Κώστα τα… σπας, στο πόδι ο Πειραιάς

Η υπόθεση της επιστροφής του Κώστα Παπανικολάου στον Ολυμπιακό, είναι από αυτές που γράφουν την ιστορία και αλλάζουν άρδην τα status kwo στην καριέρα αθλητών και ομάδων. Η απόφαση του διεθνούς φόργουορντ να επιστρέψει μετά από δυόμισι χρόνια περιπλάνησης στον σύλλογο που ανδρώθηκε, δεν προκαλεί έκπληξη. Από τη στιγμή μάλιστα που ο «Παπ», λογικά σκεφτόμενος, κατάλαβε πως στα γνώριμα για αυτόν αποδυτήρια του ΣΕΦ και δίπλα σε οικεία πρόσωπα συμπαικτών, διοίκησης, επιτελείου και κόσμου που τον αγαπούν, έχει περισσότερες πιθανότητες για άμεση επάνοδο στην αγωνιστική κατάσταση που μας είχε συνηθίσει.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Επιτρέψτε μου όμως στην εποχή του άκρατου επαγγελματισμού, όπου οι περισσότερες αποφάσεις παικτών λαμβάνονται με βάση το οικονομικό συμφέρον, να κατατάξω από σήμερα τον Κώστα Παπανικολάου, σε αυτούς που σκέφτονται με την καρδιά και την αγάπη για τη φανέλα. Ο 25χρονος φόργουορντ, ήταν ολοφάνερο, από τη στιγμή που οι Νάγκετς έβαλαν τέλος στη δεύτερη απόπειρά του να πραγματοποιήσει το όνειρό του στο ΝΒΑ, πως στο μυαλό του ήταν μόνο ο Ολυμπιακός. Και ας πρόσφερε πολύ λιγότερα χρήματα απ’ όλες τις ομάδες που τον πλησίασαν και ας γνωρίζει πως στη θέση του υπάρχουν πολλοί και εξαιρετικοί παίκτες. Και αν για την άρνηση καλύτερων συμβολαίων για χάρη των «ερυθρόλευκων», μπορεί να υπάρχει μία κάποια λογική, ο χειρισμός της Μπαρτσελόνα και ο τρόπος με τον οποίο κατάφερε να την κάνει να σεβαστεί την απόφασή του, σε μεγάλο βαθμό την ξεπερνάει.

Τέτοιοι χειρισμοί και αποφάσεις, κάνουν τον κόσμο να αγαπάει ακόμα περισσότερο τον αθλητισμό, να θέλει να πηγαίνει στο γήπεδο και να δένεται με προσωπικότητες σαν και αυτή του Κώστα. Όχι πως δεν τον υπεραγαπούσαν οι φίλοι του Ολυμπιακού, όμως στο εξής θεωρώ πως είναι η εν δυνάμει «σημαία» και αρχηγός της ομάδας, δίπλα στους Σπανούλη και Πρίντεζη. Για του λόγου του αληθές, αξίζει κανείς να ζήσει από κοντά αυτό που θα συμβεί τη Δευτέρα στο ΣΕΦ, όταν στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό θα επιστρέψει εκεί, πλάι στον γνώριμο πάγκο που έγινε από παιδάκι, άνδρας. Του αξίζει η αποθέωση, όπως και η υπομονή, διότι η επάνοδός του δεν θα είναι εύκολη. Θα χρειαστούν αρκετές εργατοώρες για να φτάσει ξανά στην κατάσταση που του αρμόζει βάσει ταλέντου και αξίας, αλλά όλοι θα είναι δίπλα του.

Στο χέρι του είναι να δικαιώσει τις προσδοκίες και να δικαιωθεί και ο ίδιος που πήρε την κατάσταση στα χέρια του, επιστρέφοντας… σπίτι του. Το σίγουρο είναι πως το πάθος του για κάθε φάση, ο εκπληκτικός του χαρακτήρας, ο χαβαλές στα αποδυτήρια και η… ψυχή του, είχαν λείψει αρκετά. Για την αγωνιστική του αξία έχουν ειπωθεί δικαίως τόσα χρόνια πολλά. Όπως και για τις λύσεις που μπορεί να προσφέρει στον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Όλα αυτά όμως, θα φανούν στο παρκέ.

Στο φινάλε της ιστορίας, έχουμε ακόμα δύο διδάγματα στα οποία οφείλουμε να σταθούμε. Πρώτο, το μεγαλείο ενός συλλόγου όπως η Μπαρτσελόνα, που ενώ, για πολλούς λόγους θα μπορούσε, δε στάθηκε εμπόδιο στην επιθυμία ενός αθλητή για τον οποίο ξόδεψε εκατομμύρια το 2013 και δεύτερο, αλλά περισσότερο σπουδαίο για τον οργανισμό που λέγεται, ΚΑΕ Ολυμπιακός, η «δίψα» των αδελφών Αγγελόπουλων να δυναμώνουν ολοένα και περισσότερο την ομάδα και να κάνουν τη μία υπέρβαση μετά την άλλη. Αν μη τι άλλο, είναι η καλύτερη παρακαταθήκη για το ότι ο ήδη επιτυχημένος δρόμος, θα είναι ακόμα πολύ… μακρύς.

Follow @ZervasNikolaos