Η ζώνη που έγινε θηλειά αλλά δεν σκότωσε την ελπίδα

Ήταν ίσως η πρώτη φορά στη… χιλιετία που η Εθνική ομάδα μοιραζόταν το ίδιο παρκέ με τον εφιάλτη της έχοντας αίσθημα υπεροχής. Και, διάολε, δεν ήταν αυταπάτη. Ακόμη και τώρα, που ψάχνουμε να δούμε τι μας βρήκε και τα φαντάσματα των Γκασόλ και του Ναβάρο συνεχίζουν να μας στοιχειώνουν, η πεποίθηση πως αυτή τη στιγμή έχουμε καλύτερη ομάδα δεν αλλάζει. Όμως η κατάληξη ήταν η ίδια με τις προηγούμενες. Η Ισπανία κατάφερε να τρυπήσει το ταβάνι των περιορισμένων σε σχέση με το παρελθόν δυνατοτήτων της, ενώ η Ελλάδα πλήρωσε πανάκριβα ένα καταστροφικό διάστημα 10-12 λεπτών όπου πήγαν όλα λάθος και κατόπιν δεν μπόρεσε να βγει από τον λάκκο που έσκαψε η ίδια για τον εαυτό της…

Η ζώνη που έγινε θηλειά

Κι όμως, οι οιωνοί έμοιαζαν πιο ευνοϊκοί από ποτέ. Ο Καλάθης έβαλε τα δύο πρώτα τρίποντα, ο Ερνανγκόμεθ φορτώθηκε νωρίς με δύο φάουλ, ο Γιάννης έδειχνε να μην έχει αντίπαλο και όλα τα σημάδια ήταν υπέρ μας, με αποτύπωση το 20-12 στο σκορ. Ο Σκαριόλο τράβηξε το χαρτί της ζώνης και του Γιουλ και τα πράγματα τού πήγαν πολύ καλύτερα κι από ό,τι θα περίμενε ο ίδιος. Ο 37χρονος γκαρντ, που είχε 5/15 στην πρεμιέρα με την Αυστραλία και ανάλογο ποσοστό στην Ευρωλίγκα (34%), άρχισε να σκοράρει με… καμινάδες ή τραβώντας χειρόφρενο στον αιφνιδιασμό γυρίζοντας τούμπα την ψυχολογία του αγώνα, η αυτοπεποίθησή του έγινε μεταδοτική στους συμπαίκτες του και βαρίδι στα ελληνικά πόδια.



Σε αυτό το εφιαλτικό διάστημα έγιναν ΟΛΑ λάθος. Η άμυνα θύμισε το κάκιστο ξεκίνημα του αγώνα με τον Καναδά, με… διακριτική παρακολούθηση των αντιπάλων και μόλις τρία ξοδεμένα φάουλ (!) στο δεύτερο δεκάλεπτο. Την ίδια ώρα, η ζώνη των Ισπανών έμοιαζε να βραχυκυκλώνει πλήρως την ελληνική επίθεση, παρότι είχε γίνει πολύωρο μάθημα για την αντιμετώπισή της. Η Εθνική θαρρείς και ερωτεύτηκε τον εαυτό της στο 42,5% που είχε στον… παραμορφωτικό (όπως αποδεικνύεται) καθρέφτη στο Προολυμπιακό Τουρνουά και επιχείρησε σχεδόν αποκλειστικά με τρίποντα να τη σπάσει. Αποτέλεσμα; Από τα 3/6 του δεκαλέπτου φτάσαμε στα 3/12 της δεύτερης περιόδου, την ώρα που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στα 5:34 που χρησιμοποιήθηκε στο διάστημα αυτό δεν πήρε ούτε σουτ (!) ανεβοκατεβαίνοντας σαν ένας τυχαίος ρολίστας που έκανε απλώς σκριν. Και επειδή τίποτα δεν είναι τόσο κακό ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο, οι Ισπανοί είδαν να γεννούν και τα κοκόρια τους σε όλο αυτό το διάστημα κλείνοντας το ημίχρονο με 11/17 τρίποντα. Κακό αμυντικό τρανζίσιον, αχρείαστες βοήθειες, «τεμπέλικες» αλλαγές στην άμυνα και ξάφνου μέχρι κι ο Λόπεθ-Αροστέγκι θύμιζε Μίροτιτς.

Η άμυνα συνήλθε, η επίθεση στην πραγματικότητα ποτέ

Περίπου όπως και απέναντι στον Καναδά, η ελληνική άμυνα εμφανίστηκε με ένα ημίχρονο καθυστέρηση. Η Ισπανία που σκόραρε όπως και όποτε ήθελε από το 8’ μέχρι το 20’ είχε στο δεύτερο μέρος 11/29 σουτ (4/14 τρίποντα) με 9 λάθη για 10 ασίστ, καθώς η ένταση στην πίσω πλευρά του παρκέ ανέβηκε. Όμως η Εθνική πληγώθηκε από τα επτά επιθετικά ριμπάουντ των αντιπάλων και κυρίως τη δική της επίθεση που βελτιώθηκε μεν, αλλά δεν πλησίασε καν στα επίπεδα που έπρεπε και μπορεί. Η ελληνική ομάδα αντιμετώπισε πιο ψύχραιμα την ζώνη, επέμεινε στην τροφοδότηση του Αντετοκούνμπο, πήρε σκορ στο ανοιχτό γήπεδο, βρήκε στο πρόσωπο του απίθανου Τολιόπουλου έναν δεύτερο παίκτη να επιτεθεί στο αντίπαλο καλάθι και άγγιξε ξανά την ανατροπή, αλλά έμεινε και πάλι με το «αχ». Με 6/21 τρίποντα, τα περισσότερα εκ των οποίων υπό άριστες προϋποθέσεις, καμία ζώνη δεν νικιέται στην πραγματικότητα. Ακόμη και παίκτες εγνωσμένης αποτελεσματικότητας από μακριά, όπως ο Λαρεντζάκης και ο Μήτογλου, απέτυχαν σε ελεύθερες εκτελέσεις, ενώ οι Ισπανοί προκάλεσαν τον Γιάννη στην τελευταία κατοχή να επιχειρήσει, εκείνος πήρε την ευθύνη, αλλά… σίδερο.



Πολλοί βλέποντας την Εθνική ομάδα να ταλαιπωρείται στη ζώνη θα νοστάλγησαν τον Σλούκα, που θα μπορούσε να τη διαβάσει και να τη… διαλύσει με μια πάσα ή ένα σουτ, ακόμη-ακόμη τον Ρογκαβόπουλο και τον Ντόρσεϊ που δύσκολα η αντίπαλη άμυνα θα έπαιζε under μέχρι… θανάτου, αλλά και τον Παπαπέτρου που θα πρόσφερε σουτ σε συνδυασμό με μέγεθος. Όμως η ιστορία γράφεται από τους παρόντες και ένα ακόμη κεφάλαιο είχε κατάληξη με ισπανικό happy end, όπως συμβαίνει σχεδόν ανελλιπώς σε όλο τον 21ο αιώνα. Ίσως όμως για πρώτη φορά στο διάστημα αυτό το ελληνικό ρόστερ να ήταν ανώτερο από το ισπανικό. Γι’ αυτό και η ήττα αυτή πονά περισσότερο.

Μια ευκαιρία ακόμη, λοιπόν…

Όπως λέγανε και στα X-Files… I want to believe. Οι πιθανότητες δεν είναι πλέον με την Ελλάδα, αλλά όσο υπάρχει ελπίδα, υπάρχει και πίστη. Η Εθνική κρατά ακόμη την τύχη στα δικά της χέρια για την πρόκριση και είναι βέβαιο πως θα το παλέψει. Ασφαλώς η Αυστραλία είναι εξαιρετική ομάδα, ξεκάθαρο φαβορί, έχει στυλ παιχνιδιού που παραδοσιακά δεν βολεύει καθόλου το δικό μας, αλλά και μια αφέλεια που αν το ελληνικό παιχνίδι αγγίξει το τέλειο μπορεί να την εκμεταλλευτεί. Γι’ αυτό το ματς θα τα πούμε όμως προσεχώς…



ΥΓ1: Η διαιτησία είναι η εύκολη δικαιολογία, αλλά ούτε αυτή τη φορά ήταν ακριβοδίκαια. Πώς εξηγείται «επιστημονικά» ότι ομάδα με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο κέρδισε όλες κι όλες 5 βολές στο παιχνίδι και οι Ισπανοί 18;

ΥΓ2: Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να αποθεώνουμε (και δικαίως) την Γκουντούρα, τον Χρήστου κι οποιονδήποτε άλλον αθλητή για την προσπάθεια και την ίδια ώρα να ξεσκίζουμε την Εθνική ομάδα θαρρείς και δεν προσπάθησε καν ή πως έχασε από καμιά Ιαπωνία. Συνήθως αυτό γίνεται με οπαδικά κριτήρια και επιλεκτικά, γιατί για κάποιους προφανώς η ομαδάρα τους είναι πάνω από την πατρίδα τους.

ΥΓ3: Θυμίζουμε πως η Ισπανία είναι ίδια ομάδα με αυτή που πήρε το Ευρωμπάσκετ πριν ούτε δύο χρόνια, με τους Αλντάμα, Γιουλ και Αμπρίνες αντί των Σάιθ, Χ. Φερνάντεθ και Πάρα. Για να ξέρουμε και ποιους αντιμετωπίζουμε...

ΥΓ3: Όποια κατάληξη κι αν έχει η φετινή προσπάθεια, το μεγαλύτερο λάθος θα είναι η απαξίωση αυτής της ομάδας από… καλοθελητές. Ο ίδιος κορμός, με μερικές σημαντικές επιστροφές και τον ίδιο προπονητή μπορεί να κάνει θαύματα στο Ευρωμπάσκετ του 2025. Αυτή η παρέα αξίζει ένα Last Dance προτού αποσυρθούν κάποια μέλη της. Αν υπάρχει διαθεσιμότητα και διάθεση, είμαι βέβαιος πως θα δούμε κάτι καλό.