Ο Ολυμπιακός που αντιστέκεται και… επιμένει

Αν ο ιστορικός του μέλλοντος κληθεί να δώσει συνώνυμο της «Λερναίας Ύδρας» στην Ευρωλίγκα, αναμφίβολα θα προβληματιστεί πολύ, να μην βάλει δίπλα της τον Ολυμπιακό. Η κατ’ εξοχήν ομάδα που εκεί που όλοι την θεωρούν χαμένη από χέρι, ανατρέπει τα προγνωστικά, ή αν θέλετε η ομάδα που προσαρμόζεται καλύτερα από την καθεμιά και κάνει υπερβάσεις, όταν τα προβλήματά της και οι απουσίες παικτών μοιάζουν και είναι «βουνό». Και επειδή το μπάσκετ δεν είναι μυθολογία, είναι καλό να εντρυφήσουμε λίγο περισσότερο στο πως και το γιατί, άρχισαν ξανά να γίνονται όλα αυτά.

Η χθεσινή δεύτερη συνεχόμενη νίκη, μόλις για δεύτερη φορά τη φετινή σεζόν, μπορεί να έχει στοιχεία αυταπάρνησης, πάθους, ψυχής και όλα αυτά τα πολύ όμορφα που έχουμε συνηθίσει, ειδικά όταν μία ομάδα έχει πέντε απουσίες λόγω τραυματισμών, δύο λόγω ban και της προκύπτει και άλλη μία στα μέσα ενός αγώνα. Ασφαλώς και χρειάζονται όλα αυτά, όμως το βασικότερο είναι το μπάσκετ και πιο συγκεκριμένα η επιρροή που έχει, ήδη ασκήσει, στην ομάδα ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Έχοντας μάλιστα πολύ δύσκολο έργο, όχι μόνο λόγω απουσιών, αλλά γιατί επέλεξε να δουλέψει με ένα υλικό ασύνδετο, κακοφτιαγμένο, ελλιπές σε ποιότητα και κυρίως, όχι δικό του. Και όμως, έχει καταφέρει τέσσερις νίκες στα επτά τελευταία παιχνίδια, συνδυάζοντας σε μεγάλο βαθμό ατομική και ομαδική βελτίωση, με δουλειά-«χτίσιμο» για το μέλλον.

Έχοντας μάλιστα αρκετές πιθανότητες η εικόνα να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο στα εννέα εναπομείναντα παιχνίδια, με τις προσθήκες των ΜακΚίσικ και Μπάικς, που όλα δείχνουν πως θα είναι διαθέσιμοι στο προσεχές παιχνίδι με τη Μπακάμπι στο Τελ Αβίβ. Ο στόχος αυτός, πρέπει να παραμείνει και να μην αποπροσανατολίσει η μαθηματική πιθανότητα πρόκρισης στα πλέι οφ. Αυτές θα ήταν πολύ περισσότερες, με λίγη προσοχή-τύχη στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ (σ.σ. μία βολή ή ένα φάουλ χρειαζόταν) και Μπάγερν στο Μόναχο. Ακόμα και αυτή η ομάδα με τα προβλήματά της, θα είχε τώρα ρεκόρ 13-12 και θα ήταν πολύ πιο κοντά στην οκτάδα. Τι είναι όμως προτιμότερο; Μία καλή πρόκριση κόντρα στα προγνωστικά και τις ρεαλιστικές δυνατότητες του Ολυμπιακού, ή η επανάκτηση του χαμένου DNA του και το να κερδίσει δύο-τρεις παίκτες «κορμού» για τη συνέχεια;

«Και τα δύο» θα απαντήσει εύλογα κάποιος απαιτητικός και θα ανταπαντήσω: «αν έρθουν καλοδεχούμενα». Όμως πιο ευεργετικό, θα είναι σίγουρα το δεύτερο σενάριο. Και με βάση τα όσα είδαμε στα ειδικών συνθηκών παιχνίδια με ΤΣΣΚΑ και Βιλερμπάν, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως η επιστροφή του κόουτς Μπαρτζώκα, ήταν ό,τι πιο ευεργετικό και εύστοχο έχει γίνει από το καλοκαίρι του 2017 και έπειτα στον οργανισμό. Ο Ολυμπιακός επικράτησε απέναντι σε αυτές τις δύο διαφορετικές ομάδες, παίζοντας σωστά στην επίθεση, με αποστάσεις, καλές επιλογές, σκριν μακριά από τη μπάλα, κίνηση παικτών χωρίς αυτή. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν να καλυφθεί το έλλειμμα δημιουργίας που υπάρχει χωρίς Σπανούλη και Ρότσεστι. Κόντρα στους φιλότιμους αλλά αδύναμους μακριά από τη Λιόν γάλλους, χρειάστηκε να «ντυθούν» δημιουργοί οι Παπανικολάου-Πρίντεζης και να βγει «μπροστά» σε αυτό το κομμάτι ο Μπόλντγουιν.

Δεν είναι εύκολο να προσαρμόζεις το στυλ παιχνιδιού σου με τέτοιες συνθήκες και κυρίως δε γίνεται να σου βγαίνει κάθε βράδυ. Το «κοντό» rotation όμως, όταν συνδυάζεται με ρεσιτάλ διαχείρισης, ίσως και να είναι ευεργετικό όταν μία ομάδα έχει ένα παιχνίδι την εβδομάδα. Διαφορετικά παίζει κάποιος όταν ξέρει πως θα αγωνιστεί για τουλάχιστον 20 λεπτά και αλλιώς όταν στα πρώτα δύο λάθη θα πάρει σειρά ο επόμενος. Ακόμα πιο θεαματική όμως, είναι η βελτίωση και η διάθεση (σ.σ. δέκα κλεψίματα χθες) που δείχνουν οι ίδιοι παίκτες στην άμυνα, παρόλο που σε συγκεκριμένες περιστάσεις και με ποιοτικότερους αντιπάλους, το έργο είναι εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολο.

Από το πρώτο δεκάλεπτο και έπειτα, όπου οι παίκτες του Μπαρτζώκα κατάλαβαν πως παρά την λειψανδρία δε γίνεται να νικήσουν χωρίς να πάνε στην επαφή και να κάνουν φάουλ, ο Ολυμπιακός δέχθηκε 47 πόντους σε 30 λεπτά, έχοντας παθητικό -21 στα πρώτα δέκα. Οι «ερυθρόλευκοι» βρήκαν 15 πόντους από αιφνιδιασμό, εκμεταλλεύτηκαν καλύτερα τα λάθη του αντιπάλου (19-10 οι πόντοι σε αυτό το κομμάτι) και μοναδικό τους ψεγάδι, ήταν τα 13 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, που κόστισαν 16 πόντους του αντιπάλου. Για ένα ακόμα παιχνίδι πάντως, η νίκη ήρθε σχετικά εύκολα, χωρίς τα ποσοστά ευστοχίας να είναι εξωπραγματικά, αν και το 43,8% στο τρίποντο, δεν είναι και συνηθισμένη κατάσταση για τον φετινό Ολυμπιακό.

Σε ατομικό επίπεδο, όλοι έδωσαν πάνω-κάτω ό,τι μπορούσαν. Ο Παπανικολάου ήταν παντού, ο Βεζένκοφ ευστόχησε σε κρίσιμα για το «άνοιγμα» της διαφοράς σουτ, έπαιξε άμυνα και πήρε ριμπάουντ, ο Πρίντεζης αν και άστοχος έδωσε δεκάδες μάχες στις δύο ρακέτες και ο Έλις, απέδειξε πως έχει όλα τα φόντα να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρωλίγκας και να «χτίσουν» πάνω του τη νέα σεζόν. Το παιδί που άλλαξε όμως την ροή του αγώνα στο δεύτερο δεκάλεπτο, είναι μόλις 17,5 ετών. Ο Αλέξανδρος Νικολαίδης, όχι μόνο έδωσε ποιοτικές ανάσες στους δύο υπάρχοντες πλέι μέικερ, αλλά έκανε μία πειστικότατη εμφάνιση. Έχει πολύ μπάσκετ μέσα του και αν παραμείνει ταπεινός και εργατικός, ο Ολυμπιακός και το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα, θα πάρουν πολλά από αυτόν.

Η εικόνα του βουρκωμένου πατέρα του, Σωτήρη, να ψελλίζει μπράβο στον κανακάρη του, ήταν αναμφίβολα η πιο δυνατή της βραδιάς. Αν έλλειπε και ο τραυματισμός του Μιλουτίνοφ (αλήθεια υπάρχει πιο άτυχη ομάδα στην σύγχρονη ιστορία του μπάσκετ;) θα μιλούσαμε για την τέλεια βραδιά. Ποιος όμως δε μπορεί να παραδεχθεί πως ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που αντιστέκεται, επιμένει και θα… επιμένει, ανεξαρτήτως συνθηκών και εμποδίων;

Follow @ZervasNikolaos