Κοιτάς την ψυχή του, αντιδράς και το αλλάζεις

Η ιστορία επαναλήφθηκε σαν κακόγουστο αστείο μία ακόμα φορά για τον Ολυμπιακό. Ό,τι έχτισε όλη τη σεζόν με κόπο και ιδρώτα για να πάρει το πλεονέκτημα της έδρας στα πλέι οφ, το κλώτσησε μονομιάς, στον πρώτο κιόλας, τελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό και από εκεί που ήταν το φαβορί, μετατράπηκε σε αουτσάιντερ. Τα παθήματα των τελευταίων χρόνων δεν έχουν γίνει μαθήματα και δεν αναφέρομαι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά κυρίως στην πνευματική προετοιμασία. Ασφαλώς και οι «πράσινοι» πραγματοποίησαν μία από τις καλύτερες, αν όχι την κορυφαία, εμφάνισή τους φέτος, όμως φρονώ πως δεν υπάρχει κανείς που να είδε τα «ερυθρόλευκα» μάτια να γυαλίζουν…

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Οι τελικοί, κερδίζονται πολλές φορές από τα πρώτα λεπτά. Από τον τρόπο που θα μπεις στο παρκέ, από τον τρόπο που θα επιβάλεις τον δικό σου ρυθμό και από το πώς θα στείλεις μήνυμα στον αντίπαλο πως απόψε είναι η βραδιά σου. Για ένα ακόμα παιχνίδι τα τελευταία χρόνια στο ΣΕΦ, το πλεονέκτημα του Ολυμπιακού έκανε «φτερά» ΚΑΙ γιατί αντί για παίκτες αποφασισμένους και ψυχωμένους για το 1-0, έβλεπες αβεβαιότητα, μπέρδεμα και διστακτικότητα. Και γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, όταν το πρωτάθλημα είναι ο βασικός σου στόχος και η μοναδική διέξοδος για να επουλώσεις τις πληγές που άφησε η αποτυχία στην Ευρωλίγκα. Ο χθεσινός Ολυμπιακός, είχε κορυφαίους παίκτες τους μοναδικούς δύο που είχαν σοβαρότατες δικαιολογίες να είναι σε άλλο γήπεδο. Πρίντεζης και Λοτζέσκι ζούσαν το δικό τους μεγάλο και μικρό δράμα αντίστοιχα, αλλά έκαναν κατάθεση ψυχής.

Παράδοξο από τα λίγα. Όπως και το ότι το πλάνο του τρίτου δεκαλέπτου που οδήγησε στην ανατροπή δεν ακολουθήθηκε ως το τέλος. Εκεί, η άμυνα με αλλαγές στα σκριν και όχι τα χεντς άουτ, έδωσαν αρκετό σκορ στο transition, εξουδετέρωσαν σε κάποιο βαθμό τη δημιουργία του Παναθηναϊκού και έβαλαν το νερό στ’ αυλάκι. Αν ο Ολυμπιακός δεν τρέξει κόντρα στον οποιονδήποτε αντίπαλο δεν έχει τύχη. Είναι ίσως η πιο κλισέ φράση στις φετινές αναλύσεις των αγώνων του. Ανεξήγητο επίσης το γιατί σε όλο το τέταρτο δεκάλεπτο η μοναδική post up φάση ήταν το 76-77 του Χάντερ και αυτό από… σπόντα. Για την τελευταία φάση, η ευθύνη βαραίνει τους πάντες, αν και όταν θέλεις να επιβάλεις τον νόμο σου, δεν περιμένεις στα… χασομέρια να «κλέψεις» το ματς. Όλη η εικόνα της αβεβαιότητας και της έλλειψης καθαρού μυαλού, απλά αποτυπώθηκε στα τελευταία δέκα δευτερόλεπτα…

Εύλογα το ερώτημα που γεννάται είναι αν γυρίζει η σειρά. Ήμουν από τους λίγους που από τη στιγμή που ανέλαβε τον Παναθηναϊκό ο Αργύρης Πεδουλάκης, έλεγα πως οι πιθανότητες είναι 50-50, ποσοστό το οποίο αμφισβητούσαν αρκετοί ένθερμοι υποστηρικτές των «πράσινων». Μετά το 0-1, ασφαλώς και ο Παναθηναϊκός έχει ψυχολογικό προβάδισμα, όμως ακόμα η σειρά έχει αρκετό δρόμο. Φυσικά και αν γίνει το 2-0 το πρωτάθλημα γέρνει προς ΟΑΚΑ μεριά, αλλά δύσκολα ο Ολυμπιακός θα φανεί τόσο κακός και ο Παναθηναϊκός τόσο δημιουργικός και με καμουφλαρισμένες όλες τις αδυναμίες.

Οι «ερυθρόλευκοι» τα τελευταία χρόνια έχουν νικήσει στο ΟΑΚΑ, έχουν σβήσει σε μεγάλο βαθμό το κόμπλεξ και μόνο έκπληξη δεν θα είναι το 1-1. Αρκεί να κάνει την αυτοκριτική του, να αφήσει κατά μέρους τους εγωισμούς και να παρουσιαστεί όπως πρέπει και μπορεί. Εκτός από αγωνιστικές αλλαγές που είναι επιβεβλημένες, μπορεί απλά όλοι να κοιτάξουν τα μάτια αυτού του μεγάλου παλικαριού και δυναμίτη ψυχής που λέγεται Γιώργος Πρίντεζης και να αντιδράσουν. Οφείλουν να παλέψουν περισσότερο και με αυταπάρνηση στο… κόκκινο ΚΑΙ γι’ αυτόν, που όλο τον χρόνο πονούσε σωματικά, μα πάνω απ’ όλα ψυχικά και παρέμεινε δίπλα τους. Οφείλουν απαντήσεις στους εαυτούς τους. Μένει να δούμε αν θα τις δώσουν, ώστε να το αλλάξουν…

Follow @ZervasNikolaos