Η διδακτική ντερμπάρα και ο Ολυμπιακός που δεν… τελειώνει

Χρειάστηκε να περάσουν τριάμισι ολόκληρα χρόνια για να δούμε και πάλι ένα ντέρμπι «αιωνίων», που… γέμισε ολοκληρωτικά και τις δύο πλευρές. Και αυτή του νικητή, αλλά και του ηττημένου. Οι δύο αλησμόνητοι τελικοί στο ίδιο γήπεδο τον Μάιο του 2016 ήταν τέτοια παιχνίδια. Στο τρίτο, έμελε να είναι νικητής ο Παναθηναϊκός. Που συνεχίζει ακλόνητος την πορεία του προς τα πλέι οφ με έξι νίκες στα επτά τελευταία παιχνίδια. Έχει δύσκολο πρόγραμμα μπροστά του, όμως αίσθησή μου είναι πως θα τα καταφέρει σχετικά εύκολα. Έχει ποιότητα και πολύ καλό προπονητή για να παίξει καλύτερα απ’ ότι απόψε και να κλείσει θέση στην οκτάδα.

Ίσως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα από ανθρώπους που δεν έχουν και μεγάλη σχέση με το άθλημα, να γέμιζε τους οπαδούς του με πίστη για τριαντάρες και άνετη επικράτηση, όμως η εικόνα, ήταν εντελώς διαφορετική. Στο τέλος η νίκη είναι που μετράει και οι «πράσινοι» την πήραν. Χάρη στον εξωπραγματικό Ράις, ο οποίος διάλεξε τη λάθος βραδιά για τον Ολυμπιακό να δώσει πολλαπλές απαντήσεις. Μπράβο του γιατί έχει μεγάλη ικανότητα σαν παίκτης. Του αξίζει η μπάλα και το φύλλο του αγώνα που έχει… φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Οι «ερυθρόλευκοι», μπορεί να είχαν αρχίσει να βάζουν την… δική τους στο ματς, αλλά κλώτσησαν όλες τις ευκαιρίες. Έχουν βελτιωθεί όμως τόσο, που πλέον δεν τους ξεγράφει κανείς. Έχουν την δυνατότητα αν διορθώσουν και κάποια άλλα πράγματα, να μείνουν ως το τέλος στην διεκδίκηση του πολύ μεγάλου στόχου-υπέρβαση της οκτάδας.

Δεν αποκλείεται μάλιστα αν δεν τα καταφέρουν, αρχικά το παιχνίδι στο Μόναχο και εν συνεχεία το έτερο σχεδόν «δικό» τους στο ΟΑΚΑ, να τους στοιχίσουν στο έπακρο. Έντεκα χαμένες βολές, οι πέντε από παίκτη που έβαλε πέντε τρίποντα, είναι υπερβολικά πολλές για τέτοιο παιχνίδι. Έχοντας επιστρέψει τρεις φορές από διαφορές -13, -11 και -10, σίγουρα σου μένει η πικρή γεύση της ήττας, ακόμα και μετά από τέτοιο παιχνίδι που όπως ανέφερα παραπάνω «γέμισαν» όλοι. Έτερη λεπτομέρεια και εξίσου σημαντική. Ο Μπόλντγουιν ο οποίος πρωταγωνιστεί στην εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου που φέρνει το ματς στα μέτρα του Ολυμπιακού, δεν είχε την εμπειρία στο 84-86 να κάνει φάουλ στον Παπαγιάννη νωρίς στο μις ματς. Να ρισκάρει μία χαμένη βολή του σημαντικού για την εξέλιξη του αγώνα, έλληνα ψηλού και κυρίως να υπάρχει περισσότερος χρόνος από 3,4’’ για την τελευταία επίθεση.

Αυτή είναι η ανάλυση και το διά ταύτα του αγώνα πέραν από τακτικές και αριθμούς. Πάμε όμως και σε αυτούς. Το ότι ο Ολυμπιακός έφτασε να έχει στα χέρια του παιχνίδι που πήγε πάνω από τους 85 πόντους, είναι με τα μέχρι προ τριών εβδομάδων δεδομένα, μικρός άθλος. Ο Κεμζούρα πέτυχε διάνα στην προετοιμασία του αγώνα, περιόρισε την δημιουργία και το σκοράρισμα του Καλάθη, δεν πληγώθηκε από τον Φριτνέτ και ελάχιστα από τον Τόμας και κυρίως του πιστώνεται πως δεν φοβήθηκε όταν το παιχνίδι έγερνε στον «ασο», να αλλάξει πράγματα. Η άμυνα με το αμερικανικό σχήμα και τον πολύ καλό Βεζένκοβ στο «4», ήταν το «κλειδί». Τα μεγάλα σουτ του Πολ και οι άμυνες των Τσέρι-Μπόλντγουίν τον βοήθησαν σημαντικά. Όλοι τους έπαιζαν με τον… Ράις. Το 41 του Αμερικανού είναι και θέμα βραδιάς και όχι τόσο αντιμετώπισης. Αλλιώς πως θα γράφονταν οι όμορφες ιστορίες;

Ο Παναθηναϊκός των 19,1 ασίστ μοίρασε μόλις 11, αλλά σώθηκε από τα μόλις πέντε λάθη του και ο Ολυμπιακός των 14ων τελικών πασών μοίρασε 20 και δε νίκησε! Είχε όμως 12 λάθη και 11 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ. Ένα λιγότερο απ’ ότι οι «πράσινοι», με τη διαφορά πως οι νικητές τα εκμεταλλεύτηκαν περισσότερο. 15-9 το σκορ από δεύτερες ευκαιρίες, 18-6 από λάθη αντιπάλου. Εκεί ο Παναθηναϊκός επικράτησε κατά κράτος και μαζί με τον Ράις, ήταν οι κυριότερες αιτίες της νίκης του. Για του λόγου του αληθές του πόσο όμορφο ήταν αυτό που παρακολουθήσαμε, αδυνατώ να θυμηθώ ντέρμπι με τις δύο ομάδες να έχουν 101 και 108 βαθμούς στο σύστημα αξιολόγησης αντίστοιχα. Το παράδοξο, είναι πως οι περισσότεροι ήταν του Ολυμπιακού….

Επαναλαμβάνω όμως πως… χορτάσαμε μπάσκετ. Μέσα σε μία ατμόσφαιρα που παρά την πόλωση και όλα τα τριγύρω που κάλλιστα θα μπορούσαν να… οπλίσουν τα χέρια ανόητων, ήταν καταπληκτική. Αξίζουν πολλά μπράβο σε αυτούς που βοήθησαν γι’ αυτό, όμως όταν παρακολουθείς τέτοια παιχνιδάρα, οι σκέψεις για ασχήμιες μένουν στο… αυτοκίνητο. Οι δύο ομάδες τα έδωσαν όλα, πήραν διδάγματα και προχωρούν. Και όσοι αγαπούν πραγματικά το μπάσκετ ανεξαρτήτως του ποια ομάδα υποστηρίζουν, θαρρώ πως έμαθαν πολλά απόψε. Δε μπορεί να μην τους είχε λείψει αυτή η μάχη. Δε μπορεί να μην τους άρεσε. Δε μπορεί να μην κατάλαβαν πόσο διαφορετικά δίκαιες είναι οι συνθήκες στην Ευρωλίγκα με ξένους διαιτητές.

Δε γίνεται να μην επιθυμούν ακόμα και τα πιο… φανατικά μυαλά να επιστρέψει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η ποσότητα των συγκεκριμένων αγώνων σε μία σεζόν. Δε γίνεται να μη θέλουν να βοηθήσουν ΟΛΟΙ από το μετερίζι τους για να τελειώνουμε μία και καλή με το παλιό, το φθαρμένο, το παρασκηνιακό, το γαντζωμένο στην καρέκλα, που έχει την μεγαλύτερη ευθύνη για αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια στις εγχώριες διοργανώσεις. Δε γίνεται να μην άρεσαν σε όλους οι αγκαλιές των παικτών στο τέλος και το πολύ όμορφο κλίμα αποχώρησης των δύο ομάδων. Πολύ περισσότερο, δε γίνεται και οι δύο διοικήσεις, ανεξαρτήτως ποια έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη και έχει κάνει τα περισσότερα λάθη, να μην αποφασίσουν επιτέλους να δουν αυτό που έχουν με κόπο και θυσία δημιουργήσει τόσα χρόνια, ΜΟΝΟ ως προϊόν και τίποτε περισσότερο.

Αυτονόητα, μπασκετικά και με πολύ αγάπη και σεβασμό και για τις δύο πλευρές είναι όλα αυτά. Θαρρώ πως όσοι σκέπτονται έτσι, είμαστε περισσότεροι… Ας βοηθήσουμε… Ποτέ δεν είναι αργά.

Υ.Γ.: Η φωτογραφία του αγώνα στο άρθρο. Ο Ρικ Πιτίνο, αγκαλιά με τον εξαιρετικό και απόψε, Βασίλη Σπανούλη, τον οποίο αποθέωσε στις δηλώσεις του. Όπως και όλο τον Ολυμπιακό για τον εξαιρετικό τρόπο που αγωνίστηκε. Ακόμα και αυτήν την τρομερή προσωπικότητα την εξέθεσαν οι έχοντες τις τύχες του αθλήματος. Αδυνατώ να το πιστέψω…