Η ζωή χωρίς Γιάννη και Παπαγιάννη

Στο φιλικό της Τρίτης η Εθνική πρόσφερε χαμόγελα αισιοδοξίας και επιβλήθηκε με 86-70 της Ισπανίας, όμως στο διάστημα που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν στον πάγκο έχανε με 8. Το βράδυ της Πέμπτης στη Μαδρίτη, με τον Greek Freak σε ρόλο θεατή λόγω του ταλαιπωρημένου γονάτου του η ελληνική ομάδα έχασε με επτά (87-80). Σε αυτά τα 60 λεπτά δίχως τον (για πολλούς αλλά και τον υπογράφοντα) κορυφαίο παίκτη του κόσμου, το πρόβλημα στη front line ήταν φανερό. Κάτι που δεν θα ίσχυε, τουλάχιστον σε τέτοιον βαθμό, αν ήταν διαθέσιμος ο Γιώργος Παπαγιάννης. Ή-για να μην τον ξεχνάμε-ο Ντίνος Μήτογλου.

Στο WiZink Center, που έκανε sold out αλλά έμεινε με την… όρεξη να δει τον σούπερ σταρ των Μπακς, οι Ισπανοί ανανέωσαν 15 επιθέσεις και πήραν τη συντριπτική πλειονότητα των πόντων τους από το «ζωγραφιστό», με τον Γουίλι Ερνανγκόμεθ να κερδίζει τις περισσότερες μάχες. Ασφαλώς η ευθύνη δεν βαραίνει αποκλειστικά τους Έλληνες ψηλούς, αφού σε άμυνα με αλλαγές το ριμπάουντ είναι συλλογική ευθύνη. Είναι σαφές πως υπάρχει διάθεση, ενέργεια και αθλητικότητα, αλλά όχι ακόμη η απαιτούμενη επικοινωνία (όπως επισήμανε κι ο κόουτς Ιτούδης), κάτι λογικό μετά από ούτε καν δέκα μέρες προπονήσεων και στο δεύτερο φιλικό.

Όση όμως πρόοδος και να υπάρξει στο συγκεκριμένο κομμάτι, κενά σαν κι αυτά του Γιάννη και του Παπαγιάννη, που συνδυάζουν μέγεθος και σβελτάδα και μπορούν να συνθέσουν ένα ασυναγώνιστο δίδυμο σε άμυνα κι επίθεση στη front line, δεν καλύπτονται. Και το ελληνικό σταφ ορθώς πράττει και τους προσέχει, για να τους έχει όταν θα χρειάζεται. Κι ας κακοκαρδίσει τους fans του Greek Freak που δεν κατάφεραν να τον δουν σε δράση ζωντανά.



Και πάλι πάντως, σε ένα ματς χωρίς τρεις (προσθέστε και τον Σλούκα) βασικότατους και πρώτης γραμμής παίκτες, με τόσα χαμένα ριμπάουντ, με τόσο χαμηλό ποσοστό σε βολές (17/29, 56%) και τόσα άστοχα τρίποντα υπό καλές προϋποθέσεις τα περισσότερα (7/24, 29,2%) ενώ οι αντίπαλοι είχαν 9/19 πίσω από τα 6,75μ., η ελληνική ομάδα ήταν ανταγωνιστική.

Ασφαλώς, λοιπόν, υπήρχαν και πολλά θετικά σημεία και διαστήματα από την εμφάνιση της Πέμπτης. Ο Δημήτρης Αγραβάνης μοιάζει πιο έτοιμος από ποτέ για να παίξει σε μεγάλη διοργάνωση με το εθνόσημο, χωρίς να απαιτείται γι’ αυτό να προκύψει κάποια απώλεια στην ήδη πληγωμένη γραμμή των ψηλών. Η άμυνα που στο low post και τη συγκομιδή των ριμπάουντ πήρε κάτω από τη βάση ήταν πολύ αποτελεσματική στην πίεση στην μπάλα οδηγώντας τους Ισπανούς σε 17 λάθη. Και η μπάλα κυκλοφόρησε γρήγορα στην επίθεση και η ελληνική ομάδα έκανε τα μισά λάθη από το πρώτο της φιλικό (10).

Σε κάθε περίπτωση, η ήττα στη Μαδρίτη είναι πολύ χρήσιμη. Όχι μόνο για το κλισέ της βελτίωσης μέσα από την επανάληψη, την ανάλυση και τη διόρθωση, αλλά ταυτόχρονα για να δοκιμαστεί η Εθνική ομάδα περισσότερο στην έκτακτη συνθήκη της απουσίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ακόμη και για να χαμηλώσουν λίγο οι τόνοι που άρχισαν να ανεβαίνουν επικίνδυνα (από τον περίγυρο και όχι από την ίδια την ομάδα) και σε κάθε περίπτωση πρόωρα μετά το όμορφο βράδυ της Τρίτης.

ΥΓ: Τα φιλικά σφυρίγματα για τους γηπεδούχους από… ντόπιους διαιτητές σε φιλικά παιχνίδια είναι ό,τι χειρότερο για μια εθνική ομάδα. Προσφέρουν μόνο πρόσκαιρη ικανοποίηση στην κερκίδα και δεν δοκιμάζουν τους παίκτες σε πραγματικές συνθήκες μεγάλων διοργανώσεων. Το ίδιο έχει συμβεί κατά το παρελθόν και σε φιλικά επί ελληνικού εδάφους. Ακόμη και η… προπόνηση στη διαχείριση των συναισθημάτων που προκαλεί ένα λανθασμένο σφύριγμα είναι χρήσιμη για τους παίκτες.

Follow @ChristosRobolis