Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός πλήρωσαν την... κατάχρηση σε Μονακό και Βελιγράδι

Είναι από τα παιχνίδια που δεν τα’ χεις «κυκλωμένα» ως must win, αλλά που αν τα κερδίσεις μπορούν να σου αλλάξουν τη μοίρα. Μάντεις κακών δεν θέλουμε να γίνουμε, αλλά ίσως οι ήττες που υπέστησαν ο Ολυμπιακός από τη Μονακό και ο Παναθηναϊκός από την Παρτιζάν να αποδειχτούν στην πορεία κομβικές. Γιατί όταν σου παρουσιάζεται η ευκαιρία να φύγεις νικητής από εκεί όπου οι περισσότεροι θα φύγουν με σκυμμένο κεφάλι και δεν το κάνεις, μπορεί φτάνοντας στο ταμείο να το σκυλομετανιώσεις.

Οι «αιώνιοι» είχαν όλα τα φόντα για να τα καταφέρουν σε Πριγκιπάτο και Βελιγράδι αντίστοιχα και ένας από τους βασικούς λόγους που δεν τα κατάφεραν είναι η κακή διαχείριση από τους προπονητές τους. Όχι σε ό,τι αφορά στο τακτικό τους πλάνο, που ήταν αναμφίβολα εξαιρετικό, αλλά ως προς την… αποστράγγιση κομβικών παικτών που κλήθηκαν να το εκτελέσουν. Να το εκτελέσουν με συνέπεια και αποτελεσματικότητα όχι για 30 ή 35 λεπτά, αλλά για 40! Και είναι πολύ νωρίς μέσα στη σεζόν για να κλείνει τόσο πολύ το ροτέισον φτάνοντας σε επίπεδα 80's και 90's.

Ο Γουόκαπ έγινε… μπαρμπα-Θωμάς

Δυόμισι λεπτά πριν το τέλος Μονακό και Ολυμπιακός ήταν στο 71-71. Στα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν ο Μάικ Τζέιμς, που είχε ως τότε 27 λεπτά στο παρκέ, είχε 10 πόντους και 1 ασίστ, ενώ ο Τόμας Γουόκαπ, που ήδη μετρούσε πάνω από 31 λεπτά στο ματς, είχε χαμένες βολές, μια κακή επιλογή σουτ στο 76-73 και κατώτερη του επιπέδου του αμυντική συμπεριφορά. Η αναφορά αυτή δεν γίνεται για να αποθεώσουμε τον πρώτο και να ρίξουμε το ανάθεμα στον δεύτερο, αλλά για να διαπιστωθεί πώς η… κατάχρηση ενός πολύτιμου παίκτη μπορεί να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ. Ο Γουόκαπ πρέπει να κατεβάζει την μπάλα, να οργανώνει, να δημιουργεί, να σκοράρει, να μαρκάρει τον καλύτερο αντίπαλο επιθετικό κι όλα αυτά μετά από Παγκόσμιο Κύπελλο. Συγνώμη κιόλας, αλλά αυτή η απαίτηση για 34-35 λεπτά είναι… απάνθρωπη και αδύνατο να αντιμετωπιστεί στο ακέραιο ακόμη κι από έναν Robocop όπως ο Τεξανός. Η ευθύνη του πάγκου δεν έγκειται τόσο στα 34+ λεπτά του Γουόκαπ στο Πριγκιπάτο, όσο στα 34 λεπτά που έπαιξε τρία βράδια πριν με το Περιστέρι bwin (παρεμπιπτόντως ο Μάικ Τζέιμς έπαιξε μόλις 24’ στο γαλλικό πρωτάθλημα), αλλά και στο υπολογισμένο μεν πλην όμως ρίσκο να αποκτηθεί στο διάστημα της απουσίας του τραυματία Γκος ο Μήτρου-Λονγκ που θα έχει δικαίωμα συμμετοχής σε έναν μήνα.



Τα καταναγκαστικά έργα του «μπαρμπα-Θωμά» δεν τελειώνουν, δε, σύντομα, αφού έπεται σήμερα το Λαύριο και κατόπιν η διαβολοβδομάδα με Ρεάλ την Τρίτη και Μπάγερν την Παρασκευή στο ΣΕΦ. Και… βλέπουμε πόσο θα τραβήξει ο Γολγοθάς, μέχρι να επιστρέψει ο Γκος ή να εμπιστευτεί ο Γιώργος Μπαρτζώκας τον Μιχάλη Λούντζη για πάνω από το σκάρτο εξάλεπτο που του έδωσε με Περιστέρι bwin και Μονακό.

Το μη βιώσιμο χούι του Αταμάν

Η κατάληξη στο Βελιγράδι δεν απέχει και πολύ από αυτή στο Μονακό. Ο Παναθηναϊκός από το +7 στο 38’ ισοφαρίστηκε από την Παρτιζάν και κατέρρευσε χάνοντας ένα παιχνίδι δικό του στην παράταση. Εκεί όπου χάνει για τρίτη φορά σε ισάριθμα έξτρα πεντάλεπτα δεχόμενος σε καθένα από αυτά 14 πόντους. Και ξέρετε τι λένε για τις επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις…

Ο Εργκίν Αταμάν είναι αυτής της φιλοσοφίας και το γνωρίζουμε εδώ και χρόνια: θα πορευτεί με τους παίκτες που εμπιστεύεται απόλυτα μέχρι… θανάτου και θα «παρκάρει» όσους δεν ανταποκρίνονται, κάποιους κατά περίσταση και άλλους σχεδόν κατά κανόνα. Είναι χαρακτηριστικό πως πέρσι ο Μίσιτς έπαιξε 13/31 ματς της regular season πάνω από 34 λεπτά και ο Κλάιμπερν αντίστοιχα 17/34. Το χούι είναι τουρκική λέξη και ο προπονητής του Παναθηναϊκού δεν δείχνει πρόθεση να το αλλάξει, παρότι πρόκειται για επιλογή που αποδεικνύεται μη βιώσιμη, ειδικά σε βάθος χρόνου.



Ο Αταμάν στην «Stark Arena» κράτησε στο παρκέ τον Μήτογλου για 41:04, τον Γκριγκόνις για 39:26, τον Γκραντ για 39:49, τον Λεσόρ για όλο το δεύτερο ημίχρονο και την παράταση, ενώ δεν έκανε ούτε μισή αλλαγή στην τέταρτη περίοδο βγάζοντας όλο το δεκάλεπτο με την ίδια πεντάδα! Η γλώσσα του σώματος, με τους παίκτες να ασθμαίνουν, ήταν αδιάψευστος μάρτυρας της εξάντλησής τους, που μεταφράστηκε σε κακές επιλογές, κακές εκτελέσεις και κακές άμυνες στο φινάλε του κανονικού αγώνα και πλήρη καθίζηση στην παράταση. Κι αν ο Μπαρτζώκας μπορεί να επικαλεστεί για τις υπερωρίες του Γουόκαπ τις απουσίες και τις περιορισμένες λύσεις, ο Αταμάν είχε στον πάγκο ολάκερο Σλούκα, έδωσε μόλις ένα δεκάλεπτο στον Βιλντόσα που ξέρει τη συγκεκριμένη έδρα καλύτερα από όλους (πλην Λεσόρ και Παπαπέτρου) και άφησε θεατή σε όλο το δεύτερο ημίχρονο τον πολύ θετικό στο πρώτο ημίχρονο Μπαλτσερόφσκι.

Every player matters

Προφανώς Μπαρτζώκας και Αταμάν έχουν δείξει την αξία τους και δεν είναι τίποτα… σατράπηδες ή σαδιστές που θέλουν να εξαντλούν συγκεκριμένους παίκτες, αλλά τους οδηγούν οι καταστάσεις σε αυτό. Η πίεση που τους ασκείται για νίκες-από ΜΜΕ, οπαδούς, διοικήσεις-γίνεται συχνά αφόρητη και η «ανάγκη» για αποτέλεσμα (πόσο δίκιο είχε ο Κάτανετς 21 χρόνια πριν όταν μιλούσε περί ψύχωση) τους ωθεί στον περιορισμό του ρίσκου που φέρνει το ροτέισον, ακόμη και σε παιχνίδια πρωταθλήματος. Σύμφωνοι, στην Ευρωλίγκα ισχύει το every game matters, αλλά ίσως θα έπρεπε να έχουν περισσότερο κατά νου πως every player matters. Κάθε παίκτης είναι σημαντικός κι αυτό αφορά όχι μόνο αυτούς που μένουν στον πάγκο ενώ μπορούν να προσφέρουν περισσότερα αλλά κι αυτούς που αφήνουν τα κόκκαλά τους στο παρκέ με αποτέλεσμα όσο συσσωρεύεται η κόπωση να αποδίδουν αρκετά κάτω από το πραγματικό τους επίπεδο. Στο τέλος της ημέρας, ένας κατάκοπος Γουόκαπ δεν είναι πιο αποτελεσματικός από τον ξεκούραστο Λούντζη, ούτε ένας εξαντλημένος Λεσόρ δεν είναι καλύτερος από έναν φρέσκο Μπαλτσερόφσκι.