Ένας θρύλος, που γιγάντωσε τον θρύλο

Όταν μία ομάδα δεν σέβεται και δεν τιμά την ιστορία της, δεν είναι πραγματικά μεγάλη. Το ίδιο ισχύει και για τους λαούς, αλλά και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, οπότε δε θα μπορούσε από τον κανόνα να αποτελεί εξαίρεση ένας σύλλογος. Ο Ολυμπιακός, ζει την τελευταία οκταετία μαγικές στιγμές σε Ελλάδα και Ευρώπη, έχει κερδίσει τίτλους, αναγνώριση και σεβασμό, αλλά η σημερινή βραδιά τον ανεβάζει ένα-δύο ακόμα σκαλοπάτια παραπάνω. Το να αποδίδεις τιμές σε οποιονδήποτε σου έχει προσφέρει είναι το καλύτερο δυνατό. Όταν μάλιστα το τιμώμενο πρόσωπο είναι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, τα λόγια περιττεύουν.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

«Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο οποίος αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας αυτής της ομάδας, είναι ότι παρότι είχε 50 χρόνια εμπειρία από το μπάσκετ, μας συμβούλευε, ακούγοντας παράλληλα με σεβασμό τη γνώμη μας», ήταν μερικά από τα λόγια του Παναγιώτη Αγγελόπουλου στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου. Αυτά τα λόγια, σε συνδυασμό με το «πανηγυρίζω στις νίκες και πονάω πάντα στις ήττες για τον Ολυμπιακό, όπως το κάνω και με την Εθνική Σερβίας» που ξεστόμισε ο Ντούντα, είναι τα δύο βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, προπονητή και δασκάλου Ίβκοβιτς. Ενός προπονητή, που όμοιός του στην παραγωγή νέων παικτών σε όλες τις ομάδες που δούλεψε δεν υπάρχει και δύσκολα θα υπάρξει.

Ενός προπονητή, που έδινε περισσότερη βάση στο πως θα «χτίσει» χαρακτήρες και θα εκπαιδεύσει αθλητές, με αποτέλεσμα το μεγαλείο του να μην αποτυπώνεται απόλυτα στους τίτλους που έχει κατακτήσει. Όχι πως τα έξι μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ, Παγκόσμια και Ολυμπιακούς Αγώνες με την Εθνική Σερβίας συν τους είκοσι τίτλους σε συλλογικό επίπεδο, οι πέντε εξ’ αυτών ευρωπαϊκοί είναι λίγοι. Όμως θα μπορούσε να ήταν περισσότεροι, αν λειτουργούσε με γνώμονα το συμφέρον του και συνεργαζόταν μόνο με ομάδες που του πρόσφεραν 30-40 εκατομμύρια ευρώ μπάτζετ. Ίσως να γνώριζε βέβαια πως λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα του, οι συνθήκες αυτές να μην του ταίριαζαν, καθώς είναι πολλές οι φορές που τσακώθηκε με βεντέτες. Χωρίς αποκλειστικά δική του ευθύνη, κάτι που αποτυπώνεται πλήρως στον τρόπο που συνεργάστηκε με τον Βασίλη Σπανούλη και το… μέλι που στάζει ο ένας για τον άλλον σε κάθε ευκαιρία.

Ο Ολυμπιακός, το ελληνικό (δούλεψε με επιτυχία και σε Άρη, ΠΑΟΚ, Πανιώνιο και ΑΕΚ) και ευρωπαϊκό μπάσκετ, αποχαιρετούν σήμερα έναν άνθρωπο που περνώντας στο κλειστό κλαμπ των θρύλων της Ευρωλίγκας, θα μας θυμίζει πάντα πόσα πολλά έκανε για να κάνει το άθλημα βήματα μπροστά. Το φιλικό στο ΣΕΦ λοιπόν είναι λίγο παραπάνω για τον Ολυμπιακό, αλλά ανήκει και σε όλους τους πραγματικούς φιλάθλους και ανθρώπους του μπάσκετ. Που ήταν τυχεροί που τον έζησαν, δούλεψαν, πανηγύρισαν, μάλωσαν, δάκρυσαν μαζί του. Από οποιοδήποτε πόστο και αν υπήρξε το… εργασιακό συναπάντημα πάντως (ακόμα και για μας τους δημοσιογράφους) όλοι κάτι πήραν. Μικρό ή μεγάλο σε οποιαδήποτε μορφή. Η παρακαταθήκη του είναι μεγάλη, αφού μιλώντας για Ολυμπιακό, δεν είναι μόνο οι δύο Ευρωλίγκες, τα ισάριθμα πρωταθλήματα και κύπελλα Ελλάδας, αλλά το έδαφος που έσπειρε, ιδιαίτερα στη δεύτερη θητεία του, για να καλλιεργεί ακόμα και σήμερα η ομάδα τους καρπούς.

Αν στην πρώτη του θητεία το 1997 η ομάδα δεν είχε αλλάξει την επόμενη κιόλας σεζόν και αν το καλοκαίρι του 2012 οι συζητήσεις με τους Αγγελόπουλους για την παραμονή του είχαν διαφορετική κατάληξη, η τροπαιοιθήκη των «ερυθρόλευκων» θα ήταν ακόμα πιο γεμάτη. Νομίζω όμως πως περισσότερο και από αυτά, αξίζει ότι είχε τα κότσια να δουλέψει με αμούστακα παιδιά που τώρα αποτελούν τον βασικό ελληνικό κορμό της ομάδας αλλά και της Εθνικής και θα συνεχίσουν να γράφουν ιστορία. Η δικιά του είναι τέτοια, που δε χωράει σε ένα άρθρο, ιδιαίτερα ανθρώπου που τον γνώρισε επαγγελματικά στα δέκα τελευταία χρόνια της καριέρας του. Ναι, μετά από ήττες δε μιλιόταν, αλλά όταν νικούσε σε καλούσε έξω για ποτό και ας μην σε ήξερε και πολύ. Ο σεβασμός που ενέπνεε μόνο και μόνο η παρουσία του στον χώρο όμως, ήταν τόσο μεγάλος που ένιωθες… ηλεκτρισμό σε κάθε του λέξη. Και σχεδόν πάντα είχε κάτι να πει.

Του αξίζει λοιπόν σήμερα ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και μία βαθιά υπόκλιση για όλα όσα πρόσφερε. Ένα όσο το δυνατόν πιο γεμάτο ΣΕΦ και ένα ειλικρινές ευχαριστώ για όλες τις στιγμές μεγαλείου που πρόσφερε απλόχερα στο άθλημα που αγαπάμε.

Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις κόουτς Ντούντα…

Υ.Γ.1. Έχω ασχοληθεί πολλές φορές με το φαινόμενο. Η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού έχει δυσανάλογη ποσοτικά στήριξη από τον κόσμο της σε σχέση με αυτά που έχει κατορθώσει. Και όταν η προσέλευση είναι μαζική, με ευθύνη και της διοίκησης, μπαίνουν στο ΣΕΦ άτομα που πολλάκις την έχουν… καταστρέψει. Τα εισιτήρια για τον σημερινό αγώνα, θα έπρεπε να έχουν εξαντληθεί, εκτός όλων των άλλων σημαντικών και για το φιλανθρωπικό του χαρακτήρα του.

Υ.Γ.2: Μία από τις μεγαλύτερες κινήσεις των αδελφών Αγγελόπουλων, είναι που κατάφεραν το 2010 να πείσουν τον Ίβκοβιτς να… καταπατήσει την φιλοσοφία ζωής και να εργαστεί για δεύτερη φορά στον ίδιο σύλλογο.

Follow @ZervasNikolaos