Βασίλη, ευλογημένοι εμείς που σε ζούμε

Στις περισσότερες δηλώσεις του, όπως κάνουν όλοι οι πραγματικά μεγάλοι που σέβονται τον εαυτό τους, το άθλημα και τους γύρω τους, ο Βασίλης Σπανούλης χαρακτηρίζει τον εαυτό του ευλογημένο. Όχι μόνο για το ταλέντο που του έδωσε ο Θεός και εκείνος το αξιοποίησε με δεκάδες χιλιάδες εργατοώρες, αλλά κυρίως για τις ομάδες που έπαιξε, τους συμπαίκτες του και τους προπονητές του. Υπάρχουν δεκάδες λόγοι και πράξεις που αποδεικνύουν το αδαμάντινο του χαρακτήρα του, αλλά οι συγκεκριμένες και συνεχόμενες αναφορές, σε όσους τον βοήθησαν να μεγαλουργήσει, είναι ίσως η πιο τρανή απόδειξη.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Ομολογώ όμως πως αν μου ζητούσε κανείς να βάλω στη ζυγαριά το μέγεθος της δικής του ευλογίας με την δική μας που τον ζούμε, τον παρακολουθούμε να μεγαλώνει συνεχώς τον μύθο του και τον απολαμβάνουμε σαν παίκτη, θα δυσκολευόμουν πολύ να αποφασίσω. Διότι, όσο και αν οι απόψεις πάντα είναι υποκειμενικές, απ’ όποια πλευρά και αν παρακολουθεί κανείς μπάσκετ (οπαδός, φίλαθλος, δημοσιογράφος, αντίπαλος παίκτης ή προπονητής), δε μπορεί παρά να νιώθει τυχερός και ευλογημένος που έζησε και ζει αυτόν τον ασύλληπτο παίκτη. Ένα παιδί που κατάφερε από πολύ μικρός να επιβιώνει κάτω από αρκετά δύσκολες συνθήκες, χωρίς τον αγαπημένο του πατέρα και με μεγάλη αγάπη για το άθλημα έφτασε στην κορυφή.

Από τα γήπεδα και τις ομάδες της Λάρισας, στο Μαρούσι, στον Παναθηναϊκό, στους Ρόκετς και στον Ολυμπιακό, αλλά και την Εθνική ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης και του Κόσμου. Πριν 26 χρόνια σε ένα Παγκράτι-Άρης στο Μετς, ο τεράστιος και εξεπέρστος Νίκος Γκάλης (η προ ετών δήλωσή του πως ο Σπανούλης είναι ο μοναδικός της νέας γενιάς που του μοιάζει τα λέει όλα), γινόταν πρώτος σκόρερ όλων των εποχών ξεπερνώντας τον Βασίλη Γκούμα. Το βράδυ της 13ης Απριλίου σε ένα άλλο ιστορικό γήπεδο, αυτό της Νέας Σμύρνης, το σκηνικό επαναλήφθηκε. Άπαντες σταμάτησαν να παίζουν για να αποθεώσουν το νέο μεγάλο ρεκόρ του 35χρονιυ γκαρντ του Ολυμπιακού. Ίδια εικόνα, διαφορετική εποχή. Δυστυχώς με άδειες εξέδρες και χωρίς την αποθέωση-αναγνώριση του κοινού που ήταν δεδομένη. Ειδικά όταν μιλάμε για τους μπασκετόφιλους του Πανιωνίου.

Ο Βασίλης Σπανούλης λοιπόν σε άλλη μία κορυφή. Αυτή του πρώτου σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος από το 1992 και έπειτα. Και ακόμα έχει δύο-τρία χρόνια μπροστά του να πιάσει και άλλες πρωτιές. Αρκεί να είναι υγιής. Διότι όρεξη για δουλειά και αυταπάρνηση έχει σε ποσότητες υπερβολικές που καταργούν την κοινή λογική. Ψυχικά και σωματικά είναι σε εξαιρετική κατάσταση, διαψεύδει όλους τους αμφισβητίες και… τρέφεται απ’ όλους όσοι θεωρούν πως τον έχουν… τελειώσει εδώ και χρόνια. Ας πρόσεχαν.

Εκτός από όλους όσοι ασχολούμαστε με το μπάσκετ, ευλογημένος είναι και ο Ολυμπιακός που τον έχει από το 2010 και έπειτα στις τάξεις του. Είναι ο άνθρωπος και ο παίκτης (έχει σημασία που πρώτα μπαίνει ο άνθρωπος) που άλλαξε την σύγχρονη ιστορία του συλλόγου και όχι μόνο, διότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ θα είχε διαμορφωθεί διαφορετικά αν δεν είχε πάρει αυτή τη μεγάλη, πολύκροτη και δύσκολη απόφαση αλλαγής στρατοπέδου. Οι περισσότεροι που έχουν αποπειραθεί να δώσουν εξήγηση ή να… αποκαλύψουν γιατί το έκανε, δεν έχουν καν πλησιάσει στο γιατί, αλλά αυτό δεν είναι της στιγμής. Ο ιστορικός του μέλλοντος, θα βάλει το όνομά του πλάι σε αυτό των αδελφών Αγγελόπουλων, όχι μόνο διότι τον έπεισαν και συνάμα πόνταραν πάνω του, αλλά κυρίως διότι αν δεν είχαν πάρει τις μετοχές των «ερυθρόλευκων», το τμήμα μπάσκετ δύσκολα θα είχε ζήσει όλα αυτά τα μαγικά και ανυπέρβλητα συναισθηματικά των τελευταίων χρόνων.

Αναμφίβολα, ο Βασίλης Σπανούλης είναι ο μεγαλύτερος αθλητής που φόρεσε τη φανέλα αυτού του συλλόγου σε όλα τα σπορ. Πριν βιαστείτε να το αμφισβητήσετε, βάλτε στην εξίσωση αξία παίκτη, νοοτροπία, εργατικότητα, αφοσίωση, πίστη, επιρροή στο παιχνίδι και στο σύνολο και προσφορά σε τίτλους. Ίσως όλα αυτά και το μέγεθός του, να γίνουν απόλυτα κατανοητά, όταν θα έρθει εκείνη η δύσκολη μέρα της αποχώρησης. Ευχή όλων να γίνει όπως του αξίζει. Μπροστά στο κοινό της ομάδας που δέθηκε περισσότερο απ’ όλες, πήρε και έδωσε αγάπη, κατέγραψε και καταγράφει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

Αν και έχω την αίσθηση πως θρύλος (Ολυμπιακός) και μύθος (Σπανούλης), έχουν πολλά να κάνουν και μετά από αυτή τη «μαύρη» μέρα που δεν θα είναι ποια παίκτης…