Το τελευταίο καρφί στο «φέρετρο» το βάζει το ΣτΕ!

Από μικρό παιδί δεν μου άρεσε να ξυπνάω νωρίς το πρωί.

Πάντοτε έχανα το μέτρημα σχετικά με το πόσες απουσίες είχα την πρώτη ώρα γιατί με… πλάκωνε το πάπλωμα.

Όταν αγουροξυπνημένος συναντούσα τους συμμαθητές μου και δεν είχα όρεξη να πω «καλημέρα», ήταν λίγα παιδιά που φαινόταν ξύπνια, ώρες πριν.

Γράφει ο Σταύρος Χονδροθύμιος

Μάλλον όχι, διορθώνω. Δε φαινόταν, αλλά ήταν. Είχαν σηκωθεί από τις 5μιση το πρωί, είχαν αρχίσει την προπόνησή τους στο κολυμβητήριο στις 6 και στις 7:30 που τελείωναν, έκαναν ένα ντους στα γρήγορα και έτρεχαν να προλάβουν το κουδούνι του σχολείου που χτυπούσε στις 8:15. Αυτό γινόταν κάθε μέρα, επί σειρά ετών και φυσικά δεν έγιναν όλα αυτά τα παιδιά πρωταθλητές.

Αυτά τα παιδιά λοιπόν, δεν τα θυμάμαι μαζί μας στα πάρκα και στα γήπεδα να παίζουμε παρέα όταν ξεκλέβαμε χρόνο από τα Αγγλικά ή τα φροντιστήρια αργότερα, ούτε έπιναν καφέδες με τις ώρες συντροφιά μας , γιατί και τα απογεύματα είχαν προπόνηση, ανάμεσα στα μαθήματα και τη μελέτη τους.

Αυτά τα παιδιά λοιπόν, για τον αθλητισμό που αγαπούσαν, θυσίασαν σημαντικό μέρος των παιδικών και των εφηβικών τους χρόνων και στρίμωξαν το χρόνο τους για να προλαβαίνουν και τα μαθήματα τους , που δεν έζησαν όπως θα όριζε ίσως η ηλικία τους. Επιλογή τους θα μου πείτε και δεν θα διαφωνήσουμε. Αλλά, υπάρχει και ένα «αλλά…»

Από την άλλη, πιο συνηθισμένη περίπτωση ήταν τα παιδιά που ακόμα κι αν είχαν τεράστιο ταλέντο σε ένα σπορ, όταν «ζόριζαν» τα πράγματα στο λύκειο, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τον αθλητισμό για να επικεντρωθούν στο διάβασμα. Πάντα σε αυτό το δίλλημα υπερίσχυε το σχολείο και οι σχολές. Τις περισσότερες φορές, δεν υπήρχε καν δίλλημα, γιατί η απόφαση ήταν προφανής.

Πάμε στο προκείμενο, στην απόφαση του ΣτΕ που αφορά στην κατάργηση της πριμοδότησης για την εισαγωγή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ των αθλητών που φέρνουν σημαντικές διακρίσεις. Αυτομάτως με αυτήν την απόφαση χάνεται ένα ακόμα κίνητρο των παιδιών να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, που ουσιαστικά βέβαια, δεν το έκαναν ποτέ για να κερδίσουν μόρια ενόψει εξετάσεων, αλλά κάπως έτσι… ισοφάριζαν το χαμένο χρόνο από τη μελέτη τους. Να τονιστεί ξανά ότι αυτό το πλεονέκτημα δεν το αποκτούσαν όλοι όσοι αθλούνταν, αλλά οι πρωταθλητές, ένα μικρό ποσοστό δηλαδή.

Στο βωμό της… ισονομίας υποθέτω, θυσιάστηκαν αυτά τα προνόμια των πρωταθλητών, αλλά δεν γίναμε (ξαφνικά) τόσο δίκαιοι για να τα κόψουμε όλα. Διότι παραμένουν «ομάδες» που απολαμβάνουν τα μπόνους, παιδιά που έτυχε να ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες. Απλά κόπηκαν από αυτά τα παιδία που πέτυχαν. Προσέξτε τη διαφορά. Ισχύουν για το παιδί που ΕΤΥΧΕ να ανήκει κάπου και δεν ισχύουν για το παιδί που ΠΕΤΥΧΕ κάπου…

Πρέπει να τονιστεί, ότι οι αθλητές που πληρούν τις προϋποθέσεις, μπαίνουν κατ’ υπέρβαση στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, άρα δεν καταλαμβάνουν κανενός υποψηφίου τη θέση! Άρα προς τι η κατάργηση των προνομίων; Σε τι ωφελεί και σε τι αποσκοπεί;

Στις επιτυχίες τους, όλοι καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια, στριμώχνονται για μια φωτογραφία μαζί τους και διαλαλούν παντού ότι ο πρωταθλητής είναι από το σχολείο τους, τη γειτονιά τους , τη χώρα τους. Αλλά όχι, δεν αξίζουν τη μοριοδότηση, δεν αξίζουν τίποτα για τον κόπο και το χρόνο τους, δεν δικαιούνται προνόμια, απλά ΑΝ καταφέρουν και πετύχουν κάτι σημαντικό, τότε θα κερδίσουν… τη φωτογραφία τους με τους «πανηγυρτζήδες», άντε και καμιά τιμητική πλακέτα στην καλύτερη περίπτωση!

Η απόφαση του ΣτΕ, απομακρύνει τους νέους από τον αθλητισμό, αυτό είναι ξεκάθαρο. Η μοριοδότηση των πρωταθλητών, δεν ήταν αδικία, αλλά ουσιαστικά εξασφάλιζε τη δίκαιη αντιμετώπιση τους για τις ώρες που δαπανούσουν σε προπονήσεις, αγώνες, ταξίδια κτλ. Είναι μια επιβράβευση, που δεν τους δινόταν, αλλά την κέρδιζαν με τον ιδρώτα τους!

Στα σχολικά πρωταθλήματα, αυτά τα παιδιά ήταν που πρωταγωνιστούσαν, που χάριζαν τους τίτλους και τα μετάλλια, που έκαναν χαρούμενους τους συμμαθητές και τους γονείς τους, αλλά και τους καθηγητές τους. Αλλά όταν ερχόταν η ώρα των μαθημάτων, αυτά ξεχνιόνταν και πλέον μετρούσαν μόνο οι βαθμοί. Το νους υγιής εν σώματι υγιεί, πήγαινε… περίπατο και όλοι ζούσαν στον «πυρετό» των πανελληνίων. Απλά στη διαδρομή ξεχάστηκε ότι το σχολείο, εκτός από μόρφωση, οφείλει να παρέχει και παιδεία (για να μην πω κυρίως αυτό) και ο αθλητισμός αναμφίβολα είναι συνυφασμένος με αυτήν!

Τέλος, αξίζει να σταθούμε στην ανικανότητα της πολιτείας να συνδυαστεί ο αθλητισμός με την εκπαίδευση και απλά οι καλύτεροι μοριοδοτούνται. Ας ρίξουμε μια ματιά τι γίνεται σε άλλες χώρες, με τις υποτροφίες των αθλητών και πως αντιμετωπίζονται αυτοί από το εκάστοτε εκπαιδευτικό σύστημα και θα καταλάβουμε τι κάνουμε λάθος. Γιατί είναι αλήθεια ότι τα συγκεκριμένα προνόμια, δεν είναι η ιδεατή μεταχείριση των πρωταθλητών μας, αλλά τουλάχιστον είναι κάτι!

Πλέον, όταν θα ακούσουμε έναν γονιό να προτρέπει ή να επιβάλλει στο παιδί του να σταματήσει τον αθλητισμό για να μπορέσει να μπει σε μια σχολή, ας μη μας «κακοφανεί». Το τελευταίο καρφί σε αυτό το φέρετρο θα το έχει βάλει το ΣτΕ!