Από τόπος δόξας… τόπος μαρτυρίου του Ολυμπιακού

Στα λημέρια της Πόλης όπου πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας του, έμελε ο σχεδόν ίδιος αλλά ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικός Ολυμπιακός να ζήσει ένα εφιαλτικό βράδυ και να προσγειωθεί στην πραγματικότητα. Η εικόνα του στο «Αμπντί Ιπεκτσί» ήταν αποκαρδιωτική υπενθυμίζοντας (καλύτερα τώρα, παρά μετά) πως το κλισέ «είναι πιο δύσκολο να υπερασπιστείς έναν τίτλο από το να τον κατακτήσεις για πρώτη φορά» είναι τόσο μα τόσο αληθινό.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Πιθανώς ο Ολυμπιακός, ο κόσμος του, αλλά κι εμείς τα ΜΜΕ, να έχουμε πέσει στην παγίδα του πρόωρου συμπεράσματος πως από τη στιγμή που η ομάδα διατήρησε τον κορμό της και μάλλον βελτιώθηκε με τις προσθαφαιρέσεις που έγιναν στο δυναμικό της, θα έμπαινε στη σεζόν με τη φόρα με την οποία ολοκλήρωσε την περασμένη περίοδο. Μέγα λάθος.

Αφενός μεν γιατί πλέον οι αντίπαλοι είναι υποψιασμένοι και θέλουν να κερδίσουν ή και να ταπεινώσουν αν τους δοθεί η ευκαιρία τον πρωταθλητή Ευρώπης, αφετέρου γιατί καμία ομάδα-ακόμη κι αν έχει παραμείνει αναλλοίωτη-δεν μπορεί να βάλει σε σύγκριση την εικόνα της τον Οκτώβριο με αυτή το Μάιο.

Ο Ολυμπιακός της αναμέτρησης με την Αναντολού Εφές ήταν ένα κακέκτυπο εκείνου που το Μάιο θριάμβευσε επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Και στον τελικό, βέβαια, ήταν κακός στο πρώτο ημίχρονο, αλλά τότε δεν είχε αφήσει στη μέση την αντεπίθεση που επιχείρησε στο τρίτο δεκάλεπτο και την ολοκλήρωσε φτάνοντας στην επική ανατροπή. Αυτή τη φορά έδειξε έτοιμος να επιχειρήσει κάτι ανάλογο, όταν έκανε το 13-0 στην εκκίνηση της επανάληψης και μείωσε στο -9, αλλά αυτό αποδείχτηκε μία… καλή παρένθεση σε μια κάκιστη βραδιά.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες μπασκετικές γνώσεις για να αποδώσει κανείς στην άμυνα μια ήττα που έρχεται με παθητικό παρά δύο 100 και διαφορά 26 πόντων. Οι αδυναμίες στα μετόπισθεν ήταν εμφανείς από τα φιλικά, έγιναν «χτυπητές» στην πρεμιέρα με την Κάχα Λαμποράλ, αλλά και για 20-25 λεπτά απέναντι στον ΠΑΟΚ. Κόντρα σε μία φύση επιθετική ομάδα, που πήρε αέρα από το εντυπωσιακό της ξεκίνημα, εκτέθηκε η αχίλλειος πτέρνα του Ολυμπιακού κι έγινε έρμαιο στις ορέξεις του Φάρμαρ, του Βούγιατσιτς και της παρέας τους. Οι «ερυθρόλευκοι» πήραν κακό βαθμό σε όλους τους αμυντικούς τομείς, από την περιφερειακή άμυνα και την αντιμετώπιση του πικ εν ρολ, μέχρι τη θωράκιση στις διεισδύσεις και τον έλεγχο των ριμπάουντ.

Όχι ότι επιθετικά ο Ολυμπιακός τα πήγε καλύτερα. Περισσότερο ανησυχητικό από το 19/49 δίποντα είναι οι μόλις 9 ασίστ μίας ομάδας που βασίζεται σε ένα παιχνίδι δημιουργίας, ενώ δεν αξιοποιήθηκε η καταφανής ποιοτική υπεροχή στις θέσεις των φόργουορντ έναντι των Τούρκων.

Δεν χρειάζεται, ασφαλώς, ούτε… ένορκη διοικητική εξέταση ούτε να πάρουμε το κεφάλι του Γιώργου Μπαρτζώκα για τα λάθη του κι ορισμένων παικτών που δεν μπήκαν ποτέ στο κλίμα του αγώνα. Η συντριβή στην Πόλη είναι ασφαλώς πλήγμα, όχι τόσο βαθμολογικό όσο ψυχολογικό κι εγωισμού για έναν πρωταθλητή Ευρώπης. Όμως ο Ολυμπιακός ούτε έχασε το στέμμα του, ούτε αποκλείστηκε από την Ευρωλίγκα με αυτή την ήττα. Απεναντίας μπορεί να βγει κερδισμένος από αυτή, αν διαγνώσει τις αδυναμίες του και τις εξαλείψει ή έστω… καμουφλάρει μέχρι να αρχίσουν τα κρίσιμα ματς. Όπως έκανε και πέρυσι, όταν είχε αρχίσει την Ευρωλίγκα στο Μπιλμπάο με ανάλογα εφιαλτικό τρόπο, αλλά στη συνέχεια είχε μόνο… ανηφόρα.

* Το ντέρμπι «αιωνίων» τη Δευτέρα φαίνεται πως θα αναδείξει νικητή τον λιγότερο ανέτοιμο.

Follow @ChristosRobolis