Οι «σιχαμένοι» Ισπανοί αξίζουν τον σεβασμό και δείχνουν το δρόμο

Ακόμη θυμάμαι τις συζητήσεις του καλοκαιριού, όταν η Εθνική έκανε φύλλο και φτερό την Ισπανία στις 9 Αυγούστου στο ΟΑΚΑ. «Πάνε αυτοί, τελείωσαν… Αποσύρθηκαν όλοι οι θρύλοι τους και έχοντας 1-2 απουσίες θα κάνουν χρόνια να σηκώσουν κεφάλι», ακουγόταν και γραφόταν δεξιά και αριστερά. Fast forward και… 40 μέρες μετά η Ισπανία είναι στον τελικό του Ευρωμπάσκετ και τα φαβορί σπίτι τους.

Όχι, ούτε σύμπτωση, ούτε συμφωνία με το διάβολο, ούτε τίποτα περιστασιακό. Οι διαχρονικές επιτυχίες των Ισπανών δεν είναι συγκυριακές, αλλά αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων που γίνονται σωστά σε πολλά επίπεδα. Γιατί, sorry κιόλας, αν κάποιος επιμένει να αποδίδει σε σπρώξιμο από την FIBA, «θεατρινισμούς» των παικτών ή πλέον την ισπανοποίηση του Λορέντζο Μπράουν τις επιτυχίες των «σιχαμένων», είτε έχει πλήρη άγνοια είτε απλώς επιλέγει τον… εύκολο δρόμο της αποδόμησης των διακρίσεων του ανταγωνιστή για να καλύψει το κενό που νιώθει μέσα του και να βρει μια, έστω και ψεύτικη, παρηγοριά. Λαϊκιστί… όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια.



Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη όσων ξεχνούν ή θέλουν να ξεχνούν, η Ισπανία είναι σταθερά από το 1979 στην οκτάδα των Ευρωμπάσκετ κατακτώντας μετάλλιο σε κάθε διοργάνωση από το 1999 με εξαίρεση το 2005 που… έμεινε τέταρτη, ενώ στο μεταξύ έχει κατακτήσει δύο χρυσά σε Παγκόσμιο και άλλα τέσσερα σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό… Η Ισπανία σε επίπεδο «μικρών» εθνικών ομάδων έπαιξε αυτό το καλοκαίρι σε όλους τους τελικούς, U16, U17, U18 και U20, αγοριών και κοριτσιών, ενώ η εθνική Γυναικών της χώρας πήρε μετάλλιο στα οκτώ από τα τελευταία δέκα Ευρωμπάσκετ.

Για να συμπληρωθεί το παζλ, η Liga Endesa είναι με διαφορά το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, με τα μεγαθήρια Ρεάλ και Μπαρτσελόνα φυσικά να κυριαρχούν αλλά και με πεδίο διάκρισης ανά τακτά διαστήματα σε κάποια Βαλένθια ή Μπασκόνια. Παράλληλα, δε και παρότι εκεί αγωνίζονται οι κορυφαίοι ξένοι, καθώς επίσης νατουραλιζέ ή «Κοτονού», η ισπανική λίγκα και οι ομάδες της φροντίζουν να δίνουν στους Μπριθουέλα, Πάρα, Λόπεθ-Αρόστεγκι, Ντίαθ, Πραντίγια και άλλους που λάμπουν σε δεύτερους ρόλους σε αυτό το Ευρωμπάσκετ… χώρο, χρόνο και ευθύνες, για να είναι έτοιμοι να συμπληρώσουν το παζλ της «μεγάλης» εθνικής το καλοκαίρι ή να κρατούν ψηλά τη σημαία ως πρωταγωνιστές στα «παράθυρα».



Σύμφωνοι, η «μεταγραφή» του Λορέντζο Μπράουν που ως το καλοκαίρι δεν είχε απολύτως καμία σύνδεση με τη χώρα είναι μια αμφιλεγόμενη επιλογή και δεδομένα δίχως αυτόν (και απόντος του MVP του Παγκοσμίου, Ρίκι Ρούμπιο) η Ισπανία δεν θα είχε το πρόσωπο που παρουσιάζει στο Ευρωμπάσκετ. Όμως ακόμη κι αυτόν τον ξένο, παρά τις αρχικές ενστάσεις του Ρούντι, οι Ισπανοί κατάφεραν να τον κάνουν μέλος της ομάδας. Ή καλύτερα μιας οικογένειας. «La familia», όπως δικαίως αυτοαποκαλούνται. Κι αυτό είναι ένα ακόμη επίτευγμα που αξίζει τον σεβασμό μας.

Αντί, λοιπόν, να αποκαλούμε τον Σκαριόλο των (πλέον) οκτώ μεταλλίων από τον πάγκο της Ισπανίας «μυρωδιά» βασιζόμενοι σε ένα viral τάιμ άουτ από το μακρινό παρελθόν, αντί να χαρακτηρίζουμε «καραγκιόζη» τον Ρούντι των (πλέον) έντεκα μεταλλίων που στα 37 του συνεχίζει να υπηρετεί την πατρίδα του, αντί να μας ενοχλούν τα (ειρωνικά ή μη, δεν έχει σημασία) χαμόγελα του Σρέντερ ή τα κιλά και τα νεύρα του Ντόντσιτς και να πανηγυρίζουμε για τις αποτυχίες τους, ας δούμε τι κάνουν όλοι αυτοί καλά. Κι ας πάψουμε να προσπαθούμε να τους κατεβάσουμε για να έχουμε την ψευδαίσθηση πως τους φτάνουμε, αλλά ας προσπαθήσουμε να ανέβουμε στα επίπεδά τους.



ΥΓ1: Στα παραπάνω θα μπορούσαμε όπου «Ισπανοί» να βάλουμε «Γάλλοι» και όπου «Σκαριόλο» να βάλουμε «Κολέ». Γιατί και καθ’ ημάς τους Έλληνες, που όλα τα κάνουμε και τα ξέρουμε καλύτεροι, οι «πουρκουάδες» είναι αφελείς, αλλά τελικά λιγοστά έχουν να ζηλέψουν από το απόλυτο ισπανικό πρότυπο.

ΥΓ2: Το αναπτυξιακό πρόγραμμα στην Ελλάδα δουλεύει πλέον και πάλι σωστά. Όμως τα αποτελέσματα θα αργήσουν να φανούν και είναι λογικό. Καλύτερα όμως αργά, παρά ποτέ. Κι ασφαλώς δεν αρκεί μια κεντρική κατεύθυνση για να… γυρίσει ο ήλιος. Χρειάζεται υπεύθυνη δουλειά από τις ακαδημίες, τους προπονητές, τα ίδια τα παιδιά, τις οικογένειές τους και το περιβάλλον τους. Κι απαιτείται-επιτέλους-να αποκτήσουμε ένα πρωτάθλημα που θα παράγει ένα σωστό «προϊόν» και θα αξιοποιεί-όχι απαξιώνει όπως τώρα-τα εγχώρια προϊόντα.

*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis