Ένα σουτ, μια άμυνα, μία αλλαγή, ένας… νόμος

Το ότι ένα ματς ανάμεσα σε ισοδύναμες ομάδες κρίνεται στη λεπτομέρεια, αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο κλισέ, αλλά το βράδυ της Τσικνοπέμπτης στο ΟΑΚΑ επιβεβαιώθηκε για μία ακόμα φορά. Στο καλύτερο ποιοτικά παιχνίδι από τα τρία που παρακολουθήσαμε φέτος ανάμεσα στους δύο «αιώνιους» στο ίδιο γήπεδο, ο Παναθηναϊκός βγήκε ξανά νικητής, διότι όταν χρειάστηκε αυτές τις λεπτομέρειες, είχε το καθαρό μυαλό για να τις εκμεταλλευτεί. Νίκησε παίζοντας μέτρια αλλά ψυχωμένα, έναν καλύτερο σε σχέση με τα ματς κυπέλλου και πρωταθλήματος Ολυμπιακό, βάζοντας θεμέλια πρόκρισης στα προημιτελικά, αλλά και για τη διεκδίκηση της δεύτερης προνομιούχου θέσης του ομίλου.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Πήρε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο –νίκη κόντρα στον «αιώνιο»-… οξυγόνο μετά από τρεις σερί ήττες, που αν γίνονταν τέσσερις, θα έβαζαν αμφιβολίες ενόψει της συνέχειας και θα καταρράκωναν τη ψυχολογία στο έπακρο. Από την άλλη οι «ερυθρόλευκοι», έδειξαν καλύτερα προετοιμασμένοι πνευματικά, τακτικά και αγωνιστικά, αλλά για μία ακόμα φορά σε αυτό το γήπεδο, υστέρησαν σε ευστοχία και καθαρό μυαλό στην κρίσιμη στιγμή. Τα δύο αυτά στοιχεία , ο Παναθηναϊκός τα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο και νίκησε. Διότι δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι πέντε ή έξι φορές πίσω με -3 και -4 και να απομένουν τριάμισι λεπτά και ΠΑΝΤΑ να βρίσκεις απαντήσεις, άσχετο αν βοήθησε και η ανικανότητα του αντιπάλου να παίξει ΜΙΑ σοβαρή άμυνα σε αυτές τις περιπτώσεις. Η νίκη, μάλιστα παίρνει μεγαλύτερη αξία, όταν παίζεις με κλειστό rotation και έχεις ουσιαστικά…. δυόμισι παίκτες σε καλή βραδιά.

Αποδείχθηκε όμως πως στο μπάσκετ, όταν πας τον ρυθμό, το σκορ και το παιχνίδι γενικότερα στα… μέτρα σου, όλα μπορεί να συμβούν. Ο Ολυμπιακός, αν ήταν λίγο πιο τυχερός σε δύο περιπτώσεις μακρινών σουτ υπό εξαιρετικές προϋποθέσεις (Σπανούλης στο 61-61) θα είχε νικήσει και με … under επιθετικά καταστάσεις, αλλά μέσα από το παιχνίδι έχασε πολλάκις την ευκαιρία να δώσει τη χαριστική βολή (π.χ. στο 55-59) και αυτό του στοίχισε. Ο Παναθηναϊκός όμως, ακόμα και σε περίπτωση «διπλού», θα είχε πάει ξανά το παιχνίδι εκεί που ήθελε. Οι «ερυθρόλευκοι» απώλεσαν μόλις δύο αμυντικά ριμπάουντ, παρόλα αυτά δεν μπόρεσαν να τρέξουν στον αιφνιδιασμό, γεγονός που θα τους έβαζε για τα καλά σε θέση «οδηγού». Γιατί δεν έγινε; Πολύ απλά γιατί οι «πράσινοι» είναι μία εξαιρετικά δουλεμένη ομάδα στις επιστροφές, με τρομερούς αθλητές.

Ένα πολύ σημαντικό συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά, -λαμβάνοντας υπόψη τη σοβαρή παράμετρο που λέει ότι έχουμε δει τρία σερί παιχνίδια στο ΟΑΚΑ-, είναι ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει βρει για τα καλά το «κουμπί» του αντιπάλου, με αποτέλεσμα ακόμα και στην μέτρια βραδιά της, η ομάδα να αυξάνει σημαντικά τις πιθανότητές της. Κατάφερε να νικήσει με σούπερ Λάσμε, Ούκιτς, υποφερτό δημιουργικά Διαμαντίδη και έναν Γκιστ που πονούσε αλλά «έσφιγγε» τα δόντια για να βοηθήσει. Από εκεί και έπειτα, πλήν του Ματσιούλις αμυντικά, σχεδόν όλοι μέτριοι ως κακοί. Στην αντίπερα όχθη, ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε ετοιμάσει ένα από τα καλύτερα πλάνα για τέτοιο παιχνίδι, με περισσότερο low post παιχνίδι, απελευθέρωση του Σπανούλη (άσχετο αν ήταν και πάλι ανεξήγητα άστοχος στο ΟΑΚΑ) από τα συνεχόμενα πικ εν ρολ που στο πρόσφατο παρελθόν έβρισκαν… τοίχο, αλλά θεωρώ ότι υστέρησε στην κατανομή του χρόνου.

Ο Περπέρογλου κάνει το παιχνίδι της… ζωής του ως παίκτης του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ στο πρώτο δεκάλεπτο και κάθεται ανεξήγητα στον πάγκο για όλο το δεύτερο. Όταν μπαίνει στο δεύτερο ημίχρονο, είναι φανερά εκτός ρυθμού, με αποτέλεσμα να χαθεί μία σούπερ ευκαιρία να αποδειχθεί σε κομβικό για την εξέλιξη του αγώνα στοιχείο. Ελέγχονται επίσης κάποιες αποφάσεις στον χρόνο που αποσύρθηκαν Πρίντεζης-Σπανούλης (έδειχναν να έχουν βρει ρυθμό), ενώ ακόμα και ο Κατσίβελης έδειξε στα έξι λεπτά που έπαιξε πιο έτοιμος για ουσιαστική βοήθεια απ’ ότι ο Κόλινς. Θα αντιπαρατάξει κανείς πως με ένα σουτ παραπάνω, όλα τα προηγούμενα θα είχαν αποπεμφθεί στις καλένδες, όμως η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός έχασε πάλι, παρόλο που δεν ήταν χειρότερος και απώλεσε ευκαιρία να κάνει τη ζωή του ευκολότερη.

Προτού αναφερθούμε στην επόμενη μέρα που έχει μία κοινή συνισταμένη, αξίζει να αναφέρουμε στοιχεία που προβληματίζουν και για τους δύο. Σκοπός είναι να τους δούμε αμφότερους μέχρι το τέλος της διαδρομής –Μιλάνο-, οπότε είναι ηλίου φαεινότερο ότι, αγωνιστικά, απέχουν αρκετά για να χαρακτηριστούν φαβορί στα προημιτελικά, ανεξάρτητα με ποια θέση θα καταλάβουν στον όμιλο. Ο Παναθηναϊκός, θα πρέπει σε μία τόσο μεγάλη βραδιά, να μην επαναπαυτεί στη νίκη, αφού για ένα ακόμα βράδυ ήταν κακός επιθετικά στο γήπεδό του.

Ο Ράιτ που έρχεται σίγουρα θα βοηθήσει στο να δοθούν «ανάσες», αλλά με τέτοια παραγωγική απόδοση, θα έχει πρόβλημα να προκριθεί ακόμα με πλεονέκτημα έδρας. Ο Ολυμπιακός από την άλλη, οφείλει να απαντήσει στο… πάγιο ερώτημα του τι φταίει και δεν μπορεί να νικήσει εδώ και δώδεκα χρόνια παιχνίδι που κρίνει κάτι σημαντικό στο «κάστρο» του αντιπάλου ή αλλιώς να βρει μπασκετικά και ψυχολογικά τον τρόπο να μην αφήνει τους «πράσινους» να του επιβάλουν τον… νόμο τους. Γιατί για να φτάσουν ψηλά, θα χρειαστεί να νικήσουν ισοδύναμους ή ακόμα και καλύτερους αντιπάλους.

Όσο για την κοινή συνισταμένη; Έχει να κάνει με τις επτά εναπομείνασες αγωνιστικές του Top 16, που τους αναγκάζει να μην μείνουν περισσότερο από εικοσιτέσσερις ώρες στο μεταξύ τους 66-62… Ούτε ο νικητής προκρίθηκε, ούτε ο ηττημένος αποκλείστηκε, οπότε για να… μικρύνουν την απόσταση προς τον τελικό προορισμό, οφείλουν να κοιτάξουν μπροστά και να αποφύγουν πανηγύρια και καταστροφολογία αντίστοιχα…

Υ.Γ. Επιτρέψτε μου να πανηγυρίσω που το πρώτο μετά από δώδεκα χρόνια εν Ελλάδι ντέρμπι Ευρωλίγκας, ήταν πραγματικά τέτοιο. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και η ΚΑΕ με τις άξιες συγχαρητηρίων προσπάθειές της, κατάφεραν να δημιουργήσουν μία «θερμή» ατμόσφαιρα και να διεξαχθεί σε υπέρ του δέοντος ευρωπαϊκό πλαίσιο και μάλιστα σε ένα τόσο κρίσιμο και οριακό σε εξέλιξη ματς. Έχουν συμβεί τόσα πολλά, που δυστυχώς ακόμα και τα αυτονόητα θα πρέπει να επιβραβεύονται. Τελικά όταν θέλουμε ή όταν οι τιμωρίες είναι αυστηρές, μπορούμε. Μακάρι να ζήσουμε κάτι ανάλογο και στο ΣΕΦ.

Υ.Γ.1: Η διαφορά… καθαρού μυαλού των δύο ομάδων στο τέλος, αντικατοπτρίζεται πλήρως από δύο πράγματα. Στα 48΄΄ στο 62-61 ο Ολυμπιακός πάει σε αργή επίθεση (βολεύει τον Παναθηναϊκό) αντί να κάνει μία γρήγορη για να έχει και δεύτερη. Από την άλλη ο Παναθηναϊκός, με το σκορ 59-55 κατά του, δεν έχει σουτάρει από μακρινή απόσταση και πάει ΟΛΕΣ τις επιθέσεις του με drive…

Follow @ZervasNikolaos