Έχασε με τον τρόπο που… επέλεξε και αυτό είναι νίκη

Η Μπάγερν είναι η ομάδα που παρότι όλοι θέλουν να την δουν αν μπορούσαν να διαλέξουν δεν θα την ήθελαν ποτέ αντίπαλο. Το ΟΑΚΑ γέμισε κι αυτό είναι ένας θρίαμβος για τους καιρούς που ζούμε και μάλιστα μετά από τέτοια απογοήτευση από τον αγώνα με την Μπενφίκα και η Μπάγερν έδειξε γιατί καμιά περιφερειακή ομάδα της Ευρώπης όπως η ΑΕΚ δεν την θέλει για αντίπαλο. Γιατί μπορεί να σε νικήσει όχι απλά χωρίς να καταλάβεις τι έγινε αλλά και την ώρα που έχεις αρχίσει να πιστεύεις πως τελικά κάτι μπορείς να κάνεις. Ή μάλλον ακριβώς εκείνη την στιγμή.

Η διαφορά με άλλα ματς της Μπάγερν που έχουμε δει με περιφερειακές, και Ελληνικές, ομάδες της Ευρώπης ήταν το ότι η ΑΕΚ έπαιξε και τελικά έχασε με τον τρόπο που… επέλεξε. Όχι με 11 παίκτες στο ένα τρίτο του γηπέδου, όχι με 9 αμυντικογενείς στην εντεκάδα, όχι με μόνο σκοπό να φάει όσο το δυνατόν λιγότερα. Που κι αυτό δεν θα ήταν ντροπή. Γιατί αντίπαλος είναι η Μπάγερν. Που ομάδες όπως η ΑΕΚ έχουν δικαίωμα να την παίξουν όπως μπορούν. Γιατί είναι μία από τις 4-5 μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Και του πλανήτη κατ επέκταση. Το ότι όμως η ΑΕΚ επέλεξε να την αντιμετωπίσει με μια ενδεκάδα που άνετα θα ήταν αυτή που θα έπαιζε και στην Ριζούπολη ή την Κυριακή που έρχεται με τον Άρη στο ΟΑΚΑ που θα είναι τόσο άσχημο άδειο, είναι μια νίκη. Όχι γιατί το έκανε αλλά γιατί μέσα στο παιχνίδι απέδειξε ότι μπορούσε να το κάνει.

Σίγουρα η Μπάγερν είχε την κατοχή και 1-2 ευκαιρίες καλύτερες μέχρι το δίλεπτο του τρόμου όμως ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζαν δυο ομάδες όπου όλοι καταλάβαιναν ποια είναι η καλύτερη όμως παιζόταν στα ίσα. Όταν ο Γαλανόπουλος που ήταν ο καλύτερος έκανε την κούρσα και έδωσε στον Μπακασέτα σε μια θέση από όπου πολλές φορές έχει σκοράρει θα μπορούσε να γίνει γκολ. Θα μπορούσε η ΑΕΚ να ανοίξει το σκορ και μετά κανείς δεν ξέρει τι θα μπορούσε να γίνει. Εκεί ήταν το σημείο που οι παίκτες μέσα στο γήπεδο αλλά και ο κόσμος πίστεψαν στο κάτι παραπάνω. Και ίσως για αυτό χάθηκε αμέσως, μέσα σε δύο λεπτά, και ότι είχαν καταφέρει μέχρι τότε. Χάθηκε η συγκέντρωση στην άμυνα με την ανυπομονησία να ξαναβγούν μπροστά και μέσα σε δυο λεπτά η τεράστια Μπάγερν τελείωσε τα πάντα.

Αυτό που ενόχλησε περισσότερο ήταν το πεντάλεπτο μετά το 0-1. Δεν δικαιολογείται τέτοια απογοήτευση, τέτοια καθίζηση που έφερε άμεσα ένα δεύτερο γκολ με έναν τρόπο με τον οποίο η ΑΕΚ αδίκησε τον εαυτό της αφού η εικόνα του Λεβαντόφσκι σαν σε προπόνηση σε τίποτα δεν θύμιζε ότι γινόταν στο γήπεδο στα προηγούμενα 60 λεπτά. Και παραλίγο να έρθει και τρίτο, αυτό που πρόλαβε πάνω στην γραμμή ο Μπάρκας.

Επειδή οι Γερμανοί δεν σταματούν ποτέ από μόνοι τους πιστεύω ότι οι αλλαγές και κυρίως ο Μπογέ ήταν ο λόγος που βοήθησε την ΑΕΚ να συνέλθει και δεν άφησε την Μπάγερν να μπει σε διαδικασία… ισοπέδωσης. Αυτός ο ξεχωριστός παίκτης που νομίζω πως μετά κι από τον μήνα της συντήρησης, της προσεχτικής διαχείρισης, ήρθε η ώρα να πάρει την φανέλα… σπίτι. Αυτός έστειλε το μήνυμα ότι η ΑΕΚ θα μπορούσε να αποκτήσει ξανά σφυγμό και έτσι το παιχνίδι ήρθε πάλι σε ισορροπία. Και έτσι τελείωσε.

Η ΑΕΚ γνώρισε την τρίτη ήττα όμως είναι σίγουρο πως κι από αυτό το παιχνίδι όσο γρήγορα κι αν ξεχαστεί αγωνιστικά το κέρδος υπήρξε. Και ήταν η πεποίθηση πως η ΑΕΚ με τον τρόπο της μπορεί να αντιμετωπίσει ακόμη και την Μπάγερν χωρίς να εκτεθεί, χωρίς να χάσει τα αυγά και τα πασχάλια αλλά διεκδικώντας μέσα από το παιχνίδι ότι δικαιούταν με το επίπεδο της απέναντι σε μια ομάδα ανώτερη σε όλα. Από εδώ και πέρα με τον Μπογέ μέσα, με τον Λιβάγια, τον Πόνσε και τον Μάνταλο, με τόσες εναλλακτικές στην μεσοεπιθετική γραμμή και με μεγαλύτερη πίστη στο πλάνο και στο στιλ παιχνιδιού της μπορεί να συνεχίσει προς τους στόχους της με πολύ πιο χαμηλά εμπόδια ποδοσφαιρικά μπροστά της. Και με την απαραίτητη βέβαια ενίσχυση τον Ιανουάριο όπου πρέπει να διορθωθεί το λάθος της τελευταίας μέρας του Αυγούστου. Η σεζόν δεν έχει φτάσει ούτε στο ένα τρίτο. Είμαστε ακόμη στην αρχή…