Νίκη ελπίδας και μια κατάσταση που την έχει χάσει χρόνια

Όταν ο Κεστούτις Κεμζούρα έλεγε μία ημέρα πριν την αναμέτρηση με την Αρμάνι Μιλάνο, πως ο Ολυμπιακός θα πρέπει να κάνει το τέλειο παιχνίδι για να επικρατήσει, φαντάζομαι πως δεν είχε στο μυαλό του την εικόνα αγωνιστικής ισοπέδωσης που παρακολουθήσαμε. Οι «ερυθρόλευκοι», επικράτησαν κατά κράτος, ιδιαίτερα στο δεύτερο ημίχρονο των πανάκριβων και φορμαρισμένων ιταλών, επιβεβαιώνοντας για τέταρτο συνεχόμενο παιχνίδι πως πλέον είναι κανονική ομάδα. Που θα παίζει στο εξής ορθολογικό μπάσκετ με ρόλους και θα παλεύει για το καλύτερο δυνατό.

Μία ομάδα που έχει βρει τα σωστά-ταιριαστά «δίδυμα» στο παρκέ και εξαργυρώνει με τον καλύτερο τρόπο τη δουλειά που κάνει, αλλά και τις αποφάσεις που πήρε στις προσθαφαιρέσεις. Είναι όλα αυτά ικανά για να τον οδηγήσουν στην υπέρβαση, που είναι με βάση τις διαμορφωθείσες συνθήκες, η είσοδος στα πλέι οφ; Η λογική λέει πως όχι, όμως ο Ολυμπιακός που παρακολουθούμε τις τελευταίες δέκα ημέρες, σίγουρα θα διεκδικήσει για μεγαλύτερο διάστημα τις πιθανότητες που του αναλογούν και κυρίως, δεν έχει την παραμικρή σχέση με το ασύνδετο, κακοφτιαγμένο και χωρίς πλάνο και θέληση, σύνολο που βλέπαμε στις πρώτες αγωνιστικές. Είναι και αυτό μια πρώτη κατάκτηση, στον δύσκολο δρόμο προς την ολοκληρωτική επιστροφή της ομάδας σε όλα τα επίπεδα στην κανονικότητα.

Ο κόσμος απολαμβάνει περισσότερο αυτό που βλέπει, περνάει καλύτερα στο γήπεδο, πάει λίγο πιο μαζικά σε αυτό και το ζητούμενο τώρα είναι αυτό να έχει και διάρκεια. Για την ώρα, η πρώτη μεγάλη εντός έδρας νίκη της σεζόν, ήρθε με όπλο την άμυνα, τομέας που δεν είχε διακριθεί ιδιαίτερα σε κανένα παιχνίδι ο Ολυμπιακός. Τόσο σε ομαδικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο, με τον περιορισμό των ατού της Αρμάνι, Σκόλα, Μίτσοφ και γενικότερα της φροντ λάιν της, το «διάβασμα» και η διάθεση στα μετόπισθεν ήταν υποδειγματικό. Ο κορυφαίος του γηπέδου για ένα ακόμα βράδυ, Παπανικολάου, έδωσε το έναυσμα και οι υπόλοιποι ακολούθησαν. Οι παίκτες του Κεμζούρα, περιόρισαν με την πίεση πάνω στη μπάλα και τις σωστές περιστροφές, την δημιουργία της Αρμάνι στις 8 ασίστ, αναγκάζοντάς την σε 13 λάθη. Σε αυτό βοήθησαν όλοι όσοι μπήκαν. Από τον Τσέρι των 22 λεπτών, μέχρι και τον Μπόλντγουιν, ο οποίος σε 10, έκανε 4 φάουλ, έχοντας προλάβει ήδη 8 πόντους παραγωγή.

Οι έξτρα κατοχές που πήρε ο Ολυμπιακός μέσα από τα επιθετικά ριμπάουντ άρχισαν να εξαργυρώνονται στο δεύτερο μέρος και η διαφορά έφτασε μέχρι και το +26. Η εικόνα στο παρκέ σε έπειθε πως ήταν απόλυτα δίκαιη εξέλιξη, αλλά θεωρώ πως κανένας δεν περίμενε τέτοια καθολική και γεμάτη εμφάνιση, απέναντι σε μία ομάδα που μέχρι χθες είχε εντυπωσιάσει. Όταν τα 0/9 τρίποντα της αρχής έγιναν 7/9 στη συνέχεια και όποιος έμπαινε σκόραρε και θυσιαζόταν παράλληλα στην άμυνα όμως, έγινε σαφώς πιο εύκολο. Και επιβεβαίωσε αυτό που αναφέραμε από την αρχή, πως όπως ο Ολυμπιακός δεν είναι τόσο καλή ομάδα για ψηλά φέτος, έτσι δεν είναι και η χειρότερη. Οι βασικοί, με τους Σπανούλη-Μιλουτίνοφ να συμπληρώνουν εξαιρετικά τον Παπανικολάου, έκαναν τη δουλειά, όμως το δεύτερο rotation την ολοκλήρωνε και αυτό είναι ακόμα πιο σπουδαίο.

Όταν ο Κεμζούρα εμπιστεύτηκε τους Ρότσεστι, Μπόλντγουιν, Πολ, Βεζένκοβ και Ρούμπιτ, η διαφορά αντί να μικραίνει, μεγάλωνε, καθώς όλοι τους πρόσφεραν από κάτι. Αυτή, είναι και η πιο τρανή απόδειξη πως ο Ολυμπιακός γίνεται πλέον ομάδα και μαζεύει νίκες-ελπίδας. Αυτή, αφορά και το παρόν του στη διοργάνωση, που εξακολουθεί όμως να είναι μεγάλο αουτσάιντερ για την οκτάδα, αλλά κυρίως για το μέλλον. Δημιουργεί ελπίδα πως μπορεί από τη φετινή περίεργη και δύσκολη σεζόν, να δημιουργηθεί-χτιστεί κάτι πραγματικά καλό, εφόσον γίνουν συντονισμένες, έξυπνες και εύστοχες κινήσεις. Ελπίδα λοιπόν και τίποτα περισσότερο, καθώς ακολουθεί δύσκολο πρόγραμμα με τον φορμαρισμένο και εξαιρετικό στα τελευταία παιχνίδια, Παναθηναϊκό, και την πολύ μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης εκτός έδρας. Εκεί, οι δυνατότητες του Ολυμπιακού θα δοκιμαστούν σε σημαντικό βαθμό.

Εκεί δεν υπάρχει… ελπίδα

Το χθεσινό παιχνίδι, έγινε λίγες ώρες μετά την διαρροή της προσωπικής επιστολής που έστειλαν στην ΕΟΚ οι Πρίντεζης, Παπανικολάου και Κόνιαρης, όπου εξέφραζαν τον προβληματισμό τους για την στροφή 180ο που έκανε ο Ρικ Πιτίνο σε αυτά που τους είπε αναφορικά με το ενδεχόμενο παράλληλης εργασίας του στον Παναθηναϊκό. Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του για αυτό που συνέβη, για το πώς φτάσαμε στην πρόσληψη του Αμερικανού αρχικά στην Εθνική και στη συνέχεια στους «πράσινους». Η ουσία είναι πως οι αθλητές του Ολυμπιακού, βρίσκονται εδώ και χρόνια στη μέση του συγκεκριμένου πολέμου και έχουν υποστεί πολλά. Όταν πηγαίνουν στην Εθνική, τα ακούνε από τους οπαδούς της ομάδας τους, όταν νιώθουν προδομένοι και ζητούν από την ΕΟΚ να λύσει το θέμα, κατηγορούνται για εθνική αποστασία.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή, με μία και μοναδική υπεύθυνη. Την ομοσπονδία. Που πράττει με δύο μέτρα και δύο σταθμά στο ποιος προπονητής και ποιάς ομάδας, μπορεί να είναι παράλληλα και στην Εθνική. Που αντί να πάρει εδώ και χρόνια πρωτοβουλίες για να προσπαθήσει να κατευνάσει την μεγάλη κόντρα «αιωνίων», έβαζε με τη συμπεριφορά και της παρασκηνιακές κινήσεις της ακόμα περισσότερο νερό στο μύλο της αντιπαλότητας. Που είναι ανεπαρκείς και χωρίς σύγχρονες ιδέες για πολύ πιο απλά θέματα, πόσο μάλλον για το τεράστιο της Εθνικής ομάδας, που θα έπρεπε με κάθε τρόπο να είχε προστατευθεί όλα αυτά τα χρόνια από αυτή την κόντρα. Τι έκανε στην συγκεκριμένη περίπτωση η ομοσπονδία;

Την ώρα που είναι στριμωγμένη επικοινωνιακά από το γεγονός ότι παρουσίαζε τον εξαιρετικό Ρικ Πιτίνο, ως «greek Pitino» που θα ασχολείται 24 ώρες το 24ωρο μέχρι το προολυμπιακό με την Εθνική και δεν της… βγήκε, έδωσε βορά στον κόσμο τους Πρίντεζη, Παπανικολάου και Κόνιαρη, που απλά ζήτησαν μυστικά να βρεθεί μία λύση για να μην είναι στη μέση του πολέμου. Απέδειξε για μία ακόμα φορά, πως το μόνο που την ενδιαφέρει, είναι να πλήττει με κάθε τρόπο τον Ολυμπιακό, έχοντας πάρει σαφέστατη θέση με ποιανού το μέρος είναι σε αυτό τον πόλεμο. Με αυτές τις πρακτικές, που ξεγυμνώθηκαν λίγες ώρες μετά από τις απόλυτα ειλικρινείς δηλώσεις του Πρίντεζη για το περιεχόμενο και τον σκοπό της επιστολής, ωθεί ακόμα και τους πλέον ψύχραιμους να πουν… νισάφι. Οι διεθνείς του Ολυμπιακού, είχαν τόσες αφορμές να πουν «όχι» στην Εθνική, όταν η διοίκησή της, τους έκλεψε πολλάκις στις εγχώριες διοργανώσεις με τον τρόπο της τον ιδρώτα τους. Δεν το έκαναν. Όπως δεν το έκαναν και για άλλες ερασιτεχνικές καταστάσεις που αντιμετώπισαν παίκτες όλων των ομάδων μέσα στην Εθνική τα τελευταία χρόνια. Γιατί πραγματικά την αγαπούν.

Τώρα όμως, αισθάνονταν αρχικά διπλά θιγμένοι και τώρα που όλο αυτό πήρε δημοσιότητα, τριπλά! Αντί να τους φωνάξουν και να γίνει προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος, επέλεξαν την στοχοποίησή τους. Τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβει και ο τελευταίος έλληνας φίλαθλος ανεξάρτητα με την ομάδα που υποστηρίζει, πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν κονιορτοποιήσει το ελληνικό μπάσκετ; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να μην τους στηρίζουν αυτοί οι ελάχιστοι που έχουν μείνει, βάζοντας πάνω από το μικροπολιτικό συμφέρον τους, το κοινό καλό; Όταν δεν αγαπούν την Εθνική αυτοί που την διοικούν και την έχουν κάνει… τσιφλίκι, πως απαιτούμε, πρώτον να πάει καλά και να διακριθεί και δεύτερον να την αγαπήσουν και αυτοί που αισθάνονται και είναι τα τελευταία χρόνια προδομένοι;

Υ.Γ.1: Άλλη μία κορυφή από τον κορυφαίο των κορυφαίων έπεσε. Μετά τις ασίστ, ο Βασίλης Σπανούλης είναι και πρώτος στην ιστορία της Ευρωλίγκας και στο σύστημα αξιολόγησης ranking. Ακολουθεί άμεσα, υγεία να έχει, ο Ναβάρο και μετά η μεγάλη, η τεράστια. Η κορυφή του Νίκου Γκάλη. Είπαμε. Ο κορυφαίος των κορυφαίων. Σεβασμός.

Υ.Γ.2: Να τους μιλήσει και να τους κατηγορήσει ποιος; Έχουν δώσει και την ψυχή τους τόσα καλοκαίρια. Για κοιταχτείτε στον καθρέφτη πρώτα...

Follow @ZervasNikolaos