Πολλές φορές η θεωρία από την πράξη απέχει χιλιόμετρα. Πριν το χθεσινό ντέρμπι, οι περισσότεροι συμφωνούσαν πως ο Παναθηναϊκός είναι εκείνος που λόγω του ότι είχε μεγαλύτερη ανάγκη το αποτέλεσμα, θα παρουσιαζόταν πιο αποφασισμένος και ο Ολυμπιακός που ακόμα και με ήττα είχε στο χέρι του ή αλλιώς στην έδρα του το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, δεν θα τα κατάφερνε. Η πραγματικότητα αποδείχθηκε εντελώς διαφορετική, αφού είδαμε τους «πράσινους» να μην παίζουν καθόλου καλά και χωρίς ενέργεια και τους «ερυθρόλευκους» με το… μαχαίρι στα δόντια.
Γράφει ο Νίκος Ζέρβας
Ίσως να επιβεβαιωνόταν και στο παρκέ του ΟΑΚΑ η συγκεκριμένη πρόβλεψη, αν ο Παναθηναϊκός δε μετρούσε συνολικά 5-0 νίκες, γεγονός που έβαζε την «ταμπέλα» του οριακού για την ψυχολογία ενόψει της συνέχειας και το γόητρο του Ολυμπιακού. Ασφαλώς, οι τελικοί νικητές στο ΟΑΚΑ απεκόμισαν και βαθμολογικά οφέλη, όμως αν ήταν κανείς υποχρεωμένος να βάλει στην ζυγαριά το ουσιαστικό με το ψυχολογικό όφελος, η πλάστιγγα θα έγερνε έστω και ελάχιστα προς το δεύτερο. Αυτό που επιβεβαίωσε πως στην φετινή Ευρωλίγκα ο Γιάννης Σφαιρόπουλος και οι παίκτες του έχουν κάνει μία εξαιρετική πορεία στο όριο του ακατόρθωτου, αν αναλογιστεί κανείς πως μέχρι το χθεσινό ματς, έπαιζαν χωρίς κομβικούς παίκτες στη διάθεσή τους και με τουλάχιστον δύο απουσίες κάθε εβδομάδα.
Δεν είναι εύκολο να έχεις νικήσει δύο φορές υπερδυνάμεις όπως Ρεάλ Μαδρίτης, Φενέρμπαχτσε και από μία ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τον Παναθηναϊκό σε μία έδρα που κόχλαζε και είναι στις τρεις πιο «καυτές» της Ευρώπης. Αν για δύο πράγματα έχουν φέτος -έως ένα βαθμό δίκαια- παράπονο οι φίλοι του Ολυμπιακού (αυτοί που ακολουθούν πιστά και δεν θυμούνται το ΣΕΦ μόνο στα ντέρμπι), είναι η αστάθεια της ομάδας (νίκη στη Μαδρίτη και μετά ήττα από την ΑΕΚ κλπ.) και το ότι μέχρι χθες δεν είχε βρει τον τρόπο να νικά τον «αιώνιο» αντίπαλο. Και αν η απάντηση στο πρώτο βρίσκει σε μεγάλο βαθμό απάντηση στις συνεχόμενες απουσίες και τα «μπες-βγες», «ανέβα-κατέβα θέσεις», στο δεύτερο υπήρχαν πολλά ερωτηματικά που απαντήθηκαν σε κάποιο βαθμό χθες.
Διότι η νίκη και ο τρόπος που ήρθε αγωνιστικά στην σκακιέρα, αποτελεί, με εξαίρεση το μόνιμο πρόβλημα του στείρου τέταρτου δεκαλέπτου- ένα είδους εξιλέωσης για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο και τους παίκτες του. Ο πρώτος ετοίμασε αυτή τη φορά εξαιρετικά την ομάδα για να αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό, με νέα τρικ και ιδέες στο μαρκάρισμα των ατού του, αλλά και διαφορετικού στυλ επιθέσεις και οι δεύτεροι, παρότι έχασαν διαφορά 13 πόντων, είχαν τα αποθέματα και το καθαρό μυαλό να πάρουν στο τέλος αυτό που άξιζαν βάσει συνολικής εικόνας. Οι «ερυθρόλευκοι», έβαλαν παρακαταθήκη για μία εκ των θέσεων «2» η «3» στην κανονική διάρκεια (χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχουν εξασφαλίσει το Final 4), υπό προϋποθέσεις μπορούν να βγουν και πρώτοι, αλλά αυτό που κρατούν είναι η ηρεμία που εξασφάλισαν μέχρι το τέλος της σεζόν.
Ίσως να κατάλαβαν επίσης πως μόνο ξεγραμμένοι δεν είναι στους ελληνικούς τελικούς, παρότι ο Παναθηναϊκός έχει δικαιότατα το πλεονέκτημα έδρας, αλλά μέχρι τότε έχουμε πολύ καιρό, ενώ φέτος υπάρχει πιο ικανή από ποτέ και η ΑΕΚ. Άλλη μία παρακαταθήκη πάντως για ένα ακόμα καλύτερο μέλλον στην διοργάνωση, αποτελούν οι… τρεις προσθήκες που είχε χθες ο Ολυμπιακός, που τον ανέβασαν και θα τον ανεβάσουν ακόμα περισσότερο επίπεδο στο παιχνίδι του. Διότι μπορεί για ένα ακόμα βράδυ η απόδοση, το καθαρό μυαλό και η παλικαριά των αρχηγών Σπανούλη (δεν βαριέσαι ποτέ να γράφεις για αυτό το μπασκετικό θαύμα) και Πρίντεζη να οδήγησε το… καράβι σε ήρεμα νερά, μπορεί οι Παπαπέτρου (κυρίως) και Παπανικολάου να ήταν καθοριστικοί και οι Μιλουτίνοφ-ΜακΛιν νικητές στις δύο ρακέτες, όμως σίγουρα θα μιλούσαμε διαφορετικά σήμερα, αν δεν έπαιζαν με τον τρόπο που έπαιξαν οι Ρόμπερτς, Τιλί και Μπράουν.
Ο πρώτος έκανε δεύτερο μεγάλο παιχνίδι στον Ολυμπιακό μετά από αυτό στην έδρα της Φενέρ, δείχνοντας επιθετικότητα, αποφασιστικότητα και πείσμα από την πρώτη φάση. Η ποιότητά του είναι δεδομένη, το επισημαίναμε και στα πολύ άσχημα του βράδια, αλλά έστω και την κατάλληλη στιγμή αν σταθεροποιήσει την απόδοσή του, θα είναι τεράστιο κέρδος. Είτε αυτό οφείλεται στην εμπιστοσύνη-στήριξη του προπονητή του, είτε στην δημιουργία υγιούς ανταγωνισμού μετά την άφιξη του Μπράουν, τα οφέλη θα είναι τεράστια και θα είναι σαν τρίτη μεταγραφή!
Ο Γάλλος φόργουορντ αν και χωρίς ρυθμό από την μακροχρόνια απουσία του, έδειξε πόσο διαφορετική θα ήταν η ομάδα, κυρίως στην άμυνα, αν δεν ήταν άτυχος. Πληθωρική παρουσία στη ρακέτα, αμυνάρες, ενέργεια, αθλητικότητα, ριμπάουντ. Και ακόμα δεν έχει δείξει τίποτα. Το βέβαιο, είναι ότι με αυτόν θα βλέπαμε άλλο Ολυμπιακό, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Άλλο Ολυμπιακό, πιο επιθετικό, πιο απρόβλεπτο, πιο πολύπλευρο στην επίθεση θα δούμε και με τον Μπόμπι Μπράουν. Ο Αμερικανός με πέντε προπονήσεις, βοήθησε πολύ την ώρα που Μάντζαρης και Ρόμπερτς ήταν στον πάγκο με 4 φάουλ. Έκανε τα απλά, δημιούργησε, οργάνωσε και όποτε χρειάστηκε μπούκαρε και σκοραρε. Όταν παίρνεις παίκτη από το πάνω ράφι, το ρίσκο να μη σου βγει ελαχιστοποιείται, όμως αυτό που είναι πολύ θετικό, είναι πως έχει δεχθεί από νωρίς τον ρόλο του και δεν θα εκβιάζει προσπάθειες, θέλοντας να γίνει μέρος της ομάδας.
Πλέον, ο Ολυμπιακός αρκεί να πάρει τα παιχνίδια στην έδρα του και ίσως αυτό στη Μάλαγα για να είναι δεύτερος, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι μπορεί να δουλέψει χωρίς άγχος για να ενσωματώσει απόλυτα τους νέους παίκτες και να βελτιώσει τις αδυναμίες του. Στα πλέι οφ κρίνονται όλα και εκεί πρέπει να παρουσιαστεί ακόμα πιο έτοιμος και αποφασισμένος για ένα ακόμα Final 4. Με τα μέχρι τώρα πεπραγμένα του το αξίζει απόλυτα, όμως πολλές φορές και το μπάσκετ κάνει… αδικίες.
Υ.Γ.1: Το παιχνίδι δεν ήταν τόσο όμορφο σταθερά και σε διάρκεια, όμως το σασπένς και η κατάθεση προσωπικότητας, το μετέτρεψε σε ματσάρα. Μακάρι να δούμε και άλλα τέτοια είτε στους τελικούς, είτε στα πλέι οφ, αν το θελήσει η… μοίρα τους στη συνέχεια της διοργάνωσης. Οι μεγάλες ομάδες άλλωστε δεν διαλέγουν, γιατί μετά τους βγαίνει μπούμερανγκ. Αν θέλει να έρθει, ας έρθει…
Υ.Γ.2: Μετά από αρκετά παιχνίδια που είχε προβλήματα από τον Τσάβι Πασκουάλ, ο κόουτς Σφαιρόπουλος έκανε το τέλειο κοουτσάρισμα. Όλες οι λεπτομέρειες δουλεμένες σε άμυνα και επίθεση, ενώ το πλάνο απειλήθηκε μόνο από την τεράστια παικτάρα που λέγεται Νικ Καλάθης και την εξαιρετική απόδοση του Γκιστ. Η ιδέα να μαρκάρει ο Πρίντεζης τον ηγέτη των «πράσινων» στο τέλος, ίσως να ήταν η πιο καθοριστική για το «διπλό». Τους προπονητές πάντως τους κάνουν και οι παίκτες απο το πόσο σωστά εκτελούν τις εντολές τους. Αυτοί είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές.
Υ.Γ.3: Ο Καταλανός τεχνικός, δικαιούται όπως όλοι ένα κακό βράδυ προπονητικά. Θα ήταν αφύσικο να νικά συνέχεια τον μεγάλο του αντίπαλο. Είναι δεδομένο πως δεν πήρε από τους Τζέιμς και Πέιν όσα ο Ολυμπιακός από τους δύο καινούργιους παίκτες του, όμως θεωρώ πως το μεγαλύτερό λάθος του ήταν η εμπιστοσύνη στον Λοτζέσκι και ότι αδίκησε κάπως τους Βουγιούκα, Αντετοκούνμπο και σίγουρα τον Ντένμον που έμοιαζε πιο έτοιμος για αυτό το ματς.
Υ.Γ.4: Ο Ολυμπιακός ήταν εξαιρετικός στην άμυνα «5 εναντίον 5» με αλλαγές στην άμυνα, πίεση πάνω στη μπάλα, εκπληκτικό επιθετικό transition και αποστάσεις, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που δε μπορούσε να βρει την συνηθισμένη ενέργεια του από την αθλητικότητα που διαθέτει στο ΟΑΚΑ και ήταν στατικός στη δική του επίθεση.
Υ.Γ.5: Η αλήθεια είναι πως είναι λίγο ανακόλουθο να ανακοινώνεις πως η ομάδα δεν ασχολείται με την διαιτησία και να το κάνεις λίγες ημέρες μετά και σχεδόν σε όλη την χρονιά στη μία διοργάνωση. Η ασχολείσαι ή δεν ασχολείσαι. Όπως για παράδειγμα ο καταπληκτικός, Τσάβι Πασκουάλ. Μάλλον το άλλοθι (φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις όπου υπάρχουν δίκαια παράπονα εκατέρωθεν) είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο.
Follow @ZervasNikolaos
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
