Εθνική που άμα… γιάνει ποιος την πιάνει!

Σύμφωνοι, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι η ατραξιόν, ο άνθρωπος που γεμίζει το ΟΑΚΑ και ανεβάζει επίπεδα (κι όχι επίπεδο) όλη την ομάδα. Επίσης ο Τάιλερ Ντόρσεϊ είναι ο άνθρωπος που δίνει άλλη διάσταση στο παιχνίδι της ομάδας. Ο Νικ Καλάθης και ο Κώστας Παπανικολάου έχουν την ικανότητα να κάνουν τους πάντες καλύτερους γύρω τους. Όμως πέρα από πρόσωπα και ατομικό ταλέντο, η Εθνική που είδαμε όχι μόνο απέναντι στο Βέλγιο, αλλά ολόκληρο το καλοκαίρι είναι πραγματική ομάδα.

Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε περισσότερο από οτιδήποτε στην ολοκλήρωση αυτής της πορείας εν όψει του Ευρωμπάσκετ. Μια ομάδα με αρχές, ομοψυχία, καθοδήγηση, πάθος και μεράκι από όλους. Που έβγαλε μια προετοιμασία μετ’ εμποδίων, έχοντας να αντιμετωπίσει κάθε φορά δύο, τρεις και τέσσερις πολύ σημαντικές απουσίες, που δεν προπονήθηκε πλήρης ούτε για μια μέρα και που φτάνει ακόμη και τώρα, παραμονές του ταξιδιού στο Μιλάνο, με ερωτηματικά για την τελική της σύνθεση. Αλλά που δεν αναζήτησε ποτέ δικαιολογίες ή ελαφρυντικά δίνοντας κάθε φορά τον αγώνα της.



Η αφοσίωση όλων όσων συμμετέχουν στην αποστολή αυτού του καλοκαιριού είναι αξιοθαύμαστη. Από τον Δημήτρη Ιτούδη που θυσιάζει ατελείωτες εργατοώρες σπάζοντας το κεφάλι του με τους συνεργάτες του για να παρουσιάσουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που παίζει στο 120% και χωρίς χρονικούς περιορισμούς, τον Θανάση που μετά από μια τριετία με πολύ περιορισμένο ρόλο στους Μπακς μοιάζει με σκυλί που ξαμολήθηκε στο πάρκο και τρέχει για δέκα, τον Ντόρσεϊ που κάθε άλλο παρά ξένος νιώθει, τον Καλάθη που δίδαξε πρώτος πως δεν χρειάζεται να μιλάς τη γλώσσα για να νιώθεις Έλληνας και να τα δίνεις όλα για το εθνόσημο, τον Παπανικολάου που φέρνει την ισορροπία μέσα και έξω από το γήπεδο, τους τραυματίες, τον Παπαγιάννη, τον Σλούκα και τον Παπαπέτρου, που πέρασαν μέρες και βδομάδες στα θεραπευτήρια με την ελπίδα να τεθούν στη διάθεση της Εθνικής χωρίς να τα παρατήσουν στιγμή. Μέχρι και τον Γόντικα που έπεσε λαβωμένος στη μάχη, τον Κουζέλογλου που «κόπηκε» και επανακλήθηκε ή τον Κακλαμανάκη που δεν ήταν καν στην αρχική προεπιλογή, αλλά έσπευσαν να βοηθήσουν γνωρίζοντας πως δεν θα είναι στην τελική δωδεκάδα.

Όταν από τον καλύτερο παίκτη του κόσμου και τους πρωταγωνιστές της Ευρωλίγκας, μέχρι τον τελευταίο ρολίστα που συμπληρώνει τις προπονήσεις και γνωρίζει πως αργά ή γρήγορα θα «κοπεί» βλέπεις τέτοιο ιερό πάθος, δεν μπορείς παρά να βγάλεις το καπέλο. Αυτή είναι η πρώτη νίκη της Εθνικής ομάδας σε αυτό το καλοκαίρι, μαζί φυσικά με το γεγονός ότι έφερε στο ΟΑΚΑ πάνω από 70.000 θεατές στα πέντε παιχνίδια που έδωσε μπροστά στο κοινό της.

Η Εθνική είναι ομάδα και αποπνέει υγεία. Αν έχει υγεία, μοιάζει ικανή για τα πάντα στο επερχόμενο Ευρωμπάσκετ. Όμως σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν το ανομολόγητο όνειρο ενός μεταλλίου αποδειχτεί θερινής νυκτός, κανείς δεν πρέπει να έχει παράπονο. Όταν κάποιος προσπαθεί, δίνει όλο του το είναι, αφιερώνει το καλοκαίρι του και θυσιάζει ξεκούραση, υγεία και οικογένεια για έναν «ιερό» σκοπό, το αποτέλεσμα είναι το τελευταίο που πρέπει να περιμένεις για να την κρίνεις.



ΥΓ1: Ακούγεται… μπακαλίστικο, αλλά η διαχωριστική γραμμή για την Εθνική ανάμεσα στο μετάλλιο και την αποτυχία μοιάζει να είναι το ποσοστό ευστοχίας σε βολές και τρίποντα. Αν η ελληνική ομάδα είναι αξιοπρεπής από τα 4,5 και τα 6,75μ., θα μπορεί να κερδίσει τους πάντες. Αν όχι, θα μπει σε μπελάδες.

ΥΓ2: Υγεία και στις κερκίδες. Οικογένειες, μικροί και μεγάλοι, με σημαίες της Ελλάδας, σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα. Η Εθνική κέρδισε αυτό το καλοκαίρι φιλάθλους για αρκετά χρόνια ακόμη. Αν έρθει κι ένα μετάλλιο, το κέρδος θα είναι πολλαπλάσιο…

*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis