Η εμπιστοσύνη του Μπαρτζώκα, η ανακολουθία του Αταμάν και η… ξήγα του Σπανούλη

Φυσικά το Κύπελλο δεν πρόκειται να κρίνει κανενός τη σεζόν, αφού από μόνο του δεν φτάνει για να χαρακτηρίσει μια χρονιά πετυχημένη για τους νικητές ή αποτυχημένη για τους ηττημένους. Όμως το τετραήμερο στο Ηράκλειο είχε ξεκάθαρο νικητή τον Γιώργο Μπαρτζώκα και χαμένο τον Εργκίν Αταμάν. Για την αγωνιστική αλλά και πνευματική διαχείριση των αναμετρήσεων…

Δεν ήταν μόνο το αμυντικό masterclass με το οποίο o προπονητής του Ολυμπιακού αφόπλισε ολόκληρο Ναν κι αποσυντόνισε πλήρως τον Παναθηναϊκό, με πρωτοπαλίκαρα στην άμυνα τον ακούραστο Γουόκαπ, φάρο τον Φαλ αλλά και όλους τους υπόλοιπους να περιστρέφονται απόλυτα συγχρονισμένα θαρρείς και δεμένους με μια αόρατη κλωστή. Ο αποκαλούμενος από τους φίλους του Ολυμπιακού «σκακιστής» κέρδισε την παρτίδα γιατί-ταυτόχρονα-έδειξε-πόσο υπολογίζει τους παίκτες από τον πάγκο κι όχι μόνο στα… πρωτοπαλίκαρά του.



Ο προπονητής του Ολυμπιακού έδειξε εμπιστοσύνη στην ομάδα του κι εκείνη την του επέστρεψε με… τόκο. Από το πρώτο παιχνίδι μέχρι και τον τελικό μοίρασε ορθολογικά τον χρόνο, δεν… εξόντωσε ενεργειακά κανέναν παίκτη του και δεν είχε κανένα πρόβλημα να κρατήσει στο παρκέ τον Μήτρου-Λονγκ, τον Λαρεντζάκη, τον Ράιτ και τον Πετρούσεφ αντί των «βασικών». Αυτό αποτυπώθηκε στους 39 πόντους που πήραν οι «ερυθρόλευκοι» από τον πάγκο τους στον τελικό έναντι μόλις 5 των «πράσινων».

Στον αντίποδα, ο Εργκίν Αταμάν διαχειρίστηκε λάθος το Final 8, από τη… συνέντευξη Τύπου κιόλας. Η υποτίμηση μιας διοργάνωσης που χαρίζει έναν τίτλο που καταγράφεται ιστορικά-κι ας μην έχει τη λάμψη του πρωταθλήματος ή της Ευρωλίγκας-ήταν φάουλ. Τόσο επειδή το τμήμα που μετρούσε τουλάχιστον μια κούπα για κάθε χρονιά επί 26 συναπτά έτη δεν έχει κερδίσει καμία μετά το 2021, όσο και γιατί έστειλε λάθος μήνυμα στους παίκτες του και έμοιαζε να αναζητεί εξ αρχής δικαιολογία για πιθανή αποτυχία.

Αυτό όμως δεν ήταν το μοναδικό φάουλ του Τούρκου προπονητή, καθώς αποδείχτηκε ανακόλουθος. Ανακόλουθος γιατί όταν υποτιμάς μια διοργάνωση, τότε δεν χρησιμοποιείς στα όρια της εξάντλησης τους «βασικούς» σου γιατί θεωρείς πως μόνο έτσι μπορείς να κερδίσεις. Κι επίσης ανακόλουθος γιατί όταν θεωρείς πως είσαι καλυμμένος από τους υπάρχοντες παίκτες στο «5» και μετ’ επιτάσεως δεν θες ενίσχυση με σέντερ παρότι σου παρέχεται η δυνατότητα, δεν βγάζεις τον τελικό με τον Κ. Αντετοκούνμπο για τριάμισι λεπτά και τον Μπαλτσερόφσκι για μηδέν. Ακόμη και πνευματικά, ο Αταμάν έδειξε εκτός κλίματος, με ακραίες αντιδράσεις σε σφυρίγματα, την ώρα που ο Μπαρτζώκας ήταν αρκετά πιο ήρεμος από συνήθως.



Οι μάχες σχεδιάζονται από τους στρατηγούς, κερδίζοντας όμως από τους στρατιώτες και με τη διαχείριση που έγινε στο Ηράκλειο ο Μπαρτζώκας φρόντισε να κρατήσει το φρόνημα των δικών του υψηλό και ο Αταμάν να το κατακρημνίσει. Γιατί ο Ράιτ και κάθε Ράιτ παίρνει φτερά στα πόδια όταν διαπιστώνει πως ο προπονητής του τον εμπιστεύεται όχι μόνο για το διάστημα που αναγκαστικά πρέπει να πάρει ανάσες ο εξαιρετικός Φαλ, ενώ αντίθετα ο Αντετοκούνμπο κι ο κάθε Αντετοκούνμπο, που έχει ανταποκριθεί επαρκέστατα όποτε έχει κληθεί να προσφέρει, μπορεί να ξενερώσει όταν ο πάγκος δεν τον πιστεύει σε ένα τόσο κομβικό παιχνίδι, όταν-μάλιστα-οι βασικοί δεν… διαπρέπουν κιόλας.

Η «ξήγα» του Σπανούλη

Συνήθως οι «πρώτες» μιας (εθνικής) ομάδας έχουν τετριμμένες τοποθετήσεις που θα μπορούσαν να αναπαράγονται εσαεί με απλή αντικατάσταση των ονομάτων των πρωταγωνιστών. Η πρώτη προπόνηση του Βασίλη Σπανούλη στην Εθνική ομάδα, ωστόσο, είχε μια-δίχως υπερβολή-ιστορικής σημασίας «ξήγα» από τον ίδιο προς τους παίκτες. «Δεν θέλω να δω μούτρα στην Εθνική, μόνο τότε θα έχουμε πρόβλημα», είπε συνοπτικά και έστειλε σαφές μήνυμα. Αυτό-όχι η έλλειψη ταλέντου, ούτε αθλητικότητας, σουτέρ ή οποιουδήποτε άλλου αμιγώς αγωνιστικού στοιχείου-ίσως να ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Εθνικής ομάδας στο παρελθόν. Παίκτες, δηλαδή, που «ξίνιζαν» επειδή δεν είχαν τον ακριβή ρόλο ή χρόνο με τις ομάδες τους, παίκτες που πίστευαν ότι αδικούνταν ή που ήθελαν περισσότερα προνόμια και που αν δεν περνούσε το δικό τους κατέβαζαν τα μούτρα και χαλούσαν το κλίμα. Συμπεριφορές που δεν θα γίνονταν ανεκτές σε οποιοδήποτε σοβαρό κλαμπ και φυσικά δεν πρέπει να επιτρέπονται ούτε στην Εθνική ομάδα.



Το προπονητικό «ταβάνι» του Σπανούλη, σε μόλις ενάμιση χρόνο καριέρας στους πάγκους, ακόμη εξερευνάται. Αυτό για το οποίο όμως ουδείς μπορεί να αμφιβάλλει είναι πως ο Kill Bill έχει τη προσωπικότητα και το status να επιβληθεί σε όλους, από τον Ζούγρη μέχρι τον Αντετοκούνμπο, περισσότερο ακόμη και από τους καλούς προπονητές που πέρασαν από τον ελληνικό πάγκο τα τελευταία χρόνια. Και ίσως αυτή τη στιγμή, σε μια προετοιμασία 3-4 ημερών για τα «παράθυρα» ή 5-10 ημερών για το Προολυμπιακό Τουρνουά, η Εθνική ομάδα να έχει περισσότερη ανάγκη όχι αν θα παίξει man to man ή άμυνα με αλλαγές, ούτε κάποια περισπούδαστα προπονητικά τρικ, αλλά έναν άνθρωπο σαν τον Σπανούλη, που ξέρει πως η πειθαρχία και η αφοσίωση στο εθνόσημο είναι το κύριο συστατικό για να έρθει η επιτυχία και που δεν θα ανεχτεί τίποτα λιγότερο από το 100% της προσπάθειας και της διάθεσης όλων.

ΥΓ: Από τα… μαχαίρια στο Ελληνικό, τους λιγοστούς ταραξίες εκατέρωθεν, από τα άδεια γήπεδα και τους τελικούς με μαθητές, φτάσαμε να δούμε τελικό σε κατάμεστο γήπεδο, χωρίς «νεκρές» ζώνες, με φιλάθλους (και οπαδούς) των δύο ομάδων δίχως να ανοίξει μύτη. Αυτό συνιστά πρόοδο, σε μια χώρα που για ένα δίμηνο είχε κλειστά γήπεδα και μετρά νεκρούς από οπαδική βία. Όποιος ονειρεύεται μια ατμόσφαιρα σαν αυτή στη Μάλαγα για το Final 8 του Copa del Rey, ας ξυπνήσει κι ας αντικρίσει κατάματα την πραγματικότητα. Το μπάσκετ έδειξε τον δρόμο, που είναι μεν μακρύς και δύσβατος, αλλά δείχνει μετά από πολλά χρόνια πως μπορεί να βγάλει κάπου…