Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Χάρος

Ο Στάθης Ψάλτης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών και ο καλλιτεχνικός κόσμος (και όχι μόνο) βυθίστηκε στη θλίψη. Θα αποφύγω τα κλισέ σε αυτό το κείμενο, τις φράσεις που χρησιμοποιούνται σε τέτοιες περιστάσεις και θα γράψω από καρδιάς. Δεν θα ανοίξω καμία σελίδα για να συλλέξω πληροφορίες, δεν θα αναζητήσω προσωπικά στοιχεία.

Εδώ και καιρό ο δημοφιλής ηθοποιός έδινε μάχη για τη ζωή του και τελικά, λύγισε. Ο Στάθης Ψάλτης δεν ήταν μόνο ταλαντούχος ηθοποιός, αλλά κατάφερε να σημαδέψει μια γενιά και αυτό από μόνο του τον κάνει ξεχωριστό.

Το ταλέντο του δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Οι επιλογές του όμως πολλάκις. Η εξαιρετική του παρουσία στο σίριαλ-σταθμό της ελληνικής τηλεόρασης «Ο Συμβολαιογράφος», τον ξεχώρισε από τους υπολοίπους της σειράς του και όλα έδειχναν ότι μπροστά του θα ανοιγόταν μια λαμπρή καριέρα. Αλλά οι καιροί άλλαξαν και οι ποιοτικές δουλείες έδωσαν τη θέση τους σε δουλειές του… ποδαριού, σε ταινίες που τις έβρισκε κάποιος στα βίντεο-κλαμπ και στα θεατρικά δρώμενα αναλώθηκε κυρίως σε επιθεωρήσεις.

Αυτήν όμως είναι η πρώτη ανάγνωση και δεν λέει την απόλυτη αλήθεια. Οι ταινίες του Ψάλτη, γαλούχησαν ολόκληρη γενιά, δημιούργησαν μόδα, τόσο σε στιλιστικό επίπεδο, όσο και σε καθημερινές συμπεριφορές, τρόπο φλερταρίσματος, αντιμετώπισης μια πραγματικότητας.

Οι ατάκες του μνημειώδεις, οι «μουτσούνες» του βγαλμένες από την εποχή των παλιών μεγάλων κωμικών, η καλλιτεχνική του γενναιοδωρία, μεγάλη! Μια φουρνιά ηθοποιών που έπαιξε δίπλα του και αναδείχθηκε, έκανε καριέρα, γνώρισε την καταξίωση.
Δεν ήταν όμορφος, δεν ήταν… political correct, δεν ήταν αυτός που κάθε μάνα θα ήθελε για παιδί της ή γαμπρό της, δεν ήταν αυτός που θα ήθελαν για σύντροφό τους τα κοριτσόπουλα!

Κι όμως, αποτέλεσε πρότυπο. Ήταν σταρ –και μάλιστα ο απόλυτος σταρ– της δεκαετίας του '80 και αυτό το κατόρθωσε με τη δουλειά του και όχι λόγω δημοσίων σχέσεων, λόγω προώθησης του από τα τότε Media, λόγω συμφιλίωσης με το σύστημα. Το αντίθετο μάλιστα!
Ήταν αυτός που οι κριτικοί κατηγορούσαν ως κύριο εκφραστή της υποκουλτούρας. Ήταν αυτός που γκρίνιαζαν οι μανάδες μας, ότι έβλεπαν ότι παρακολουθούσαμε τις ταινίες του. Ήταν αυτός που στιγματίστηκε για την αθυροστομία του, κάτι που ο ίδιος δεν το ήθελε, αλλά οι σεναριογράφοι του το επέβαλαν, γιατί… τα έλεγε καλά! Μα όλα καλά τα έλεγε ο Ψάλτης!

Όμως όσο κι αν ήθελε να μην ακολουθήσει καμιά «μανιέρα», δεν το απέφυγε, όχι από δική του επιλογή! Δεν μπήκε ποτέ σε καλούπια, αλλά δημιούργησε το δικό του. Έφτιαξε μια δική του περσόνα, που ενίοτε άγγιζε το όριο της καρικατούρας…

Όλοι μας στο σχολείο, θέλαμε να γίνουμε Στάθης Ψάλτης! Όπως συμβαίνει με τους αθλητές. Όταν παίζαμε μπάσκετ θέλαμε να γίνουμε Γκάλης ή όταν παίζαμε ποδόσφαιρο, να γίνουμε Πλατινί. Όπως μιμούμασταν τον πανηγυρισμό του αγαπημένου μας παίκτη, έτσι «κοπιάραμε» τις ατάκες και τις γκριμάτσες του Ψάλτη.

Αν έπρεπε να τον χαρακτηρίσω, θα δυσκολευόμουν. Ένα καλοκάγαθο αλάνι! Λίγο αλητάκος, λίγο μαγκάκος, πολύ καταφερτζής, ερωτύλος, λάτρης του ωραίου φύλου, δίκαιος, τίμιος, παρορμητικός, αστείος, υπερκινητικός, πάντα έτοιμος για καυγά και μέγιστος ατακαδόρος. Όλα αυτά βέβαια, μέσα από τις περσόνες που υποδύθηκε στις ταινίες του και από τους ρόλους που έκαναν όλη τη νεολαία να τον λατρέψει, γιατί προσωπικά δεν τον γνώρισα ποτέ. Αλλά να, έτσι τον είχα πάντα στο μυαλό μου. Για μένα, αυτός ήταν ο Στάθης Ψάλτης.

Ήταν άτυχος! Γιατί η δική του ηλικιακή και καλλιτεχνική ακμή, συνέπεσε με την παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου. Αν είχε γεννηθεί νωρίτερα, σίγουρα η θέση του θα ήταν στο πάνθεον των μεγάλων κωμικών του ασπρόμαυρου κινηματογράφου. Δεν ήταν τυχαίο ότι όσες φορές κλήθηκε να ανταποκριθεί σε δύσκολους ρόλους και σε έργα… βαριά, όχι μόνο αντεπεξήλθε αρτιότατα, αλλά άφησε άφωνους (έως και εκστασιασμένους) ακόμα και τους κατ’ εξακολούθηση κατακριτές του.

Τον αγάπησα! Νομίζω ότι όλοι όσοι μεγαλώσαμε με τις ταινίες του τον αγαπήσαμε! Καθολικά, παρά τις όποιες ενστάσεις που μπορεί να είχαμε κάποιοι. Οι ατάκες του έμειναν στον χρόνο, οι ταινίες του είναι οι μόνες των 80s που προβάλλονται ακόμα και ενδιαφέρουν το κοινό. Λέξεις και φράσεις που όποτε κι αν τις ακούς, σου έρχεται αυτόματα ο Ψάλτης στο νου.

Μαζί του μεγαλώσαμε και αυτό το αντίο, νιώθουμε ότι το λέμε σε έναν δικό μας άνθρωπο! Κι αν αυτή δεν είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση ενός καλλιτέχνη, τότε ποια είναι; Σήμερα αποχαιρετάμε ένα κομμάτι από τα νιάτα μας. Καλό ταξίδι ρε Στάθη και μην ανησυχείς που δεν θα βγεις ξανά στο ραδιόφωνο (όπως στην ταινία «Βασικά καλησπέρα σας») να φωνάξεις «Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος». Θα το πούμε εμείς, αλλά όχι για τον Κυριάκο, μα για τον Χάρο!