Γέμισε ΑΕΚ η ψυχή, ευχαριστήθηκαν και τα μάτια

Από τότε που είχα πει μόλις σφύριξε ο διαιτητής λήξη στο Ξάνθη - ΑΕΚ 0-0 (Δεκεμβριος 2006) ότι δεν ξαναπάω Ξάνθη εκτός αν είναι άνοιξη και παίζεται το πρωτάθλημα πέρασαν 13 χρόνια. Είναι για το μόνο γήπεδο που το έχω πει αυτό και ο λόγος ήταν βασικά το κρύο αλλά και αυτό που είδαν τα… ματάκια μου.

Ευχαριστώ το Νίκο από την Κομοτηνή που ήρθα για αυτόν αφού δεν παίζεται το πρωτάθλημα και άνοιξη ήταν μόνο στα χαρτιά και πέρασα το καλύτερο Σαββατοκύριακο της ποδοσφαρικής σεζόν. Οχι για τη νίκη που κι αυτή μετράει εννοείται αλλά γιατί εδώ η ψυχή σου γεμίζει ΑΕΚ. Στην Αλεξανδρούπολη, στην Κομοτηνή και κορυφώνεται στην Ξάνθη όταν όλος ο Εβρος και η Μακεδονία δίνουν το παρόν. Καμιά εικοσαριά άτομα ήμασταν σύνολο από Αθήνα και η ΑΕΚ έπαιζε στην έδρα της.

Οχι γεμάτη έδρα αλλά ξεκάθαρα έδρα. Και όπως την θέλει μια ομάδα όταν τα πράγματα στραβώνουν όπως έγινε στο πρώτο ημίχρονο παρότι η ΑΕΚ ήταν καλή σε όλο το ενενηντάλεπτο. Η φωνή δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο και στο τέλος ήρθε η ανταμοιβή. Στην ψυχή πάντα. Εδώ δεν υπάρχουν υλικά ανταλλάγματα για αυτό οι δεσμοί είναι τόσο δυνατοί.

Αλλά αυτή η αγνή old fashion λατρεία στην ΑΕΚ μας δεν είναι μόνο την ώρα του αγώνα. Την νιώθεις στην ατμόσφαιρα παντού όπου υπάρχει όχι η ομάδα αλλά οτιδήποτε την θυμίζει. Ηταν υπέροχα. Μετάνιωσα για αυτή την απόφαση που πήρα εκείνη την παγωμένη Κυριακή του 2006 και την θεμελίωσα δυνατά εσωτερικά γιατί θυμήθηκα τα παλιά όχι μόνο στην Ξάνθη αλλά και στην Δράμα και στην Καβάλα. Θυμήθηκα εκείνη την μέρα στην Δράμα το 89 που έβρεχε από την ώρα που φτάσαμε μέχρι που μπήκαμε στα πούλμαν της επιστροφής αλλά ήταν από τις ωραιέτερες βροχές που φάγαμε γιατί το 1-0 έγινε 1-2 και ο Βούλτσεφ στο 90 πέτυχε δοκάρι…

Δεν θα ξεχάσω ποτε εκείνο το μεσημέρι που έφτασε τελευταίο το πούλμαν από την Ορεστιάδα και κατέβηκαν τα παιδιά και άρχισαν να τρέχουν χωρίς πρακτικό λόγο με μια απίστευτη λαχτάρα για να έρθουν να ενωθούν με όλους εμάς τους υπόλοιπους λες και κάποιος μοίραζε δώρα και έτρεχαν να προλάβουν. Κι όμως περνώντας τα χρόνια, πωπω τριάντα πέρασαν από τότε, κατάλαβε ότι υπήρχε δώρο πράγματι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από την αγάπη κι όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται όση αγάπη δίνεις τόσο περισσότερη θα γυρίσει σε σένα. Και του χρόνου πρώτα ο Θεός εδώ θα είμαστε. Κι αν έχει κρύο που πάντα έχει θα ντυθούμε καλύτερα. Εδώ στον Εβρο. Που κάθε χιλιόμετρο από τα εκατοντάδες που τον χωρίζουν από την δική μας Μέκκα τόσο μεγαλύτερη κάνουν την τρέλα των ανθρώπων που ζουν εδώ για την οικουμενικότερη Ελληνική ομάδα. Από αύριο η ζωή θα συνεχιστεί. Αλλά το χαμόγελο θα κάνει κάποιες μέρες να σβήσει. Κι αυτό δεν πληρώνεται με τίποτα…

Σε ότι αφορά τον αγώνα να ξεκινήσουμε από κάτι που γίνεται φανερό πλέον στους έμπειρους παρατηρητές. Ο Μανόλο αρχίζει να αποκτά εμπιστοσύνη στην ομάδα και αυτό είναι φανταστικό νέο γιατί όταν είναι ήρεμος και σε καλή ψυχολογία μπορεί να κάνει περισσότερα κι από όσα… μπορεί… Φάνηκε από την ενδεκάδα που κατέβασε, από το ότι δεν έπαιξε με τριάδα πίσω, από το πόσους παίκτες ξεκούρασε αφήνοντας τους στην Αθήνα, στην εξέδρα, ολο το ματς στον πάγκο ή ένα 45λεπτο αλλά κυρίως από το πόσο σταθερή και ήρεμη έμεινε η ομάδα παρότι έμεινε πίσω στο σκορ χωρίς να της αξίζει βάσει της εικόνας.

Ηταν μια τραγική αδράνεια του κεντρικού αμυντικού δίδυμου Οικονόμου - Σβάρνα που μαζί με τον Τσιτώντα που ήταν επηρεασμένος από τα παιχνίδια που του λείπουν μας λαχτάρησαν 2-3 φορές και βλέπω να επαναφέρουν την τριάδα πίσω όμως το συνολικό αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Οχι απλά το 1-3, η εμφάνιση της ΑΕΚ. Ο τρόπος που έπαιζε, η ένταση που έβγαζε και η βεβαιότητα που σου έδινε πως ότι κι αν γίνει το ματς θα γυρίσει. Και γύρισε.

Ναι δεν πήραμε το… Τσάμπιονς Λιγκ αλλά ήταν η πρώτη νίκη από το 2011 σε αυτό το γήπεδο. Τις τέσσερις προηγούμενες φορές η ΑΕΚ δεν τα κατάφερε. Πάμε παρακάτω. Προς το αναπόφευκτο. Το κύπελλο Ελλάδος που φέτος δεν θα ταλαιπωρηθεί στο ταξίδι του από το ΟΑΚΑ στην τροπαιοθήκη του νικητή. Θα περάσει… απέναντι την Σπύρου Λούη.