλαντούχους ξένους που βρίσκονταν σε διαδικασία ανέλκυσης της καριέρας τους. Που έρχονταν στον Ολυμπιακό με λίγα χρήματα, τα έδιναν όλα, έμπαιναν 100% στη φιλοσοφία της ομάδας και του τι πρεσβεύει και ενσάρκωνε το «my way» των αδελφών Αγγελόπουλων. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, απέδωσε το 0/6 του απολογισμού των τίτλων στην… ξεροκεφαλιά των προέδρων, στο ότι δε βάζουν τα χρήματα του παρελθόντος ή αν θέλετε στην επιμονή στον δικό τους τρόπο. Λάθος. Ένας από τους βασικότερους λόγους που οι «ερυθρόλευκοι» δεν κατάφεραν να παίξουν καλό μπάσκετ και κατ’ επέκταση να πάρουν κάποιον τίτλο, ήταν πως αυτή η φιλοσοφία (με τα όποια λάθη έγιναν στην διαχείριση της και την αποχώρηση παικτών «κλειδιά» του κορμού) εγκαταλείφθηκε.

Διότι, ο Ολυμπιακός φέτος απέκτησε πιο ακριβούς παίκτες απ’ ότι όταν σήκωνε της Ευρωλίγκες (Ρόμπερτς, ΜακΚλίν, Τόμπσον, Τιλί, Στρέλνιεκς) αλλά δεν τα κατάφερε. Αντιθέτως, όταν επένδυε σε Χάινς, Ντόρσεϊ, Ντάνστον, Χάντερ, Λοτζέσκι, αλλά και σε νεαρούς Έλληνες, απόλαυσε τους καρπούς του ελεγχόμενου ρίσκου που πήρε. Όλοι τους είχαν τρομερή διάθεση να βοηθήσουν ομαδικά και να διακριθούν ατομικά, ούτως ώστε να ανεβάσουν τη φήμη τους και τον τραπεζικό τους λογαριασμό. Αυτό ήταν το επιτυχημένο μοντέλο που λοιδορήθηκε, παρότι τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να μην ακολουθείται καν. Στην Ελλάδα της κρίσης και στο μπάσκετ που δε δίνει ούτε τα μισά πίσω σε αυτούς που επενδύουν σε αυτό, τα 8-9 εκατομμύρια μπάτζετ (χωρίς την εφορία) μόνο λίγα δεν είναι, αρκεί να γίνει σωστά και έξυπνα η διαχείρισή τους.

Οι Αγγελόπουλοι, γνωρίζοντας πολύ καλά πως για να παίξει η ομάδα καλύτερο-σύγχρονο μπάσκετ, να έχει ξανά επιτυχίες και να συλλέξει τίτλους, θα πρέπει να στηρίξουν την, οικονομική υπέρβαση που έτσι και αλλιώς κάνουν, με διαφορετικό, αλλά παρόμοιο με τον πετυχημένο τρόπο του πρόσφατου παρελθόντος, δεν επέλεξαν καθόλου τυχαία, όπως αποδεικνύεται τον Ντέιβιντ Μπλατ. Ο Αμερικανοισραηλινός, ποτέ δεν «έχτισε» με 20-30 εκατομμύρια μπάτζετ, όπως λανθασμένα επικρατεί στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και οι πρώτες, επιβεβαιωμένες επιλογές παικτών που εξετάζει, ταιριάζουν "γάντι" με τη φιλοσοφία τους. Με τον κατάλληλο καθοδηγητή-προσωπικότητα στον πάγκο, η επένδυση σε περιπτώσεις Γουίλιαμς-Γκος και Λεσόρ (ή τέτοιου τύπου ικανότατων αλλά όχι φτασμένων παικτών) έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες αποδοτικότητας.

Όλα φυσικά θα κριθούν στο χειροκρότημα, ή αν θέλετε στον απολογισμό της θητείας του Μπλατ, όμως η παραπάνω καταγραφή πραγματικότητας, οδηγεί στο συμπέρασμα πως είμαστε στις πρώτες ημέρες… συμβίωσης ενός τέλειου μπασκετικού γάμου.

Υ.Γ.1: Ο τρόπος που μίλησε στους Σπανούλη, Παπανικολάου και Παπαπέτρου για τον ρόλο τους και το πόσο τους θέλει στην ομάδα, ίσως να άλλαξε άρδην τα δεδομένα στο πως είχαν στο μυαλό τους την υπόθεση των ανανεώσεων των συμβολαίων τους. Το… μπαλάκι πλέον πάει στους προέδρους και τους παίκτες (και αντίστροφα), όμως όλα δείχνουν πως η «παρέα» δύσκολα θα χαλάσει. Λίγη υπομονή για να επιτευχθεί και αυτός ο στόχος και θα μιλάμε για μία ακόμα τεράστια επιτυχία το φετινό καλοκαίρι για τους «ερυθρόλευκους».

Υ.Γ.2: Πέραν του σημαντικού της διατήρησης του ελληνικού «κορμού», που φέτος δε θα επωμιστεί όλες τις ευθύνες όπως στο παρελθόν, με το αθλητικό στυλ παιχνιδιού του κόουτς Μπλατ, αλλά και την διαφορετική επιθετική του φιλοσοφία, οι παραμονές των Παπανικολάου και Παπαπέτρου είναι τεράστιο κέρδος. Για τον Σπανούλη, έχω την αίσθηση πως θα παίξει ακόμα καλύτερα και πιο ουσιαστικά μαζί του, παρότι, πιθανότατα, θα του δίνει λιγότερα λεπτά στο παρκέ.

Υ.Γ.3: Δικαίως ο Μπλατ κρατάει (πλην του Μιλουτίνοφ ο οποίος έτσι και αλλιώς έχει συμβόλαιο) μόνο τον Στρέλνιεκς. Ο Τιλί ως μεγάλος άτυχος ασφαλώς και δε μπορεί να κριθεί και σίγουρα θα έκανε καλύτερη την ομάδα η παρουσία του πέρυσι, όμως η διαφαινόμενη αποχώρησή του για έναν διαφορετικού στυλ πάουερ φόργουορντ, μοιάζει προς τη σωστή κατεύθυνση. Άλλωστε, στο στυλ του Γάλλου υπάρχει ο Αγραβάνης.

Follow @ZervasNikolaos