Ας ξυρίσουμε στο τέλος τον… γαμπρό στον Ολυμπιακό

Όταν πέντε λεπτά πριν από το φινάλε του χθεσινού ντέρμπι ο Ολυμπιακός προηγούταν με εννέα πόντους διαφορά, έχοντας συνολικά καλύτερη εικόνα από τον Παναθηναϊκό, κρατούσε στα χέρια του μία ευκαιρία να κερδίσει χρόνο, ψυχολογία και ηρεμία για να δουλέψει χωρίς πίεση στη συνέχεια. Η στείρα εκτελεστικά συνέχεια, τα λάθη στις περιστροφές της άμυνας, ακόμα και σε εκδήλωση αιφνιδιασμού και κυρίως, η εξαιρετική αντίδραση των «πράσινων» σε άμυνα και επίθεση, τον οδήγησε στην ήττα και την απώλεια της. Διότι ουσιαστικά αυτό χάθηκε και τίποτα παραπάνω σε αυτό το πρώτο ντέρμπι της σεζόν.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Απλά στην Ελλάδα, έχουμε το κακό συνήθειο να κρίνουμε προσπάθειες, προπονητές, παίκτες και οργανισμούς, κυρίως με βάση τα αποτελέσματα στα ντέρμπι «αιωνίων». Όπως πολύ εύκολα αν κρατούσε το ροζ φύλλο αγώνα ο Ολυμπιακός (ούτε την πρωτιά θα είχε εξασφαλίσει και πολύ περισσότερο το πρωτάθλημα) θα υπήρχαν, κακώς, αποθεωτικά σχόλια, έτσι τώρα ο κόσμος ισοπεδώνει, αγνοώντας το γεγονός πως η συγκεκριμένη ομάδα είναι ανέτοιμη (όπως και ο Παναθηναϊκός), δεν έχει κάνει, ΟΥΤΕ ΜΙΑ, προπόνηση με όλους τους παίκτες διαθέσιμους και κυρίως, είχε δύο κομβικές απουσίες. Του ηγέτη της, αλλά και του βασικού της πλέι μέικερ, που σύμφωνα με τα όσα έδειξε στα φιλικά, την αλλάζει επίπεδο.

Ίσως αυτά τα πρώιμα συμπεράσματα και οι αφορισμοί, να είχαν αφεθεί κατά μέρους, αν αυτή η ήττα με -3, που πριν το παιχνίδι θα θεωρούταν απόλυτα φυσιολογική με τις συνθήκες που υπήρχαν (συν το άδειο ΣΕΦ και τους τέσσερις νέου ξένους στο ρόστερ), είχε έρθει με τον Παναθηναϊκό από την αρχή μπροστά στο σκορ. Είναι κατανοητό να αφήνει πίκρα ο τρόπος, όμως δύο πράγματα έχουν μεγαλύτερη σημασία αυτή την ώρα, ακόμα και από το ότι ο Ολυμπιακός έμεινε με το «καλημέρα» πίσω στο κυνήγι του πλεονεκτήματος έδρας στο πρωτάθλημα. Το πρώτο είναι να δούμε τι καινούργια πράγματα έχει βάλει στο παιχνίδι του, το κατά πόσο μπορεί να αξιοποιήσει το πλήρες ρόστερ του και στο διά ταύτα κατά πόσο θα αρέσει περισσότερο το μπάσκετ που θα παίξει.

Διότι μέχρι το 35ο λεπτό και παρά τα φυσιολογικά σκαμπανεβάσματα στην απόδοση, αυτό που είδαμε από τον νέο Ολυμπιακό χωρίς τους δύο «εγκεφάλους» του δημιουργικά και εκτελεστικά, ήταν για την εποχή σχετικά όμορφο και καινούργιο. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν αφήσει επ’ ουδενί την επιθυμία τους να παίξουν καλή άμυνα και να ελέγξουν τον ρυθμό και τις κατοχές μέσα από αυτή. Έχουν δεδομένα προβλήματα στην δεύτερη και τρίτη περιστροφή, αλλά και στις αλλαγές λόγω του ότι δεν έχουν αθλητικό πεντάρι τύπου Μπιρτς ή Χάντερ, όμως η διάθεσή τους είναι δεδομένη και μόνο καλύτεροι μπορεί να παρουσιαστούν στη συνέχεια, όταν θα συνεννοούνται καλύτερα στο παρκέ.

Στην επίθεση, είναι εμφανές πως οι παίκτες που έχουν έρθει ανεβάζουν επίπεδο την ποιότητα και τις επιλογές. ΜακΛιν και Τόμπσον έδειξαν το τι μπορούν να κάνουν και ο δεύτερος θα είναι δεδομένα καλύτερος στη συνέχεια. Ο Στρέλνιεκς υστέρησε και μαζί με την κάκιστη απόδοση των Πρίντεζη-Μάντζαρη στο τέλος ήταν η κύρια αιτία που δεν διατηρήθηκε η διαφορά, αλλά είναι δεδομένο πως έχει τρομερές ικανότητες εκτελεστικά και δημιουργικά που δεν θα αργήσουν να φανούν. Συνολικά η ομάδα του Σφαιρόπουλου μπορεί να τρέξει περισσότερο στο ανοικτό γήπεδο, εφόσον βελτιωθεί στο αμυντικό ριμπάουντ (οι πέντε έξτρα κατοχές του Παναθηναϊκού από επιθετικά έπαιξαν ρόλο στο τέλος), έχει καλύτερη κίνηση με και χωρίς τη μπάλα, είναι πιο γρήγορη στην εκτέλεση και εφόσον οι δεδομένα καλοί σουτέρ της στο τρίποντο βρουν ρυθμό, η επίθεση θα είναι πολύ καλύτερη από πέρυσι.

Αυτό, θα γίνει και μέσα από τη δουλειά, αλλά και την ορθότερη κατανόηση των ρόλων-συγκεκριμενοποίηση των πεντάδων που θα χρησιμοποιούνται. Απαιτείται βέβαια και η άνοδος κάποιων παικτών-κλειδιά, να επιστρέψουν οι τραυματίες, αλλά και να γίνει σωστή διαχείριση στους διεθνείς, που προεξέχοντος του Πρίντεζη (ευτυχώς έχει πλέον αντάξιο αντικαταστάτη τον Τίλι) είναι… ξεζουμισμένοι. Είναι λοιπόν υπερβολική όλη η… αναστάτωση που δημιουργήθηκε μετά από μία ήττα στο πρώτο ματς της σεζόν και θα ήταν άδικο να κριθούν αυστηρά ο προπονητής και οι παίκτες. Ας τον… ξυρίσουμε στο τέλος το γαμπρό, παρότι ενστάσεις υπάρχουν και η καλόπιστη κριτική κάνει πάντα καλό.

Το δεύτερο θέμα που προέκυψε από το χθεσινό παιχνίδι είναι το κλίμα στο εσωτερικό της ομάδας, μετά και το επεισόδιο Σφαιρόπουλου-Παπανικολάου. Ο 50χρονος προπονητής είναι δεδομένο πως βάζει την πειθαρχία πάνω από κάθε τι, ακόμα και όπως αποδείχθηκε και από την διεκδίκηση της νίκης με περισσότερες πιθανότητες. Διότι κανείς δε μπορεί να προεξοφλήσει πως αυτή θα ερχόταν με τον «Παπ» παρόντα (άλλωστε το +9 έγινε με αυτόν στα αποδυτήρια), αλλά σίγουρα μία λύση παραπάνω στο μαρκάρισμα του… δήμιου, Κέι Σι Ρίβερς θα υπήρχε στο τέλος. Το νόμισμα στη συγκεκριμένη υπόθεση έχει δύο όψεις. Αν ισχύει το ότι μετά την διπλή παρατήρηση του στο να μη μιλάει στους διαιτητές, ο παίκτης αντιμίλησε (αυτό φαίνεται πως έγινε), παύει η συζήτηση. Ο Σφαιρόπουλος έκανε το σωστό, για να θωρακίσει την πειθαρχία και να αποτρέψει μελλοντική… ανταρσία από παίκτη του.

Αν δεν έγινε αυτό και απλά αποφάσισε να εξαντλήσει την αυστηρότητά του, και πάλι για το κοινό καλό και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο, ίσως να έπρεπε να φερθεί λίγο πιο διπλωματικά, αφουγκραζόμενος το γεγονός πως ήδη είχε δύο σημαντικούς παίκτες εκτός και ο Μιλουτίνοφ είχε χτυπήσει στον αγκώνα. Το κλειστό rotation επέφερε στο τέλος κόπωση και θολούρα στο μυαλό, οπότε ίσως να ήταν καλό να υπήρχε διαθέσιμος ο Παπανικολάου και οι όποιες παρατηρήσεις, ακόμα και τιμωρία να γινόταν μετά στα αποδυτήρια. Είναι δεδομένο πως ο 27χρονος φόργουορντ έκανε λάθος και θα πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται θετικά το πάθος του μέσα στο ματς. Όπως και απόλυτα κατανοητό πως αυτός που πρέπει να μιλάει στους διαιτητές είναι μόνο ο προπονητής. Ακόμα και για τους παίκτες του Ολυμπιακού, που έχουν τραβήξει τα μύρια όσα από τους συγκεκριμένους ρέφερι και έχουν δει αρκετά κιλά από τον ιδρώτα τους να πηγαίνει χαμένος από λάθος αποφάσεις τους και έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό τους.

Αλλά η εξάντληση της αυστηρότητας σε παίκτη που αποδεδειγμένα (αγωνιστικά, οικονομικά και πολλά άλλα) αγαπάει την ομάδα, εγκυμονεί κινδύνους να τον χάσεις στη συνέχεια. Χωρίς λοιπόν να είμαστε μέσα στα αποδυτήρια και να διεκδικούμε δάφνες γνώσης χειρισμού μίας ομάδας, είναι ευδιάκριτο πως ο κόουτς Σφαιρόπουλος θα πρέπει, εκτός της δεδομένα σκληρής δουλειάς, της αγάπης του για την ομάδα και τις καλές ιδέες που έχει ως προπονητής να σφίξει περισσότερο τη… γροθιά των σχέσεών του με τους παίκτες. Ίσως να είναι σημαντικότερο και από το αν θα βγει στην εντέλεια ένα σύστημα. Η μεγαλύτερη νίκη (ακόμα και από ένα +10 χθες) από σήμερα, θα έρθει αν ο προπονητής και οι παίκτες (που αν δεν παίζουν και για τον προπονητή το παιχνίδι θα χαθεί) κουβεντιάσουν σε βάθος κάποια πράγματα, για να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά στο μέλλον.

Υ.Γ.1: Είναι ξεκάθαρο το φάουλ του Σίνγκλετον στον ΜακΛιν στο τέλος και η στέρηση της δυνατότητας να ισοφαρίσει ο Ολυμπιακός το παιχνίδι. Αν ανατρέξει κανείς στο σαραντάλεπτο, θα έχουν γίνει λάθη εκατέρωθεν και δε νομίζω πως χθες κρίθηκε κάτι από τα σφυρίγματα. Το ότι υπήρχε, υπάρχει και πιθανότατα θα υπάρχει θέμα διαιτησίας στην Ελλάδα είναι δεδομένο (αλήθεια οι κορυφαίοι διαιτητές Ευρωλίγκας θα μένουν για πολύ καιρό ακόμα εκτός;), όμως ο Ολυμπιακός θα πρέπει να δει πως μόνο κακό θα του κάνει αν σταθεί μόνο στο κομμάτι της διαιτησίας.

Υ.Γ.2: Το πλεονέκτημα της έδρας τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχθεί πως δεν κρίνει το παραμικρό. Ακόμα και αν ο Ολυμπιακός πάει με μειονέκτημα έδρας το έχει κάνει τέσσερις φορές τα τελευταία χρόνια στο ΟΑΚΑ στα πλέι οφ. Το σημαντικότερο είναι να γίνει ομάδα και να παίρνει τα αποτελέσματα τώρα στην αρχή που είναι ανέτοιμος. Στην Ευρωλίγκα των τόσων απαιτήσεων, ενδεχόμενη ήττα π.χ. από τη Μπασκόνια στην πρεμιέρα ίσως στην τελική σούμα να κοστίσει περισσότερο.

Follow @ZervasNikolaos