Γίνε η αλλαγή, που θες να συμβεί…

Η τελευταία φράση του αποχαιρετιστήριου μηνύματος του Γιώργου Μπαρτζώκα στον Ολυμπιακό τον Οκτώβριο του 2014, είναι η ιδανικότερη για την αρχή στο βιβλίο της επιστροφής του. Γι’ αυτό και επελέγη στον τίτλο. Μαζί με την ορθάνοικτη πόρτα που άφηνε η φράση των αδελφών Αγγελόπουλων στο δικό τους «αντίο», προς τον πρώτο έλληνα προπονητή που κατέκτησε την Ευρωλίγκα. «Μαζί σου, παίξαμε το μπάσκετ που ονειρευόμαστε». Αυτές οι δεκατέσσερις γεμάτες νόημα και συναίσθημα συνολικά λέξεις, έδειχναν πως αυτή η σχέση που διεκόπη άκομψα και ιστορικά άδικα, θα έχει και συνέχεια. Η επιβεβαίωση, έρχεται ίσως στο κατάλληλο μομέντουμ. Πεντέμισι χρόνια μετά.

Κόντρα στις προβλέψεις και με δεδομένες τις δυσκολίες της επανασύνδεσης. Την στιγμή που η ομάδα-δηλωμένη αγάπη, του εξαιρετικού προπονητή και ανθρώπου, Γιώργου Μπαρτζώκα, τον χρειαζόταν όσο ποτέ. Με σημειολογικό χαρακτήρα, για το όραμα που υπάρχει, αλλά και την ανοδική πορεία που θα έχει στο εξής το τμήμα που ταλαιπωρήθηκε πολύ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Με πολλές αιτίες, αναπάντεχες καταστάσεις, λάθη, αλλά και φυσιολογική πτώση, σε κάτι που για πολλά χρόνια ήταν στην κορυφή. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες της διοίκησής της, αλλά κυρίως των πρωταγωνιστών στους πάγκος και στο παρκέ. Ένας εξ’ αυτών, αναμφίβολα είναι και ο 54χρονος προπονητής. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, αποκατέστησαν την κατάλληλη στιγμή την αδικία και ο ίδιος αποφάσισε σε ένα από τα πιο κρίσιμα βήματα στην καριέρα του, να είναι πλάι τους.

Κανείς δε μπορεί να γνωρίζει το αποτέλεσμα της επανένωσης. Κανένας προπονητής δεν είναι… μάγος και θα χρειαστεί πολλή και σκληρή δουλειά, αλλαγές, ριζοσπαστικές αποφάσεις, θυσίες και τομές. Φυσικά και τύχη. Όμως κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει πως ο Μπαρτζώκας ήταν η κίνηση που αλλάζει άρδην την κατάσταση, γεμίζει με αισιοδοξία, εμπνέει, και κάνει άπαντες να προσμένουν τις επόμενες κινήσεις. H οικονομική υπέρβαση για την επιστροφή του, οι εγγυήσεις που πήρε και το δεδομένο πως το μπάτζετ θα μεγαλώσει, για να αποκτήσει ξανά η ομάδα πλήρη ανταγωνιστικότητα, είναι παρελκόμενα της μεγάλης είδησης. Δείχνουν πως δεν… μάλλιαζε άδικα το… πληκτρολόγιο όσων υποστήριζαν, πως μία δύσκολη φάση είναι, θα περάσει, και πως υπάρχει δίψα για διόρθωση της κατάστασης. Τώρα χρειάζεται στήριξη όσο δεν πάει, υπομονή και εμπιστοσύνη.

Την κέρδισε με το «σπαθί» του ο κόουτς στις προηγούμενες δουλειές του. Αν δεν ήταν τόσο άτυχος με τραυματισμούς, κυρίως στη Βαρκελώνη, ίσως τώρα η επιστροφή να ήταν απλησίαστο όνειρο. Ίσως βέβαια να μην είχε φύγει και ποτέ, αν η απόλυτα δικαιολογημένη αντίδραση που έλαβε χώρα πέρυσι ενάντια στο εγχώριο κατεστημένο, είχε γίνει νωρίτερα. Όλα όμως γίνονται για κάποιο λόγο. Μαγκιά τους λοιπόν που τον έπεισαν, μαγκιά του που παίρνει το ρίσκο και δηλώνει «παρών» στην πιο δύσκολη, αγωνιστικά, στιγμή της σύγχρονης ιστορίας του τμήματος. Το μέλλον θα τους δικαιώσει. Για την ώρα, από αύριο θα πνέει νέος άνεμος στο ΣΕΦ (σ.σ. όλη την εβδομάδα απόρρεε από το ρεπορτάζ η αισιοδοξία, αλλά οι ισορροπίες ήταν πολύ λεπτές) και θα πρέπει αρχικά γίνει η προσπάθεια για το καλύτερο δυνατό φέτος. Η νίκη στη Βαλένθια, για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω, αφήνει ένα μικρό περιθώριο. Κανείς δεν θα κατηγορήσει τον Μπαρτζώκα, (και οποιονδήποτε αναλάμβανε) αν δεν γίνει η υπέρβαση της οκτάδας. Σίγουρα όμως πλέον η διεκδίκηση των πιθανοτήτων θα γίνει από άλλη βάση.

Στα προηγούμενα άρθρα, ακόμα και σε κάποιες νίκες, είχα επισημάνει πόσο αναγκαίο είναι ο Ολυμπιακός να βρει τον επόμενο προπονητή άμεσα, και να δουλέψει για το «χτίσιμο» της επόμενης σεζόν. Το ευτυχές, είναι πως ίδια άποψη είχαν και οι ηγέτες της ομάδας. Που με αυτή την κίνησή τους, αλλά και τις επόμενες, θα αποδείξουν ξανά πολλά. Το αξίζουν. Κυρίως το οφείλουν στον εαυτό τους. Καλό θα ήταν να μιλήσουν, αλλά προτιμούν με πράξεις. Τους έχει αμφισβητήσει και λοιδορήσει ο κάθε άσχετος, εκμεταλλευόμενος το ήθος τους και την, πρωτοφανή για τα ελληνικά παραγοντικά δεδομένα, συνήθειά τους, να μην συμπεριφέρονται… αλλιώς (και μπράβο τους), σε όσους εκφέρουν αντίθετη άποψη. Γι’ αυτό και θα έπρεπε να έχουν περισσότερη στήριξη (όχι έλλειψη κριτικής), ακόμα και στα λάθη τους. Στην Ελλάδα όμως δυστυχώς η υγεία δεν επιβραβεύεται και κυριαρχεί η αχαριστία.

Τα… μανίκια λοιπόν σηκώνονται και ο προπονητής, θα έχει «λευκή» επιταγή για να αλλάξει ο,τι αυτός θεωρεί σωστό. Ξέρει πολύ καλά που βρίσκεται, ξέρει τι πρεσβεύει η ομάδα και έχει όλα τα φόντα, η συνεργασία να είναι ακόμα πιο μεγάλη σε διάρκεια, από το 2022. Να κριθούν οι υπάρχοντες παίκτες για το μέλλον (σ.σ. με το «καυτό» θέμα του Μιλουτίνοφ στην πρώτη θέση της ημερήσιας διάταξης) και παράλληλα να σχεδιάζονται όσο το δυνατόν οι περισσότερες από τις κινήσεις για προσθήκες. Το ελληνικό στοιχείο υπάρχει, Παπανικολάου, Κόνιαρης, Χαραλαμπόπουλος, Βεζένκοφ, Λαρεντζάκης (τώρα ή το καλοκαίρι), αλλά και κάποια παιδιά από την αναπτυξιακή ομάδα, μπορούν να δημιουργήσουν ένα πολύ ισχυρό «κορμό», μαζί με τις παλαιότερες «κολόνες». Μακάρι να προστεθεί σε αυτή τη γκάμα και ο παίκτης που δικαιούται να γίνει ο επόμενος ηγέτης της και κατοικοεδρεύσει στην Κωνσταντινούπολη. Πλέον οι συνθήκες είναι αλλιώς και γι’ αυτόν.

Τόνωση αυτοπεποίθησης, μπόλιασμα νοοτροπίας νικητή, δουλειά, λίγα λόγια και σταθερό πλάνο χρειάζονται όλοι και η ομάδα θα έχει για πολλά χρόνια καλούς έλληνες. Είναι κομβικό όμως οι ξένοι που θα τους πλαισιώσουν, να είναι αυτοί που θα μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Το ιδανικότερο είναι το «πάντρεμα», διότι αν η πλάστιγγα της ευθύνης και των απαιτήσεων γείρει μόνο σε μία πλευρά, δουλειά δύσκολα θα γίνει. Με τον σχεδιασμό να αρχίζει σιγά-σιγά, παράλληλα με την προσπάθεια στην τρέχουσα σεζόν, από τώρα, ο Ολυμπιακός κερδίζει πολύτιμο χρόνο. Ίσως και χρήμα, διότι εύστοχες προσθήκες δεν σημαίνει απαραίτητα και πανάκριβες προσθήκες. Μεράκι και διάθεση αποδεδειγμένα υπάρχουν, η μείωση της φορολογίας βοηθάει σημαντικά, οπότε όλα μπορούν να μπουν σε μία σειρά. Με πίστη και δουλειά. Κατανόηση, ξεκάθαρες εξηγήσεις και πλάνο. Από χθες, δε νομίζω πως αμφιβάλει ούτε ένας για την ύπαρξη όλων αυτών. Στην πράξη όμως θα κριθούν όλα.

Ο κόουτς Μπαρτζώκας, επέστρεψε στο λιμάνι του, που αυτή τη φορά θα είναι πιο προστατευτικό γύρω του. Πιο ώριμο για να τον περιβάλει με αυτό που αξίζει ως ανταπόδοση. Αγάπη και εμπιστοσύνη. Θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα και για ώρες. Η ουσία, είναι πως το 2020, μπήκε ιδανικά για τον Ολυμπιακό. Τα υπόλοιπα στο… παρκέ.



Τα παλικάρια της «Φοντέτα»

Την ώρα που ο κόσμος πανηγύριζε για την είδηση της επιστροφής, ο Ολυμπιακός έπαιζε στην Βαλένθια το τελευταίο κυριολεκτικά χαρτί του, για να διατηρήσει τις λίγες ελπίδες που έχουν απομείνει για την είσοδο στην οκτάδα. Με δέκα παίκτες rotation, με έναν Μιλουτίνοφ που κανονικά δεν θα έπρεπε να αγωνιστεί, αλλά έβαλε το σώμα του κάτω από την ομάδα (όχι επειδή πληρώθηκε, όπως υποστήριζαν κάποιοι… ξερόλες), απέναντι σε μία ομάδα που ήταν σε φουλ φόρμα. Και όμως οι «ερυθρόλευκοι» τα κατάφεραν. Παίζοντας κατά διαστήματα καλό μπάσκετ, αλλά κυρίως, βγάζοντας παλικαριά. Ο Κεστούτις Κεμζούρα, ο οποίος είναι υπέροχος άνθρωπος, καλός προπονητής, αλλά όχι για πρώτος σε αυτό το επίπεδο και μάλιστα με κακοφτιαγμένη ομάδα, παραδίδει τη σκυτάλη με τη γλυκιά γεύση της νίκης. Έκανε ο,τι μπορούσε, και είναι διπλά ευχάριστο που αποχωρεί νικητής.

Ο Ολυμπιακός ήλεγξε τον ρυθμό μέσα από την άμυνά του στο πρώτο μέρος και παρότι αναγκάστηκε να παίξει με τον Πρίντεζη σέντερ για αρκετή ώρα, τα κατάφερε. Μοίρασε 23 ασίστ και έκανε μόλις 8 λάθη, περιορίζοντας την Βαλένθια σε 9 τελικές πάσες για ισάριθμα σφάλματα. Πήρε 13 πόντους από αιφνιδιασμό, εκμηδένισε το πιο επικίνδυνο «όπλο» του αντιπάλου, Ντούμπλεβιτς, είχε καλές επιλογές, ευστοχία και όμορφες συνεργασίες στην επίθεση, αλλά πήγε να την «πατήσει» από τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, και κάποια μεγάλα σουτ που έβαλαν οι Σαν Εμετέριο και Μαρίνκοβιτς. Με το ίδιο σχεδόν… νόμισμα -δύο επιθετικά ριμπάουντ- όμως «κλείδωσε» το ματς, που παρότι είχε διακυμάνσεις και αρκετές περίεργες διαιτητικές αποφάσεις, σου έβγαζε την αίσθηση πως οι «ερυθρόλευκοι» θα το έπαιρναν «ετσιθελικά»

Και πώς να γινόταν αλλιώς, όταν ο εξαιρετικός Αλέξανδρος Βεζένκοφ έκανε τέτοιο παιχνίδι επιθετικά, κατέθεσε τόση ενέργεια στην άμυνα, πήρε ριμπάουντ και έκανε ρεκόρ καριέρας σε λεπτά συμμετοχής στην διοργάνωση; Μία εβδομάδα μετά το… ανεξήγητο ένα λεπτό που έπαιξε κόντρα στη Φενέρ… Πώς να μην το έπαιρνε με το… ζόρι, όταν ο Κόνιαρης έχει κάνει τέτοιο παιχνίδι σε όλα τα επίπεδα και οι Πρίντεζης-Παπανικολάου έχουν βάλει πόντους και έχουν παίξει αλλεπάλληλες αμυνάρες, απέναντι σε θηρία; Ο Ολυμπιακός πήρε επίσης πράγματα από την δημιουργία του Ρότσεστι, πολύτιμες ανάσες από τα τρίποντα του Πολ, μοίρασε… φόβο στον αντίπαλο από την παρουσία και μόνο του Μιλουτίνοφ για λίγα λεπτά και είχε τον αρχηγό του Βασίλη Σπανούλη σε εξαιρετική δημιουργικά ημέρα. Ήταν δεδομένο πως παρότι άστοχος, στο τέλος θα βάλει και ένα κρίσιμο καλάθι για να «υπογράψει» το πολύτιμο «διπλό» ελπίδας και ψυχολογίας. Έτσι, η «Φοντέτα» αλώθηκε για πέμπτη φορά σε ισάριθμες επισκέψεις.

Ακολουθεί διπλή αγωνιστική στο ΣΕΦ με Άλμπα Βερολίνου και Μπάγερν Μονάχου. Το 2/2 είναι απαραίτητο, αλλά σε καμία περίπτωση δεδομένο. Οι εξέδρες πρέπει να είναι γεμάτες για την υποδοχή, αλλά επ’ ουδενί η ατμόσφαιρα να μην παρασύρει αρνητικά. Αν το ρεκόρ γίνει 9-11 το βράδυ της Παρασκευής, με δεκατέσσερις αγωνιστικές να απομένουν και δύο εύστοχες προσθήκες παικτών, κανείς δε μπορεί να απαγορεύσει στον Ολυμπιακό να ονειρεύεται… Ήδη πάντως έχει η μπει η παρακαταθήκη για το μέλλον. Αυτή, είναι μεγαλύτερη κατάκτηση, ακόμα και από το θαύμα της φετινής πρόκρισης.

Υ.Γ.: Η φωτογραφία του δεύτερου κομματιού του άρθρου, μιλάει από… μόνη της. Δυστυχώς, το ελληνικό λεξιλόγιο είναι τελικά φτωχό για αυτό τον παίκτη και την προσωπικότητά του. Βασίλης Σπανούλης.

Υ. Γ. 2: Ο μεγαλύτερος σύμμαχος αυτής της επανασύνδεσης και το όπλο για να πετύχει ξανα είναι η αυτογνωσία. Τα δεδομένα στην Ευρωλγικα και τα εμπόδια είναι πλεον μεγάλα. Κανένας προπονητής δεν είναι μεσσίας, ούτε σου εξασφαλίζει επανάληψη των αθλων των προηγούμενων χρόνων. Οτιδήποτε πάνω από την οκτάδα πλέον είναι υπέρβαση. Στόχος θα πρέπει να είναι το όμορφο μπάσκετ, η επανάκτηση του DNA και η σταθερότητα. Ο, τι καλύτερο προκύψει καλοδεχουμενο, όμως οι προσδοκίες θα πρεπει να είναι λογικές και συμβατές με το δεδομένο άνοιγμα της "ψαλίδας".

Follow @ZervasNikolaos