Η αποχώρηση Παπαπέτρου από τον Παναθηναϊκό βγάζει νόημα μόνο οικονομικά

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου αποτελεί παρελθόν για τον Παναθηναϊκό. Κι ανεξάρτητα από το αν κάποιος θεωρεί πως ήταν ικανός να ηγηθεί ενός κανονικού Παναθηναϊκού ή όχι, η αποχώρησή του αποτελεί πλήγμα. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Αλλά ταυτόχρονα δεν βγάζει και νόημα, εκτός κι αν έγινε για οικονομικούς λόγους ή-για να το πούμε καλύτερα-με σκοπό έναν πιο ορθολογικό καταμερισμό του μπάτζετ.

Επιγραμματικά, με την αποχώρηση του Παπαπέτρου, ο Παναθηναϊκός χάνει:

-τον δεύτερο από τους τρεις παίκτες «κορμού»-δεδομένου ότι αποχώρησε ο Νέντοβιτς κι έμεινε μόνο ο Παπαγιάννης-και καλείται πλέον να χτίσει μια ομάδα σχεδόν από το μηδέν. Ακόμη και προ δεκαετίας, στο καλοκαίρι των μεγάλων εκκαθαρίσεων (2012), είχε ξεκινήσει με αφετηρία δύο βασικούς παίκτες, τον Διαμαντίδη και τον Τσαρτσαρή. Πλέον οι «πράσινοι» δομούνται με γνώριμη βάση μόνο τον «πύργο» τους, αφού σχεδόν όλα τα άλλα κομμάτια του παζλ αλλάζουν. Πράγμα όχι απαραίτητα κακό, ίσως να ήταν και αναγκαίο, αλλά σίγουρα δημιουργεί δυσκολίες και προϋποθέτει χρόνο και υπομονή (που ο οργανισμός έχει αποδείξεις πολλές φορές ότι δεν διαθέτει) για την επόμενη μέρα.

-έναν από τους δύο Έλληνες παίκτες πρώτης γραμμής για το επίπεδο Ευρωλίγκας που είχαν απομείνει στις τάξεις του. Πλέον απέμεινε μόνο ο Παπαγιάννης-που κι αυτός δεσμεύεται μέχρι το επόμενο καλοκαίρι και με την εκτόξευσή του είναι αμφίβολο αν θα συνεχίσει μετά το 2023. Ο Μποχωρίδης είναι ένας καλός συμπληρωματικός παίκτης, ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στο υψηλό επίπεδο, ενώ Μαντζούκας, Χουγκάζ και Σαμοντούροβ έχουν πολύ μέλλον, αλλά αρκετό δρόμο να διανύσουν για να γίνουν το… παρόν του Παναθηναϊκού. Μοιάζει αναγκασμένος να πάει σε πλάνο με επτά ξένους, πράγμα που μπορεί να έχει επιπτώσεις για τις εγχώριες διοργανώσεις.



-τον αρχηγό του. Είτε άρεσαν σε κάποιους αυτά που έλεγε είτε όχι, όπως για παράδειγμα συνέβη με τις δηλώσεις του μετά τη δεύτερη φετινή ήττα στη Λάρισα, ο Παπαπέτρου δεν κρυβόταν ποτέ, ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις. Κι ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κάποιος με τις τοποθετήσεις του, από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο μέχρι τον κλιματισμό στο γήπεδο, οφείλει να σεβαστεί ότι είχε το θάρρος της γνώμης του. Και δεν κέρδισε τίποτα (όπως αποδείχτηκε και από την εξέλιξη των πραγμάτων) από αυτό.

-έναν άνθρωπο που πήρε μια δύσκολη απόφαση βάζοντας μπροστά το συναίσθημα. Η αλλαγή στρατοπέδων μεταξύ των «αιωνίων» δεν είναι ποτέ απλή υπόθεση (ρωτήστε από τον Σπανούλη μέχρι τον Περπέρογλου), αλλά ο Παπαπέτρου έκανε το μεγάλο βήμα, χωρίς να πουλήσει ποτέ οπαδιλίκι. Και παρότι η τελευταία διετία ήταν πολύ δύσκολη, εκείνος υπέμεινε στωικά όσα άκουγε από αντιπάλους αλλά και οικείους, μέχρι την τελευταία του μέρα στον Παναθηναϊκό.

-έναν πολύ καλό παίκτη. Ανεξάρτητα από… υπηκοότητα, ο Παπαπέτρου ήταν ένας παίκτης επιπέδου Παναθηναϊκού. Ίσως αγωνιστικά όχι ο ηγέτης που ονειρεύονταν οι φίλοι του, αλλά αυτή ήταν μια στάμπα (ή ένα βαρίδι) που περισσότερο του φορτώθηκε από ανάγκη και ουδέποτε απαίτησε ο ίδιος. Μπορεί να μην έκανε τίποτα στο «10», αλλά πρόσφερε πολλά και σε καλό βαθμό σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού: δημιουργία, ποστάρισμα, μακρινό σουτ, άμυνα, ριμπάουντ… Και παρότι η τελευταία εντύπωση συνήθως μένει και ο Παπαπέτρου φέτος-επηρεασμένος και από διάφορα προβλήματα-δεν ήταν στο... ύψος του, ουδείς πρέπει να παραγνωρίζει την προσφορά του.

Τα ρεπορτάζ αναφέρουν πως ο Παπαπέτρου δεν ταίριαζε στο πλάνο που είχαν για το νέο Παναθηναϊκό ο Αργύρης Πεδουλάκης και ο Ντέγιαν Ράντονιτς. Συμπαθάτε με, αλλά όποιος γνωρίζει τη φιλοσοφία των δύο συγκεκριμένων προπονητών, αδυνατεί να πιστέψει πώς ένας παίκτης με αυτά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά θα περίσσευε στον Παναθηναϊκό. Μιλάμε για δύο κατ’ εξοχήν κόουτς που βασίζουν πολλά από τη λειτουργία των φόργουορντ και κυρίως στην ικανότητά τους να σκοράρουν ή να δημιουργούν από το ποστ, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Ματσιούλις στην πρώτη θητεία του «Άρτζι» και τον Κάλινιτς στον Ερυθρό Αστέρα του Μαυροβούνιου προπονητή.



Το μόνο επιχείρημα πάνω στο οποίο θα μπορούσε να βασιστεί η αποχώρηση του Παπαπέτρου είναι οικονομική φύσεως. Αν ο Παναθηναϊκός τελικά δεν έχει τόσο μεγάλη αύξηση μπάτζετ όσο είχε η δημιουργηθεί η εντύπωση, έχει μια κάποια λογική βάση η απόφαση να καταμεριστεί ένα τόσο υψηλό συμβόλαιο για να καλυφθούν οι αρκετές ανάγκες που υπήρχαν στο ρόστερ. Όμως, η γνώμη του υπογράφοντος είναι πως-και πάλι-στη ζυγαριά, ο Παναθηναϊκός χάνει περισσότερα από όσα δυνητικά κερδίζει.

Ασφαλώς το αποτέλεσμα θα δείξει αν ο Παναθηναϊκός έπραξε ορθώς ή όχι. Και μέχρι τότε ο καθένας έχει το δικαίωμα να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις αποφάσεις. Ανεξάρτητα από τα ερωτηματικά για την ορθότητα ή όχι της αποχώρησης του Παπαπέτρου, οι υπόλοιπες κινήσεις της ομάδας προαναγγέλλουν αναβάθμιση. Ο Παναθηναϊκός των… μηδέν πλέι μέικερ της τελευταίας διετίας έχει πλέον δύο κανονικούς «άσους» στα πρόσωπα των Γουόλτερς και Λι, αντικατέστησε τον υπερταλαντούχο αλλά απρόβλεπτο και ασταθή Νέντοβιτς με έναν πιο αξιόπιστο παίκτη όπως ο Γκριγκόνις, πόνταρε στο στοίχημα του Άντριους που έχει μεγάλες πιθανότητες να βγει και μικρό οικονομικό ρίσκο, επένδυσε στον Π. Καλαϊτζάκη, τον επόμενο Έλληνα που είναι στο κατώφλι για να ανέβει επίπεδο και βελτίωσε κατακόρυφα την ποιότητά του στο «4» με τον Ντέρικ Γουίλιαμς.

Αν παρέμενε ο Παπαπέτρου, ακόμη καλύτερα κι αν ερχόταν ο Καλάθης, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε μετά βεβαιότητας να προβάλει αξιώσεις οκτάδας στην Ευρωλίγκα. Τώρα το κόστος είναι μικρότερο, αλλά το ρίσκο μεγαλύτερο…

ΥΓ: Η διαφαινόμενη παραμονή του Σάσα Βεζένκοφ στον Ολυμπιακό αποτελεί την καλύτερη «μεταγραφή». Πλέον ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει όλα τα υλικά για να εξελίξει ακόμη περισσότερο μια ήδη άριστα δομημένη ομάδα.