Κύπελλο; Ας μιλήσουν οι πρωταγωνιστές…

Έφτασε λοιπόν και φέτος η ώρα του… πολυδιαφημισμένου ανά τον πλανήτη Γη τελικού κυπέλλου Ελλάδας μπάσκετ. Της διοργάνωσης που διεξάγεται με τρομερή πρωτοτυπία, δεν αντέχει να κάνει… μισό βήμα μπροστά και κάθε χρόνο ανακαλύπτει έναν διαφορετικό τρόπο να μας εκπλήσσει, να μας κάνει να γελάμε και να κλαίμε μαζί. Ολυμπιακός και ΑΕΚ θα προσπαθήσουν να τραγουδήσουν λίγο μετά τις 19:00 τη δική τους μαντινάδα τίτλου, εκκινώντας από εντελώς διαφορετική αφετηρία πριν το τζάμπολ.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Οι «ερυθρόλευκοι», θέλουν να επιστρέψουν μετά από επτά χρόνια στο βάθρο της συγκεκριμένης διοργάνωσης, που μπορεί να είναι τρίτη κατά σειρά σε αξία (ελλείψει τέταρτου με τον τρόπο που διοργανώνεται) αλλά το τρόπαιό της δεν τους… περισσεύει στην ιστορία τους. Σφαιρόπουλος και παίκτες, γνωρίζουν καλά πως έχουν πολλά περισσότερα να χάσουν σε περίπτωση ήττας απ’ ότι να κερδίσουν αν επιβεβαιώσουν τον τίτλο του φαβορί και αυτό τους κρατάει 100% σε εγρήγορση. Είναι τυχεροί που η αγωνιστική κοιλιά του Ιανουαρίου έχει «ξεφουσκώσει», αλλά και από το ότι η ήττα στο ΟΑΚΑ από την ΑΕΚ στο πρωτάθλημα ηχεί σαν καμπανάκι για το αυριανό ματς.

Η Ένωση από την άλλη, είναι μία ομάδα που έχει μεγάλη ανάγκη το ελληνικό μπάσκετ και μόνο χαμόγελα σκορπάει σε όσους το αγαπάμε η παρουσία της στον τελικό μετά από δεκαεπτά χρόνια. Η μοίρα την έφερε να διεκδικεί τον πρώτο της τίτλο μετά τον τελευταίο που ήταν το πρωτάθλημα του 2002 απέναντι στην ίδια ομάδα. Ενδεχόμενη κατάκτηση, θα είναι πραγματικά ένα τεράστιο άλμα-ορόσημο στη προσπάθεια που κάνει να μπει «σφήνα» στο δίπολο των «αιωνίων» και μία πρώτη μεγάλη δικαίωση για τον Μάκη Αγγελόπουλο, ο οποίος είναι ο μοναδικός υπεύθυνος που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε έναν τελικό ξανά. Ίσως μάλιστα «ζεστάνει» και τον κόσμο της, που η αλήθεια είναι πως δεν έχει αγκαλιάσει όπως αρμόζει τη συγκεκριμένη προσπάθεια.

Αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός έχει το πάνω χέρι με την εικόνα των τελευταίων δύο εβδομάδων, όμως κάθε παιχνίδι είναι διαφορετικό. Υπερέχει σε εμπειρία και ποιότητα, «βάρος» φανέλας, όμως αυτά δεν του εξασφαλίζουν απολύτως τίποτα. Με τις τελευταίες προσθήκες των Βασιλόπουλου, Χάντερ και Πάντερ, η ΑΕΚ έχει «βάθος» στον πάγκο, πολλές λύσεις σε όλες τις θέσεις και αυτά σε συνδυασμό με την έλλειψη ιδιαίτερης πίεσης (το πρέπει είναι περισσότερο προς Πειραιά μεριά) την καθιστούν ιδιαίτερα επικίνδυνη.

Η λογική λέει πως πολλά θα κριθούν από το κατά πόσο η ΑΕΚ θα ματσάρει τους περιφερειακούς του Ολυμπιακού, περιορίσει τη «ζημιά» από το «3» και φθείρει τους ψηλούς των «ερυθρόλευκων». Οι «ερυθρόλευκοι» θα επιχειρήσουν να κυκλοφορήσουν γρήγορα τη μπάλα, να δημιουργήσουν αρκετά και να καταθέσουν ενέργεια, ώστε να αντισταθμίσουν ενδεχόμενη άγνοια κινδύνου από την πλευρά της Ένωσης. Αν οι τελικοί κρίνονται από τις μεγάλες προσωπικότητες, τα φώτα πέφτουν σίγουρα πάνω στους Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου, Χάρις, Σάκοτα, Βασιλόπουλο, αν και έχω την αίσθηση πως σημαντικότερο ρόλο θα παίξουν οι παράγοντες «Χ».

Θεωρητικά, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να δούμε έναν τελικό όμορφο αγωνιστικά, με αρκετό σασπένς και αμφίρροπη εξέλιξη και γιατί όχι και καλό μπάσκετ. Ποιότητα και στις δύο πλευρές υπάρχει και είναι ευχή όλων μόλις τελειώσει ο τελικός, ανεξάρτητα με το ποια ομάδα θα έχει στεφθεί κυπελλούχος, να μιλάμε μόνο για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Είναι αλλεπάλληλες οι πληγές που έχει δεχθεί το ελληνικό μπάσκετ από τα όσα έχουν συμβεί κατά καιρούς σε έναν τελικό κυπέλλου, που κανείς δεν θα άντεχε άλλη μία.

Ασφαλώς, τα όσα έχουν γίνει σε αυτά τα παιχνίδια είναι απλά το δέντρο και όχι το… δάσος. Γι’ αυτό ευχόμαστε να μιλήσουν οι πρωταγωνιστές, διότι αν περιμέναμε από όλους όσοι τους περιβάλλουν, βράσε όριζα. Όταν σε όλες τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες διεξάγονται Final Eight για να κριθεί ο κυπελλούχος και εμείς έχουμε αποκλείσει τους πραγματικούς φιλάθλους βάζοντας στο γήπεδο μαθητές και αθλητές, τα σχόλια περιττεύουν. Ιδιαίτερα όταν η απόφαση έχει ανακοινωθεί με το έτσι θέλω και χωρίς κάποια απόφαση από την αρχή της σεζόν. Η ανικανότητα να μπουν σε ένα γήπεδο 2000 υγιείς από τη μία και άλλη τόσοι από την άλλη, ξεπερνά την λογική.

Οι εικόνες που μας έρχονται από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες με τους οπαδούς όλων των ομάδων, τους δεκάδες χορηγούς που εκτοξεύουν το προϊόν και τον πολιτισμό που αναβλύζει, δημιουργούν θλίψη. Εδώ δεν υπάρχει ούτε θέληση, ούτε βούληση, ούτε κανείς γνωρίζει τον τρόπο Το είπε άλλωστε και ο ίδιος ο Υφυπουργός Αθλητισμού: «Αδυνατούμε να ελέγξουμε τους οπαδούς». Τι άλλο να γράψεις και τι άλλο να σχολιάσεις; Παραδοχή ήττας όχι μόνο της Πολιτείας, αλλά όλων μας. Την ίδια ώρα, ο αξιότιμος Γιώργος Βασιλειάδης, αδυνατεί λέει να παρέμβει ως Κυβέρνηση σε μία δεδομένη παρανομία μίας ομοσπονδίας στο θέμα τεσσάρων διεθνών διαιτητών –οι αποζημιώσεις τους από την δικαστική τους νίκη θα πληρωθούν από τον ελληνικό λαό άλλωστε και όχι από τον ίδιο-. Κρίνει όμως ποινές (άλλη κουβέντα αν είναι δίκαιες ή άδικες) εκτός αρμοδιοτήτων του.

Αν δε μπορεί να ελέγξει τους οπαδούς και δεν παρεμβαίνει στις παρανομίες, για ποιόν ακριβώς λόγο είναι σε αυτή τη θέση; Ειλικρινά, ο τρόπος παρέμβασης του συντρόφου και προκατόχου του, Σταύρου Κοντονή, ο οποίος όρισε και… διαιτητές σε τελικό του ποδοσφαίρου στην προσπάθειά του (αποτελεσματική ή όχι θα την κρίνει η ιστορία) ήταν προτιμότερος. Ίσως, αν θέλει να υπερασπιστεί και ο ίδιος τη νομιμότητα, θα ήταν χρήσιμο να μιλήσουν στο τηλέφωνο για να πάρει συμβουλές, αντί να σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Υ.Γ.1: Ας ευχηθούμε τα όσα έγιναν την Παρασκευή το βράδυ στο λιμάνι του Πειραιά, να μην είναι τα προεόρτια του… μαθητικού συλλαλητηρίου που διοργανώνει η ΕΟΚ στα «Δύο Αοράκια». Επίσημη ενημέρωση για το ποιοι και με ποιόν τρόπο θα μπουν αύριο στο γήπεδο τόσοι άνθρωποι πάντως δεν υπάρχει…

Υ.Γ.2: Οι ίδιοι άνθρωπο που έχουν κάνει κουρελόχαρτο όλες τις σε βάρος τους δικαστικές αποφάσεις, δε λύνουν εσωτερικά θέματα αθλητών της Εθνικής, χρωστάνε σε προπονητές, παίκτες, αποφασίζουν και διατάζουν χωρίς σεβασμό σε ομάδες, παίκτες, διοικήσεις, διαιτητές και πολλά άλλα μικρά ή μεγάλα παρατράγουδα, δεν γνώριζαν (και ούτε είναι σίγουρο πως και τώρα γνωρίζουν 100%) επακριβώς τι προβλέπει ο κανονισμός για τη συμμετοχή ή όχι του Παναγιώτη Βασιλόπουλου στον τελικό. Τι άλλο θέλει κανείς για να πειστεί πως όσο μένουν τόσο βαλτωμένο κρατάνε το άθλημα στην Ελλάδα;